Mon(t) Ventoux

29 december 2009

2009 in een notedop

We naderen de finish van 2009; een mooi moment om de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar nog eens de revue te laten passeren. Allereerst in chronologische volgorde mijn favoriete momenten uit de professionele hardfietserij:

Favoriete Voorjaarsklassieker
Moeilijk!!! De winst voor Eddy de Viking (Boason Hagen) in Gent-Wevelgem was prachtig en de solo van Andy Schleck naar de finish van Luik Bastenaken Luik was ook schitterend. Ik vond het ook geweldig om Stijn de Volder voor de tweede keer op rij De Ronde van Vlaanderen te zien winnen, temeer omdat ik de dag ervoor zelf De Ronde gereden had. Maar ik denk dat mijn Favoriete Voorjaarsklassieker toch altijd Parijs-Roubaix zal blijven. De weersomstandigheden waren dit jaar "de Hel van het Noorden" onwaardig: droog en zonnig, maar op de kasseien blijft het beestachtig afzien! Boonen pakte voor de derde keer de winst; nog één keer en hij evenaart Roger de Vlaeminck...


Favoriete Giro Etappe
Dat moet toch echt de 12e etappe zijn, de individuele tijdrit waarin Mentchov vernietigend uithaalt en 2 minuten pakt op Di Luca. In de laatste etappe maakt "Denis de Duikelaar" het nog even spannend, maar uiteindelijk wint hij toch de Giro.


Favoriete Tour Etappe
Etappe 17 bewijst dat er meer aan de Tour de France is dan alleen de strijd om het algemeen klassement. Thor Hushovd zit mee met de groep van de favorieten op de eerste klim (Cormet de Roselend, cat 1), vliegt in de afdaling het groepje vluchters voorbij (wat kan die man dalen!!) en rijdt vervolgens solo over de Col des Saisies (cat 1) en de Cote d'Arâches (cat 2). Nadat hij de punten heeft opgeraapt bij de tweede tussensprint van de dag, aan de voet van de Cote d'Arâches, gaat hij doodleuk rechtop zitten, eet een banaan en lacht eens vriendelijk in de camera. Zijn missie is geslaagd: hij heeft 12 punten verdiend voor de groene trui en Cav zal hem die tot in Parijs niet meer afpakken.
Zelfs de winst van Gárate op "mijn eigen" Mont Ventoux kan daar niet aan tippen.

Favoriete Vuelta Etappe
In etappe 15 laat Lars Boom zijn medevluchters op de flanken van de Alto de San Jeronimo(cat 2) staan als een kilometerpaaltje. Niemand kan zijn demarrage volgen en in de laatste 15 kilometer van de koers bouwt hij zijn voorsprong alleen maar uit. Solo rijdt hij naar de streep en heeft daar anderhalve minuut voor op de nummer twee. De eerste Nederlandse etappewinst in een grote ronde sinds 2005.


Favoriete Najaarsklassieker
Alweer moeilijk!!! Niet om de renner te kiezen, trouwens, want dat kan alleen maar Philippe Gilbert zijn met 4 overwinningen binnen twee weken tijd: Coppa Sabatini (8-10), Parijs-Tours (11-10), Giro del Piemonte (15-10) en de Giro di Lombardia (17-10). Maar welke was nou de mooiste? De tweestrijd tussen Boonen en Gilbert in Parijs-Tours? of toch de "sprint-a-deux" met Sammy Sanchez in de Ronde van Lombardije?


Mooiste verhaal
Fietsers heb je in verschillende soorten en dat sprinters geen klimmers zijn, weten we al lang. Daarom kruipen sprinters ook bij elkaar "in de bus" zodra het serieus berop gaat. Maar wat nou als je uit die bus ook gelost wordt? Kenny van Hummel gaat tijdens de Tour van 2009 in de bergen dagelijks het achterhoedegevecht met de tijdslimiet aan. Elke dag rijdt Kenny moederziel alleen voor de bezemwagen uit en dat hij elke dag binnen de tijdslimiet weet te finishen, is voornamelijk te danken aan zijn kwaliteiten als daler. De quotes die hij aan finish laat optekenen zijn overgetelijk:
"Ik zat helemaal naar de klote, maar ik ben een taaie, ik stap pas af als ik van mijn fiets donder. Er zijn al heel wat sprinters naar huis, maar Kenny van Hummel is er nog. Daar ben ik trots op"
Hij heeft het waarschijnlijk niet profetisch bedoeld, maar tijdens de 17e etappe, in de afdaling van de Col des Saisies, is dat precies wat er gebeurt: Kenny smakt tegen het asfalt en wordt per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis.
"Toen ik IN mijn knie keek, wist ik dat het voorbij was".
Een prachtig verhaal van een anti-held; een daar kun je zelfs in Amerika de krant mee halen...

Grootste dompers van 2009
  • Gesink en Kroon trekken in de Amstel Gold Race op de Cauberg aan het kortste eind. Ivanov wint.
  • Danilo Di Luca in de Giro betrapt op doping.
  • Gesink valt in de Tour.
  • Gesink valt in de Vuelta.
  • Cadel Evans wordt wereldkampioen (ik heb niets tegen de man, aleen tegen zijn manier van koersen)

Mijn eigen seizoen

En dan "on a more personal note": hoe is mijn eigen seizoen verlopen? In vergelijking met 2008 heb ik 1000km meer gefietst en de grafiek laat zien dat die extra kilometers voornamelijk in het najaar zitten. De verklaring is simpel: in 2008 ben ik vanaf september weinig gefietst, in eerste instantie vanwege een knieblessure, later vanwege een val. Beide is me dit jaar gelukkig bespaard gebleven.


Dat hoogte- en dieptepunten dicht bij elkaar kunnen liggen, bewijst onze jaarlijkse Ventoux trip.
Op onze eerste dag in de Provence huren Gert Jan en ik een MTB om de Route des Cèdres te verkennen. De volgende dag willen we namelijk allebei Gallerièn du Mont Ventoux worden (4 x op 1 dag de Ventoux op). Deze Verkenningsrit per MTB op de fanken van de Ventoux is wat mij betreft veruit de mooiste rit van het jaar. Het is fysiek gruwelijk zwaar, maar het pad is schitterend en het uitzicht nog mooier.
De volgende dag wil ik Galerièn rijden, maar dat loopt door kramp uit op een ramp. Ik huil niet vaak op de fiets, maar dit was zo'n momentje...
Uiteindelijk word ik een Halve Galerièn.

2009 was voor mij ook het jaar van de technologische nieuwigheden op en rond de fiets. Met behulp van een GPS logger leg ik sinds begin oktober mijn gefietste routes vast en met de bijgeleverde software analyseer ik mijn ritten. Via twitter laat ik bij gelegenheid weten waar ik zelf uithang, maar ik volg ook een aantal professionele fietsers en blijf zo op de hoogte van hun doen en laten. Zo ben ik via twitter bijvoorbeeld door Koos Moerenhout op het spoor gezet van The Gasoline Brothers.

En dan was er natuurlijk nog de nieuwe MTB! Ik ben nog steeds super blij met mijn nieuwe MudMachine. Al met al kijk ik met een bijzonder tevreden gevoel terug op het afgelopen fietsjaar.

Laat 2010 maar komen!!!

20 december 2009

Nog meer sneeuw

Het was de bedoeling om vanochtend naar Voorthuizen te rijden voor de ouderjaarstocht (60km), maar daar stak het weer een stokje voor. Eerst had ik al een kwartier nodig om de auto uit te graven; er was namelijk 15cm sneeuw gevallen en het viel nog steeds. Nou ja, vallen.... het stoof horizontaal door de straat.

De eerste paar honderd meter in de auto door de woonwijk waren nog ondergesneeuwd en dus spiegelglad, maar op de tussenring leek het een beetje beter te worden. IJdele hoop, zo bleek later, want toen ik de snelweg opdraaide, was het daar nog helemaal wit. Ook hier stoof de sneeuw horizontaal over de weg en harder rijden dan 30km/u was onveranwoord. Sterker nog, het rijden alleen was al onverantwoord, dus bij Almere-Hout omgedraaid en weer naar huis gesukkeld.

Toen het 's middags een beetje opklaarde en ook ophield met sneeuwen, begon het echter toch te kriebelen. De Jab staat er na zijn onderhoudsbeurtje weer helemaal klaar voor, dus: de sneeuw in!! Ik rij min of meer hetzelfde rondje als afgelopen donderdag: achter de manege langs, langs de Lage Vaart naar het Kotterbos, over de MTBroute en door het Fluitbos richting de Oostvaarderdijk.



Waar ik normaal gesproken baal van de stukken verhard fietspad die ik op deze route voor mijn kiezen krijg, is dat vandaag totaal niet nodig. De verse sneeuw is gevallen op een ongelijke ondergrond: overal stonden al sporen van schoenen, sleeën en fietsen en nu is het dus dansen van spoor naar spoor. Dit is, zelfs op de "verharde" stukken VEEL zwaarder dan normaal gesproken op de MTBroute of zelfs op een ruiterpad.

Bij de Oostvaarderdijk aangekomen zie ik vanuit de richting van Amsterdam een fikse sneeuwbui het IJ(sselmeer) over komen drijven. Steeph had via twitter al gewaarschuwd dat er op de buienradar een rood vlekje aan zat te komen, maar live zag het loodgrijs er best wel angstaanjagend uit:



Gelukkig is het hiervandaan door het Wilgenbos en langs de Hoge Vaart niet zo ver meer terug naar huis, maar het lukt me net niet om de sneeuwbui voor te blijven. Zelfs niet met een gemeentlijke sneeuwschuiver voor me die niet alleen het fietspad schoonveegt, maar me met 35km/u ook lekker uit de wind zet. Dat het zwaar was, is goed te zien aan de gemiddelde snelheid (of is langzaamheid hier een betere uitdrukking): 16,6km/u.
Eigen conditie:top
Track conditie:wit
Weer:sneeuw, wind:NW5
Resultaten:27,2km / 01:38:10u / 1625kCal

17 december 2009

Wwwwwit !!!

Als ik 's morgens wakker wordt, ligt de hele wereld onder een witte deken. 't Is nog vroeg en gegeven deze omstandigheden vind ik het niet verantwoord om in het donker te gaan fietsen, dus ik ga eerst werken. Als het om 9 uur licht genoeg is, spring ik alsnog op de bike; nog steeds de goeie ouwe Specialized, omdat de Jab nog bij Frank staat.

Zodra ik onverharde paden zie, duik ik de nog maagdelijke sneeuw in. De dagen hiervoor heeft het gevroren, dus zelfs de ruiterpaden zijn nu goed begaanbaar door de bevroren ondergrond. Het is prachtig in het bos! Alles is wit en de sneeuw dempt al het geluid zodat het stiller is dan ooit. De lucht is koud en ruikt fris. Op een paar sporen van herten en konijnen na is het spoor van mijn "traktorbanden" het eerste dat hier getrokken wordt. Dit is echt heerlijk!!




Ik verbaas me dan ook een beetje als ik de MTB route opdraai: hier is iemand mij voor geweest... Omdat ik op mijn ouwe fiets rij, heb ik vanwege een regelmatig doorslaande ketting hier en daar een foot fault gemaakt. Er heeft zich nu dus een dikke plak ijs in mijn pedaal en onder mijn schoen gevormd en inklikken is onmogelijk geworden.

Op het punt waar de MTB route het Jan van den Boschpad kruist, zie ik mijn voorganger staan. Het is een jonge jongen (nog geen 20, schat ik) en hij staat wat te eten en drinken. Dit is voor mij ook een mooi punt om het ijs uit mijn pedalen te peuteren. We praten wat en hij besluit een lusje met mij mee te fietsen.

Vrijwel helemaal onverhard rijden we richting Oostvaarderdijk. Onderweg komen we nog een paar edelherten tegen. Dat was hem nog nooit overkomen, dus ook voor hem een geslaagde excercitie. Aan de noordkant van de Oostvaardersplassen scheiden onze wegen: ik ga links richting Wilgenbos, Thijs gaat rechtsaf over het fietspad terug om de MTB route af te maken.

Door het Wilgenbos en langs de Hoge Vaart rij ik weer terug richting huis. 't Is mooi geweest voor vandaag.
Eigen conditie:
prima
Track conditie:
wit
Weer:
licht bewolkt, wind:ZZO3
Resultaten:
25.8km / 01:30:55u / 1470kCal

14 december 2009

Kkkkkkoud !!!

De bosrosser staat bij Frank voor z'n eerste service-beurtje en een langere zadelpen en ik heb vandaag geen zin om naar de sportschool te gaan. Trouwens de sportschool gaat "pas" om 6 uur open en ik zit al om kwart voor 6 op de fiets. De racefiets dus. Gisteren heb ik daar m'n SPD pedalen opgeschroefd zodat ik in ieder geval mijn MTB schoenen met dikke sokken aan kan. In mijn raceschoenen passen alleen maar heel dunne sokjes en dat is nu echt niet genoeg.

Een lang rondje gaat het vandaag sowieso niet worden. Daar is het te koud voor. Ik rij langs de Hoge Vaart naar de IJselmeerdijk en vervolgens langs de dijk richting Hollandse Brug. Dat het koud is, neemt niet weg dat ik volop zit te genieten. Het is donker en boven me strekt zich een prachtig heldere sterrenhemel uit. Het is droog en van de wind (NW2) heb ik ook geen last.

Bij de jachthaven moet ik echt even stoppen. Dat mijn voeten door-en-door koud en inmiddels gevoelloos zijn, daar ben ik aan gewend, maar nu zijn er andere "uitstekende delen" die bevriezingsverschijnselen beginnen te vertonen. En zo ver steekt het echt niet meer uit met deze vrieskou. Nu zou zo'n telefoonsokje ZO handig zijn...

Door het Kromslootpark fiets ik snel naar huis en spring onder de warme douche. Aan de gemiddelde snelheid (27,8km/h) is wel te zien dat ik op de racefiets weg ben geweest i.p.v. op de MTB.
Eigen conditie:goed
Track conditie:hard en droog (asfalt)
Weer:droog, koud (-4°C), wind:NW2
Resultaten:33,8km / 01:12:56u / 1120kCal

12 december 2009

The Zone

Volgens het MTB woordenboek is The Zone (vrij vertaald):
een gemoedstoestand die je ervaart terwijl je fietst. Je hoeft niet te denken, je DOET alleen nog maar. Een waarlijk mystieke ervaring die je nooit ten volle uit kunt leggen, maar als je die ervaring eenmaal gehad hebt, zul je er steeds naar blijven streven om 'm weer te bereiken.

De eerste 25km hebben daar nog helemaal niets mee te maken. Ik stap om 6 uur (in het pikkedonker, dus) op de fiets. Ik rij langs de Lage Vaart naar de Knardijk en met een NoordOosten wind kracht 4/5 is dat geen sinecure, want dat betekent dat ik 'm de eerste 15km pal tegen heb. Op de Knardijk gaat het al iets makkelijker; de wind komt nu van opzij. Als ik aan het eind van de Knardijk linksaf sla, krijg ik de wind recht achter en dan gaat het opeens heel makkelijk. Ik eet een banaantje en drink wat....

Na het eten en drinken, vouw ik me weer voorover op mijn fiets en geef gas. Op mijn iPod begint toevallig juist op dat moment "There it goes" van de The Gasoline Brothers. Dit nummer hebben ze geschreven speciaal voor Koos Moerenhout toen hij in 2009 Nederlands Kampioen wielrennen op de weg werd. In de clip zijn beelden van de laatste meters te zien en in de tekst van het nummer worden daarbij de gevoelens van de wielrenner beschreven:

There it goes
this is the decisive jump
there it goes
I can almost see the finish line...



Terwijl ik met de wind in de rug over de dijk vlieg, zie ik de beelden van Koos' laatste meters in mijn hoofd. Ik schakel op en even later nog eens; dan zijn er geen kransjes meer over. De muziek, de tekst, de beelden in mijn hoofd en de snelheid die, doordat het donker is, nog hoger lijkt....

Accelerating, breaking through the wind
How far are they behind me?
If I can keep this up
they're never gonna catch me

Only a couple of meters left
I can barely feel my legs anymore
Do I dare to look back?
There's no way they will beat me now!

En dan weet ik het opeens ZEKER: dit is The Zone !!!

Na exact 3 minuten ben ik HELEMAAL leeg. Dat het zwart om me heen is, komt niet omdat het donker is... Een minuutje later stroomt er weer wat bloed vanuit mijn volledig verzuurde benen richting mijn hoofd en doemen er weer grenzen van het bewustzijn op. Ik ben een doekje, een uitgewrongen doekje... Langzaam dringt de keiharde werkelijkheid zich aan mij op: ik ben géén wielrenner, ik win géén Nederlands Kampioenschap, en het is hiervandaan nog 45 kilometer naar huis....
Eigen conditie:uitstekend, op de zwarte sneeuw na, dan
Track conditie:verhard
Weer:droog, koud (0°C), wind:NO4/5
Resultaten:74,6km / 02:49:22u / 2547kCal
Max:45,1km/h

9 december 2009

Zwerftocht Gooi- & Vechtstreek

Ik ben een beetje beu van al die rondjes Gooimeer... Ik wil ook wel eens wat anders. En toen ik afgelopen zomer op de racefiets door het Spanderswoud (tussen Hilversum en 's Gravenland) fietste, zag ik allemaal spannende paadjes, dus de beslissing was ook vrij vlot gemaakt: Richting Hilversum!!

Het eerste stuk is noodzakelijkerwijs hetzelfde als een rondje Gooimeer, want als je naar "het ouwe land" wil, zul je toch echt ergens een brug over moeten, de Stichtse Brug in dit geval. In plaats van daarna rechtsaf te slaan langs het Gooimeer, rij ik nu echter rechtdoor. Met de club ben ik hier al eens eerder geweest, dus ik weet ongeveer waar ik heen moet, denk ik...

Eerst gaat het over de Huizer Eng, een schitterend stuk bos & hei waar verkeerd rijden onmogelijk is vanwege de vele MTB sporen die hier achtergelaten zijn. Nadat ik de Crailose weg ben overgstoken, wordt het lastiger. Hier zijn wel heel veel leuke paadjes, maar weinig sporen. Veel paadjes zijn smal en kronkelig met veel op-en-af, dus super technisch en dat lonkt... Ik besluit daarom al snel dat dit TE leuk is om me erg druk te maken over waar ik heen wil/moet. Ik schiet gewoon elk paadje in dat er leuk uit lijkt te zien; ik ZIE wel waar ik uitkom. En dat is nou juist de charme van mountainbiken. Dit is echt
GENIETEN!!!


Na verloop van tijd rij ik "tegen de A1 aan". Een ANWB-paddestoel stuurt me onder de A1 door richting Hilversum. Het eerste stuk aan de andere kant van de snelweg (Amersfoortse Straatweg, parallel aan de A1) is verhard en saai, maar bij de oude legerplaats Crailo (tegenwoordig asielzoekerscentrum) gaat er een fietspad het bos in.

Fietspad is ook saai, dus snel een hek opengegooid en weer de hei op. Op een bordje bij het hek wordt ik gewaarschuwd voor "grazers" en dat ik 25m afstand moet houden. Ik denk in eerste instantie aan lieve, kleine schaapjes, maar dat blijkt een GROTE vergissing:

Dit is GEEN schaapje!!! Het koebeest blijft stoïcijns OP het pad lopen, dus van die 25m komt ook niet veel terecht. Misschien moeten ze die runderen ook leren om de bordjes te lezen...

Op dit stuk hei is het trouwens makkelijk navigeren; het maakt niet uit waar ik ben, ik heb de TV-toren van Hilversum steeds in het vizier, als het stomme ding zich ten minste niet verstopt in de laag hangende bewolking / mist. Een vergelijking met de Ventoux dringt zich op (die toren heeft ook de neiging zich in de wolken te verstoppen), maar gelukkig is hier het hoogteveschil iets minder groot.

Na de TV-toren gepasseerd te zijn, duik ik uiteindelijk het Spanderswoud in; het doel van de reis. Ook hier is het draaien-en-keren en gaat het op-en-af. Dit is precies wat ik ervan verwacht en gehoopt had! Nog even volop genieten van het technische parcours dus, in de wetenschap dat het stuk hierna weer allemaal asfalt is...

Ik rij over de Herenweg richting Ankeveen. In de Ankeveense Plassen ken ik de weg ook op mijn duimje, maar dan moet de boel wel eerst dichtgevroren zijn. Nu is mijn enige alternatief over het Bergse Pad, boven langs de Goog, langs de Spiegelpolder en de Vecht richting Weesp. Het stuk door de Naardermeer heb ik de wind pal echter en het gaat dan ook erg hard.

Terug in de Flevopolder had ik onder normale omstandigheden weer de onverharde paden door het Kromslootpark opgezocht, maar het is al laat en ik moet rap naar huis. Ook het laatste stuk over asfalt dus.
Een ding weet ik zeker: ik heb op deze route weer voldoende inspiratie opgedaan voor volgende zwerf- en verkenningstochten...

Eigen conditie:
prima
Track conditie:
nat
Weer:
motregen, wind:ZZW4
Resultaten:
71,9km / 03:02:57u / 2969kCal

6 december 2009

Pruthappen (RG 7)

De weerprofeten hebben voor vanmiddag niet veel goeds in petto, terwijl de voorspelling voor vanochtend juist "droog" luidt. Ik spring dus om kwart voor negen op de fiets; ik heb geen zin om na te denken over waar ik vandaag weer eens naar toe zal rijden, dus het wordt..... een rondje Gooimeer. Ik had nog een afspraak met mezelf om dat lusje over de hei bij Oud Naarden op de kaart te zetten.

Langs de Kemphaan rij ik richting Cirkelbos. Hier vind ik weer een paar nieuwe paadjes; mijn keuze begint aardig uitgebreid te worden in deze hoek van de Almeerse polder. Het verschil met de andere paadjes door het Cirkelbos is niet bijster groot, trouwens: ook hier is het drijfdrek en de klonten bagger vliegen achter me metershoog de lucht in.

Als ik op de Gooimeerdijk richting Stichtse Brug fiets, komt er een vent naast me fietsen die informeert waar mijn reis naartoe gaat. Ik vertel hem van mijn plannen; hij vertelt vervolgens dat hij naar Voorthuizen rijdt om daar de St. Nicolaastocht te gaan rijden. Ik vind hem stoer: op de MTB 40km. naar Voorthuizen, toertochtje doen en dan weer 40km. terugfietsen. Ik ga over twee weken ook naar Voorthuizen voor een toertocht, maar dan wel met de auto...

De Stichtse Brug over, en langs de Huizer haven. Na de haven schiet ik een overhard paadje op dat ik één van de vorige keren gezien meende te hebben: dat scheelt weer een kilometer saai fietspad. Daarna gaat het als van ouds lekker over de bospaadjes over de Naarder Eng. Het lusje over de hei is zwaar. De naamgever van dit lapje hei heeft een vooruitziende blik gehad. Het heet hier de "Limitische Heide" en in het mulle natte zand is dat ook precies wat ik op mijn hartslagmeter zie gebeuren...

Aan de Almeerse kant van Hollandse Brug doe ik nog een stukje strandrace over het Zilverstrand en schiet vervolgens het Kromslootpark in. Het laatste stuk vanuit het Kromslootpark rij ik verhard en met de wind in de rug op mijn gemak naar huis.
Het zal wel een vreemd soort toeval zijn, maar ook vandaag heeft de GPS-logger het halverwege de rit opgegeven. Ik zie alweer een goede reden om het lusje over de "Limitische Heide" binnenkort nog een keer te rijden; het is er leuk genoeg voor...
Eigen conditie:ok
Track conditie:drassig
Weer:bewolkt, wind:ZZW5
Resultaten:52,3km / 02:19:08u / 2303kCal

3 december 2009

Nijkerk in het donker

Ik zit al omkwart over zeven op de fiets en dan is het nog pikkedonker. Gelukkig heb ik zowel voor als achter goede verlichting, maar ik blijf vandaag wel op het asfalt. Nog voordat ik een kilometer van huis ben, begint het te regenen. Snel een regenjasje aan.

Tot bijna aan de Stichtse Brug lukt het me om redelijk beschut te rijden, maar vanaf daar gaat het langs de dijk en dus helemaal kaal. Het lukt me met de wind recht in m'n gezicht (en een hartslag van rond de 170bpm) net niet om boven de 20km/u te blijven, dus het KNMI mag spreken van een "straffe bries". 's Zomers (met minder wind en op de racefiets) haal ik hier met gemak de 30km/u, maar nu is dit echt loodzwaar; er lijkt geen eind te komen aan die K%$@*-dijk...

Bij de brug over het Nijkerkernauw sla ik linksaf, terug richting Almere. Nu heb ik de wind pal achter en de snelheid loopt dus makkelijk op richting 40km/u. Dit kan ik een hele tijd volhouden! Vlak voordat ik bij Almere terug ben, piept de zon nog heel even onder de wolken door. Prachtig! dit momentje pakken ze me niet meer af...
Eigen conditie:spierpijn, maar verder wel oké
Track conditie:hard (asfalt, hè)
Weer:bewolkt, wind:ZZW5
Resultaten:50.4km / 01:58:54u / 1907kCal

30 november 2009

't Krachthonk

Al ver voor de wekker om 5:30 de kans kreeg om af te lopen, was ik al wakker. Niet dat ik uitgeslapen was of zo, maar wakker was ik wel. Om 6 uur zat ik dus al in de sportschool; voor het eerst sinds drie weken. De weken daarvoor had ik best wel fanatiek getraind op "Core Stability" (= rompstabiliteit: oefeningen om buikt en onderrug te versterken).

Dat gat van drie weken werd me al snel pijnlijk duidelijk. Dit mag je dus niet laten sloffen! Vooral de "Leg Raises on Captain’s Chair" vallen me erg zwaar. Daarna nog wat broodnodige aandacht besteed aan de beenspieren (Leg Press en Leg Curls) en ook dat ging bepaald niet vanzelf.

Ik vrees met grote vreze dat dat morgen spierpijn wordt...

28 november 2009

Platte band en beestenweer

De buienradar laat een gat in de regenzones zien van half 8 tot ongeveer een uur of tien; precies genoeg voor een MTB ritje! Snel m'n ontbijt naar binnen, kleren aan en naar op de fiets. Maar helaas, de praktijk blijkt iets weerbarstiger: als ik in de schuur aankom, staat mijn voorband plat. Ik heb gisteravond de "Smart Sam" band van mijn ouwe MTB getransplanteerd op m'n nieuwe en blijkbaar heb ik iets niet goed gedaan... Als ik klaar ben met plakken, kan ik toch nog om 8 uur op de fiets springen.

Ik rij door Boswachterij Almere, achter de Kemphaan langs en over de Oude Waterlandseweg naar Almere Haven; daar duik ik het Kromslootpark in. Bij de Hollandse Brug besluit ik vandaag maar eens in de polder te blijven. Dat half uur dat ik verloren heb met band-plakken moet toch ergens gecompenseerd worden...

Over de dijk gaat het het eerste stuk erg lekker en vooral ook erg HARD met de wind pal achter. De maximale snelheid loopt op tot 53km/h op een vlakke weg. Als de dijk naar rechts draait, krijg ik de wind van rechts en de harde regen slaat onaangenaam in mijn rechter oor. Alweer Brrrrrrrr... Dat rechter oor heeft het wel te verduren deze week!

Het is nog lang geen 10 uur en inwendig zit ik te schelden op de buienradar: dit is NIET wat ze me beloofd hadden! Het dunne jasje dat ik aangetrokken heb, is ook niet bestand tegen dit beestenweer en ik ben binnen de kortste keren doorweekt en verkleumd tot op het bot. Mijn lijf is hier trouwens ook niet tegen opgewassen na twee dagen buikloop. Mijn besluit staat vast: vanaf hier de kortste weg naar huis!

Op het laatste stuk langs de Hoge Vaart merk ik dat het band-plakken ook niet goed gegaan is, want ik rij alweer zo goed als plat. Ik ben ZO blij als ik thuis onder de warme douche kan stappen...
Eigen conditie:
gammel
Track conditie:
zeiknat
Weer:
harde regen, wind:ZZW6
Resultaten:
39,1km / 01:39:06u / 1609kCal

25 november 2009

Onstuimig weertje (RG 6)

Als ik thuis op de fiets spring merk ik het nog niet meteen, maar zodra ik tussen de huizen vandaan kom, voel ik direct: dit gaat een zwaar ritje worden. Wat een wind!! Het KNMI heeft het over zuid-zuidwesten wind, kracht 6 tot 7. Totaan de Kemphaan rij ik voornamelijk tussen de bomen, maar als daarna onder de Waterlandse weg doorsteek en echt in het vlakke polderland tercht kom, is het pas echt feest. Met een hartslag die oploopt tot tegen de 170 worstel ik tegen de wind in met een snelheid (of spreek je in dit geval beter van een langzaamheid?) van nog geen 20km/u.

Ter verhoging van de feestvreugde begint het nu ook nog eens keihard te regenen. Als ik haaks linksaf sla, krijg ik de wind pal van opzij. Ik moet er schuin "tegenaan leunen" om niet van de weg geblazen te worden. De regen slaat horizontaal over de weg en ook in mijn rechter oor. Brrrrrrrrrrrrr...

Ik duik snel het Cirkelbos in: beschutting! Gelukkig gaat de slagregen niet veel later over in iets wat het midden houdt tussen regen en miezer: hier valt wel mee te leven.

Op de Naarder Eng ga ik weer op zoek naar nieuwe paadjes. Nu ik de omgeving een beetje leer kennen, wordt dat steeds makkelijker; ik kom altijd wel weer op een bekend punt uit. Ik kan overal vol doorrijden vandaag, want het slechte weer heeft alle HUW's en overige bosgebruikers naar binnen gejaagd.

In de afzink van de Hollandse brug zet ik even vol aan. Met de wind in de rug haal ik een snelheid van bijna 53 km/u. Vanaf hier naar huis heb ik de wind alleen nog maar achter, dus nu kan ik gaan cashen voor al mijn harde werk aan het begin van de rit. Op het eerste (verharde) stuk in het Kromslootpark is het dan ook heerlijk recupereren met 40km/u.
Eigen conditie:goed
Track conditie:zompig
Weer:(harde) regen, wind:ZZW6
Resultaten:53,3km / 02:20:54u / 2247kCal

21 november 2009

MTB woordenboek (RG 5)

Vandaag nog maar eens m'n nieuwe Jab de sporen geven, dacht ik toen ik vanochtend opstond. Omdat ik het "Rondje Gooimeer" de laatste weken als standaard trainingsrit gebruik, ben ik eigenlijk steeds op zoek naar een beetje variatie op hetzelfde thema. Vandaar dat ik me vanochtend opeens op een volledig aan gort gereden pad bevond waar bosbouwmachines diepe sporen en "wasbordjes" getrokken hadden. Dat maakt het zwaar, maar niet onmogelijk.

De bosbouwers waren echter ook zo vriendelijk geweest om her en der nog wat "debris" achter te laten en aangezien ze dat al een aantal weken geleden gedaan hebben, was een groot deel daarvan al overwoekerd en dus niet direct zichtbaar onder het onkruid. Voorzichtig manoevrerend langs en door de tracktorsporen raakt mijn voorwiel daardoor een stuk boomstam dat ik met geen mogelijkheid had kunnen zien aankomen.

Toen ik gisteravond in het MTB woordenboek de termen endo en face plant las, moest ik daar smakelijk om lachen. Nu ik ze in praktijk bracht en de lokale geologie letterlijk tussen mijn tanden uit kon pulken, was ik erg blij dat ik alleen op pad was en er niemand was om mijn on-elegante manier van afstappen te bewonderen. De schade bleef gelukkig beperkt tot een licht gedeukt ego, dus weer snel op de bike geklommen om de voorgenomen route te vervolgen.

De eerste paar kilometer daarna nog wel wat onzeker op de fiets gezeten, maar er verder gewoon een prachtige rit van gemaakt. Op de hei tussen Huizen en Naarden nog een aardig extra lusje verkend, maar helaas heeft de GPS-logger het halverwege de rit opgegeven. Ik zie een goede reden om dat lusje binnenkort nog een keer te rijden ...
Eigen conditie:
licht vermoeid na de rit van gisteren
Track conditie:
nat na een dag en nacht regen
Weer:
droog en zonnig, 13°C
Resultaten:
50,6km / 02:11:35u / 2061kCal

20 november 2009

Maiden Voyage (RG 4)

Voor alles moet een eerste keer zijn, dus ook voor het vies maken van je nieuwe bike! Ik kies voor mijn "vaste" trainingsrondje: een rondje Gooimeer, zodat ik weet wat voor terrein ik tegenkom en op welke punten mijn materiaal me tot nu toe in de steek liet. Dat kan ik dan mooi afzetten tegen de prestaties van/op mijn nieuwe Bianchi Jab.

Een van de eerste dingen die ik merk, is dat ik voor mijn gevoel nogal laag zit. De zadelbuis staat al op standje maximaal, dus daar is niets aan te doen. Wel zet ik na 10km. het zadel nog iets verder naar achteren, maar heel veel helpt dat ook niet; toch maar een langere zadelbuis vragen aan Frank. Het zadel zelf zit trouwens wel helemaal geweldig! Tijdens dezelfde stop, trek ik ook mijn beenstukken uit, want het is met 17°C echt belachelijk warm voor de tijd van het jaar.

Gaandeweg wordt me duidelijk wat het rondkarren op slecht functionerend materiaal met me heeft gedaan, de afgelopen maanden. Ik rij heel defensief: vroeg remmen voor een bocht, heel voorzichtig de bocht door en weer heel voorzichtig optrekken. Ik heb NU remmen die daadwerkelijk remmen en een casette, tandwielen en ketting die niet doorslaan bij elke keer dat ik er een beetje kracht op zet. Gaandeweg deze rit ga ik dus steeds later remmen en na een bocht kan ik ook direct weer aanzetten. En juist bij dat aanzetten merk ik een enorm verschil met m'n ouwe Specialized Rockhopper (1995; may he Rust In Peace): als ik nu gas geef, voel ik mijn fiets werkelijk vooruit schieten. Er gaat geen energie meer verloren, maar alles lijkt direct omgezet te worden in acceleratie en pure snelheid; elke trap is RAAK. Ook het remmen gaat heel gedoseerd en schakelen gaat echt fantastisch. Ik was gewend aan gripshifters en moet dus wel even wennen aan de RapidFire trigger shifters, maar misschakelen is er al snel niet meer bij. Ik kan nu weer op zoek naar grenzen van mijn eigen kunnen in plaats van steeds aan te lopen tegen de grenzen van het materiaal. Wat een wereld van verschil!!! Als dit een Disney-film was, zou ik nu uit volle borst een liedje gaan zingen...

De stukken door het bos tussen Huizen en Naarden lijk ik wel te vliegen, wat niet altijd even goed op prijs gesteld wordt door de Gooise HUW's. Op het stuk over de vestingwallen van Naarden moest ik voorheen her en der een voetje aan de grond zetten, maar nu kan ik overal gewoon doorrossen.

In het Kromslootpark bij Almere Haven loop ik tegen de eeste beperkingen m'n nieuwe bike aan. De gemonteerde Hutchinson Cobra banden hebben kleine noppen die relatief dicht bij elkaar liggen. Een heel groot voordeel op harde ondergrond, want dan heb je substantieel veel minder rolweerstand, maar in de klei / prut / drek / bagger in onze prachtige polder lopen ze helemaal dicht en verliezen zo dus alle grip. Als je daarna trouwens ook nog een stukje door de losse blaadjes moet, moet je dus echt even van de fiets af om de ergste zooi eraf te vegen.

Al met al ben ik echt super blij met m'n nieuwe bike! En de missie is geslaagd: Man en Fiets komen VIES thuis.

Eigen conditie:
uitgelaten
Track conditie:
grotendeels droog
Weer:
droog en zonnig, 17°C
Resultaten:
54,6km / 02:30:16u / 2140kCal

19 november 2009

De man en zijn fiets

Nadat ik afgelopen zaterdag een dramatisch slechte laatste 10km. van mijn trainingsrit had beleefd in de vorm van een NIET meer schakelende fiets, was ik er echt helemaal klaar mee. Op maandag schiet ik bij Gert Jan het kantoor in om bij hem uit te huilen. Hij stelt direct voor om woensdagmiddag samen langs te gaan bij Frank, zijn eigen LBS, waar hij erg goed over te spreken is. Hij heeft er natuurlijk zelf ook belang bij dat ik een GOEIE fiets koop. Of zoals hij het zelf in zijn mail aan Frank verwoorde: "ik rij alle wintermarathons met Wim, maar moet nu door materiaal wel heel erg veel wachten ;-)".

De Bianci Jab 7400 die Frank voorstelt, zie ik helemaal zitten en aan het einde van de woensdagmiddag ben ik dus de trotse en blije eigenaar van een gloednieuwe MTB!
Als ik 'm donderdagmiddag ga ophalen, krijg ik van Frank nog een massa tips met betrekking tot afstelling en onderhoud. Donderdag avond rij ik rondom huis een paar rondjes om de schijfremmen "in te remmen" en monteer ik allerlei "noodzakelijkheden" zoals een tweede bidonhouder, een koplampje een fietscomputer en het onvermijdelijke zadeltasje.

Hij staat er mooi bij en is er helemaal klaar voor...

Specs:


-:Frame: Triple butted ALU
-:Voorvork: Rock Shox TORA 100mm Poploc Remote Lockout
-:Achterderailleur: Shimano XT
-:Voorderailleur: Shimano SLX
-:Shifters: Shimano SLX
-:Crankset: Fsa GAMMA DRIVE 44/32/22
-:Cassette: Shimano DEORE 11/32
-:Ketting: Kmc X9
-:Remmen: Shimano Disc-Brake BRM575
-:Stuur: FSA XC-180 Flat White
-:Stuurpen: Fsa OS-190LX
-:Zadelpen: Fsa SL-280 - 31.6mm
-:Zadel: fIZIK Gobi
-:Voornaaf Shimano FH-M495L
-:Achternaaf: Shimano HB-M495L
-:Velgen: Mach 1 MX Disc 32h White
-:Banden: Hutchinson Cobra AirLight 26x2.10
Eigen conditie:
euforisch
Track conditie:
n.v.t.
Weer:
weet ik niet meer;
in mijn hoofd scheen de zon
Resultaten:
een nieuwe fiets en een blije man

15 november 2009

Eldelherten (OVP 2)

Na het drama van gisteren heb ik na thuiskomst (eigenwijs al ik ben) NOG een keer alles aan m'n bike uit elkaar geschroeft, schoongemaakt en waar mogelijk afgesteld. De derailleurwieltjes leken mij ook aan vervanging toe:


Als ik zondaochtend om 7 uur op de fiets klim is het nog donker; ik blijf dan ook op de verharde fietspaden. Het vervangen van de derailleurwieltjes lijkt in ieder geval IETS geholpen te hebben, want het continu doorslaan is over.

Ik rij langs de Hoge Vaart naar de Oostvaarderdijk en steek daar vandaan het Jan van den Boschpad op om door de Oostvaadersplassen te rijden. Ik zie in het schemerdonker vlak voor me een edelhert het fietspad overschieten en als ik stop en nog iets verder voor me uitkijk zie ik er nog vier op de dijk staan:

Het heeft zo z'n voordelen om vroeg buiten te zijn.

Mijn eerdere positivisme met betrekking tot het functioneren van mijn bike wordt zodra ik een klein stukje onverhard probeer te rijden, direct en keihard de grond in geboord: echt kracht zetten is nog steeds onmogelijk. De beurse plekken van gisteren zitten er nog, dus ik zoek snel weer de verharde paden op; snel naar huis...
Eigen conditie:
gefrustreerd
Track conditie:
droog
Weer:
droog, half bewolkt
Resultaten:
26,3km / 01:02:23u / 896kCal

14 november 2009

Wat een ellende! (RG3)

Na twee keer een rondje Gooimeer waarin ik om verschillende redenen grote delen expres verhard heb gereden, heb ik me nu voorgenomen om het rondje Gooimeer nog een keer te rijden, maar dan zo veel mogelijk onverhard. Ik weet niet hoe m'n bike hierop zal reageren. Aan het weer zal het vandaag niet liggen, want hoewel het bewolkt is, is het droog en ongewoon warm voor de tijd van het jaar.

Aan de Almeerse kant slinger ik eerst helemaal naar de Kemphaan om vervolgens terug te steken richting de Hoge Vaart. In het Cirkelbos vind ik nog een extra paadje wat wederom een stukje asfalt vervangt. De Stichtse Brug en het stuk langs de Havenkom van Huizen blijft verhard en het zal lastig worden om hier door de woonwijk iets overhards te vinden.

Door het bos richting Naarden lukt dat steeds beter, maar op de Vestingwallen van Naarden begint de ellende: m'n bike heeft er nu echt genoeg van. De ketting slaat steeds vaker door over de kransjes waardoor ik mijn knieen een paar keer HARD tegen het stuur stoot.

Iets voorzichtiger rijd ik verder richting Naarder Bos. De vorige keer had ik een soort van pad gezien dat aan de buitenkant om de golfbaan heen leek te lopen en dat rij ik nu op. Hoewel ik zes keer van de fiets af moet om 'm over een hek heen te tillen, lijkt het pad steeds door te lopen. Als ik aan de andere kant van de golfbaan ben, kom ik een groepje jagers tegen. Ze zeggen dat het veilig is om door te fietsen en geloof best dat ze een kerel op een fiets niet voor konijn zullen verslijten, maar ik ben toch blij als ik aan de voet van de Hollandse Brug op de weg uitkom. Grappig om dit "pad" een keer gedaan te hebben, maar met al dat geklauter over hekjes niet bepaald voor herhaling vatbaar.

Aan de andere kant van de Hollandse Brug ploeter ik weer onverhard het Kromslootpark door. Ik had me tenslotte voorgenomen om zo min mogelijk over asfalt te rijden. Al snel krijg ik hier grote spijt van. Als er na mijn knieën nu ook andere (gevoelige!) lichaamsdelen onzacht met de fiest in aanraken komen, ben ik er echt HELEMAAL klaar mee!! Het laatste stuk ga ik over de weg zo snel mogelijk naar huis. Wat een ellende! Dit kan zo echt niet langer.
Eigen conditie:licht vermoeid
Track conditie:nog steeds nat
Weer:droog, bewolkt
Resultaten:53,2km / 02:22:31u / 2279kCal

12 november 2009

Verkenningstocht (RG 2)

Ik had de vorige keer mooie paadjes gezien en die MOETEN verkend worden... dus weer een rondje Gooimeer. Aan het begin van de route blijf ik dit keer aan de andere kant van de Hoge Vaart; wel zoek ik het paadje door het cirkelbos weer op. Aan de overkant van de Stichtse Brug gaat het weer door de havenkom van Huizen. Het is alweer begonnen met regenen, maar ook nu laat ik me daardoor niet van de fiets jagen.

Na de haven schiet ik het bos weer in richting Naarden. Het verkennen kan beginnen! Het lukt me om een groot stuk onverhard door het bos te scheuren zonder dat ik het gevoel heb te verdwalen. Wel zie ik nog veel meer paadjes die er leuk uitzien, maar die bewaar ik voor een volgende keer...

Over de vestingwallen van Naarden en door het Naarder Bos weer terug de polder in, dus. Het is al laat, dus ik pak het betonnen fietspad door het Kromslootpark.
Eigen conditie:licht vermoeid
Track conditie:nat
Weer:regen
Resultaten:49,1km / 02:02:51u / 1932kCal

10 november 2009

De polder uit (RG1)

Tot nu toe ben ik steeds in de polder gebleven als ik o de MTB op pad ging, maar nu wil ik wel eens wat anders: ik ga vandaag voor een Rondje Gooimeer (RG), voor het eerst dit jaar.

Ik kies ervoor om het eerste deel vooral op de weg te blijven om eerst even af te tasten hoe het versnellingsapparaat nu functioneert. Het eerste stuk gaat het boven verwachting goed. Zo goed zelfs dat ik in het Cirkelbos toch de onverharde paden opduik. Dit stuk rij ik voor het eerst, maar het is zo leuk dat ik hier zeker vaker terug ga komen!

Daarna de Stichtse brug over en langs de haven van Huizen het bos tussen Huizen en Naarden in. Het is intussen opgehouden met zachtjes regenen, maar dat mag de pret niet drukken. Ik blijf op het fietspad, maar zie hier wel heel veel slingerpaadjes die volgende keer nodig verkend moeten worden...

Langs Oud Valkeveen schiet ik het bos uit en rij onder de A1 door richting Naarden. Van een eerdere keer dat ik hier met de Club geweest ben, herinner ik mij dat er een paadje over de verstingwallen slingert en het lukt me ook nog om dat paadje te vinden. Hier en daar moet ik een voetje aan de grond zetten, omdat vol kracht zetten op bijvoorbeeld een steil stukje nog steeds niet gaat, maar het is minder erg dan in Nunspeet en niet zo erg dat het mijn plezier vergalt.

Vanuit Naarden gaat het vervolgens via het Naarder Bos over de Hollandse brug terug de polder in. Daar ros ik nog grotendeels onverhard het kromslootpark door. Na precies 2 uur sta ik weer thuis.
Eigen conditie:prima
Track conditie:nat
Weer:regen
Resultaten:48,8km / 02:00:05u / 1865kCal

8 november 2009

Uitfietsen (OVP 1)

Na de toertocht in Nunspeet van gisteren de bike nog maar eens goed onderhanden genomen: alles schoongemaakt, ketting eraf en gepoetst, rem- en derailleurkabels nog eens strak gezet en het achterpat rechtgebogen. En dan nu op pad!

Ik schiet achter de manege het bos in, de onverharde voetpaden op. Het is zondagochtend en nog vroeg, dus het is nog erg rustig. Het stellen en poetsen lijkt enigszins effect gehad te hebben, want ik kan redelijk doortrappen zonder al teveel problemen.

Op de mountainbikeroute rij ik (expres voorzichtig!) nog even over "het heuveltje", maar deze keer zijn er gelukkig nergens barricades opgeworpen. Ik ros verder over de MTB route en daarna langs de Oostvaardersplassen (OVP) en door het Fluitbos. Hier voel ik mijn ketting weer een paar keer doorratelen over de tandwielen, dus ik ben blij dat ik bijna bij de dijk ben. Vanaf hier fiets ik rustig en grotendeels verhard terug richting huis. Het was tenslotte de bedoeling om uit te fietsen, en niet om nieuwe snelheidsrecords te vestigen...
Eigen conditie:
vermoeid / verzuurd
Track conditie:
droog
Weer:
licht bewolkt
Resultaten:
26,5km / 01:10:55u / 1070kCal

7 november 2009

Veldtoertocht, Nunspeet

Net op het moment dat ik 's morgens aankom in Nunspeet, krijg ik een SMS van Gert Jan: hij zit in de trein vanuit Amersfoort en komt om 8:45 aan in Nunspeet. Ik heb dus nog even de tijd voor een bak koffie en een krentebol. Als ik na de koffie naar buiten loop zie ik een man beteuterd rondlopen. Na zijn zoveelste vertwijfelde strooptocht langs de fietsenrekken kan hij alleen nog maar concluderen dat zijn Mountainbike gejat is. Niet echt een vrolijk begin van je dag, lijkt me...

Nadat Gert Jan zijn spullen achterin mijn auto heeft gedumpt, drinken we nog een bak koffie en dan kunnen we gaan. Het eerste deel van de route verloopt ongeveer zoals verwacht. Hier hebben we al twee keer eerder gereden. Hoewel het eerste stuk niet echt zwaar is, wordt me wel al direct duidelijk dat het vandaag geen makkie gaat worden, omdat mijn versnellingsapparaat duchtig hapert. Mijn ketting blijft vaak heen en weer hoppen tussen twee kransjes en bij echt kracht zetten slaat het hele zooitje door. Even aanzetten op een helling of na een bocht is er dus niet bij en ik moet dus steeds "in het rood" fietsen om Gert Jan een béétje bij te houden. Wat is dat toch met Nunspeet en materiaalpech?

Ik besluit om het mijn dag niet te laten verpesten. De organisatie heeft zich echt helemaal uitgeleefd op het parcours en het resultaat is er dan ook naar. Wat een prachtige route hebben ze weer samen weten te stellen. Na de afsplitsing van de 75km. van de andere afstanden volgt een voor mij nieuw stuk singletrack door het bos vlak langs een beekje. Enkele keren moet het beekje worden overgestoken over houten bruggetjes. Gelukkig ligt er op die bruggetjes kippengaas gespannen, want zelfs zo is het spekglad en moet je goed uitkijken dat je overeind blijft.



Aan het eind van dit stuk vind ik Gert Jan terug bij de eerste verzorgingspost. Hij heeft maar 5 minuten op me hoeven wachten. Gelukkig is het weer onze beste vriend vandaag. De voorspelling was echt vreselijk, maar in praktijk is het gewoon heerlijk weer: droog, halfbewolkt en 10°C. Prima weertje om te fietsen, dus. Tijdens de stop kijk ik op Gert Jan's kilometerteller en twitter vervolgens dat we er al 43km. op hebben zitten.

Na sportdrank-met-krentebollen-en-banaan springen we weer op de fiets. Het gedeelte dat nu volgt is weer bekend terrein: een lang stuk over de hei bij Elspeet en Vierhouten. Sommige mensen zouden dit als saai kwalificeren, maar ik vind het schitterend. Dat er een watrig zonnetje op de groen-geel-rood-bruine bosrand schijnt, maakt het alleen maar nog mooier. Normaal gesproken kun je op dit stuk ook prachtig tempo rijden, maar dat zit er met mijn brakke fiets voor mij niet in vandaag. Gert Jan kan dat op zijn nieuwe Bianchi Oetzi blijkbaar wel en hij geeft me al vrij snel weer "genadeloos" het nakijken, zonder dat ik daar echt veel aan kan doen. Terwijl ik daar stevig van zit te balen dringt er nog iets anders tot me door. In die 43km. die ik net zo vrolijk getwitterd heb, zitten ook de 15km. die Gert Jan al heeft gefietst van Driebergen naar station Amersfoort. Ik heb mezelf te snel rijk gerekend; IK had er bij de verzorginspost pas 28km. opzitten...

Na Vierhouten duiken we het bos weer in en dan komen we al vrij vlot bij de tweede verzorgingspost. Net als vorige keren worden we ook nu weer getrakteerd op soep en krentebollen. Ik verbaas me er elke keer weer over: soep en krentebollen zou je normaal gesproken wellicht niet bij elkaar eten, maar tijdens een MTB rit is het echt een te gekke combi (toch?!!)

Na de ravitaillering hijsen we onszelf weer op de fiets voor het laatste stuk. Vrij vlot na de verzorging splitst de 30km. route zich af van de overige afstanden. Heel even speel ik met de gedachte om hier alvast af te steken, maar die gedachte zet ik snel weer uit mijn hoofd: opgeven is geen optie! Als we even verderop beginnen aan een prachtig stuk singletrack ben ik blij met die beslissing. De organisatie heeft duidelijk het lekkerste voor het laatst bewaard! Wat een schitterende route is dit! Het lijkt hier wel een achtbaan zoals we tussen de bomen door heuveltje-op-heuveltje-af slingeren. Ondanks dat ik niet voluit kan rijden vanwege mijn haperende versnellingsapparaat, zit ik met volle teugen te genieten.



De laatste 5 kilometer slingert zoals voorgaande keren ook weer door het bos langs de motorcrossbaan. Ook hier is het net een achtbaan; het is alleen jammer dat er een paar langzamere wagentjes voor me rijden. Zelfs op mijn brakke fiets zou ik harder kunnen (en willen), maar het is hier allemaal zo smal dat inhalen echt onmogelijk is. Aan de finish staat Gert Jan (na drie bakken koffie) al in de rij bij de afspuitplaats. Hij is in de laatste 20km. een kwartier op me uitgelopen. Het valt dan ook niet mee om op één versnelling door het bos te rossen...
Uiteindelijk staat er 79,4km. op de teller en dat is meer dan genoeg voor mij.
Conclusies:
  • een GROOT compliment voor TC de Volharding, alweer een schitterend parcours met veel afwisseling en een minimum aan asfalt. Ik kijk nu al uit naar de Schwalbe Veldtoertocht in februari.
  • het weer viel 100% mee; de voorspelling was bagger, maar in de praktijk was het heerlijk.
  • singlespeed en singletrack is GEEN toffe combi: mijn MTB is nu echt aan vervanging toe.
Tot slot nog de vergelijking met voorgaande tochten over min of meer hetzelfde parcours:
Datum      Gem.  Afst. Tijd     KCal  HR   KCal/km  KCal/u
07-11-2009 19,7  79,4  4:02:01  4065  160  51,20    1007,9
07-02-2009 17,9  62,7  3:30:43  3452  158  55,06     986,3
02-02-2008 18,8  62,2  3:18:04  3353  160  53,91    1016,1

foto's: TC de Volharding

Eigen conditie:prima
Track conditie:grotendeels droog
Weer:
grotendeels droog
Resultaten:
79,4km / 04:02:01u / 4065kCal

1 november 2009

Sporen van de HOWA

Er zijn verschillende soorten wandelaars.

Je hebt bijvoorbeeld "Walkie-Talkies"; die lopen meestal in grote groepen, liefst met z'n vieren of vijven naast elkaar over de volle breedte van de weg, het fietspad èn het voetpad (als dat laatste er is, tenminste). Daarbij zijn ze zo druk met elkaar en/of zichzelf bezig, dat ze me niet horen bellen en roepen als ik ze met de fiets achterop rijd. Helemaal niet erg, dan rem ik wat af en bel of roep ik gewoon nog een keer als ik wat dichterbij ben.

Dan heb je de "Hond-Uitlatende-Wandelaars", de zogenaamde HUW's; deze kun je vrij makkelijk herkennen, want die hebben vrijwel altijd één of meerdere honden bij zich. Helemaal niets mis mee, als ze de hond maar een beetje onder controle hebben. Meestal ben helemaal niet zozeer bang dat hond MIJ iets zal doen, maar ik zie altijd spookbeelden van iets te enthousiaste Jack Russletjes die in bloederige stukjes tussen mijn voorwiel vandaan spetteren....

Je hebt ook nog de "stokken-prikkers". Vroeger dacht ik altijd dat die in het bos liepen om blaadjes en ander afval een beetje op te ruimen, maar ik heb me door mijn tante uit laten leggen dat dit Nordic Walken heet en dat dat een sport is. Ik ben haar zelfs eens tegen gekomen. Dat ik toen staande werd gehouden om te knuffelen en met de hele groep op de foto gezet te worden, zal ik maar als een incident beschouwen en niet exemplarisch voor de hele populatie Nordic Walkers....

Al deze soorten wandelaars zijn vrij makkelijk te herkennen aan hun manier van lopen of aan hun atributen, maar dat ligt duidelijk anders met leden van de HOWA (ik heb deze term geleend; in het grote MTB woordenboek wordt gesproken over de HOHA, vrij vertaald: de Haatdragende Oude Wandelaars Assosiatie). Je herkent deze mensen individueel niet direct, maar je kunt het duidelijk zien als ze ergens geweest zijn: ze laten namelijk duidelijke sporen achter.

Zo ook vandaag: ik kwam op de MTB route in het Kotterbos aanscheuren en wilde net nog even aanzetten om dat ene lastige heuveltje in volle vaart te kunnen nemen. Gelukkig kon ik nog remmen en net op tijd tot stilstand komen, want precies achter het heuveltje had een lid van de HOWA zich eens lekker uitgeleefd op een fikse hiker log, een barricade van formaat:



Ik zou graag willen achterhalen wie dit gedaan heeft, zodat ik ik hem kan aanklagen voor poging tot doodslag...

Ik begrijp ook werkelijk waar NIET waar dit voor nodig is. Dit is een MOUNTAINBIKE ROUTE mensen... Als ik op mijn MTB op paden rijd die voor ruiters of wandelaars bestemd zijn, word ik daar door de boswachter vanaf gestuurd met de mededeling dat speciaal voor "mijn soort mensen" een mountanbike route is aangelegd. En dan heb ik het nog niet eens over de verwensingen die je soms naar je hoofd geslingerd krijgt, nadat een geschrokken "OW" een meter los komt van de grond, zogenaamd omdat ik te laat waarschuw...

Ik wil hier graag oproepen tot een beetje verdraagzaamheid. Ik weet dat er ook bikers zijn (race èn MTB) die zich ronduit asociaal gedragen, maar niet elke fietser is zo; ik in ieder geval niet. Het bos is groot genoeg en als we een beetje rekening met elkaar houden, kunnen ruiters, fietsers en wandelaars (met of zonder hulpstukken) best vreedzaam naast elkaar recreëren.
Eigen conditie:
prima
Track conditie:
droog
Weer:
licht bewolkt
Resultaten:
35.9km / 01:37:58u / 1532kCal

3 oktober 2009

FTCA Rondje Posbank

Als ik om net voor half 8 aan kom rijden bij de club, zit Huub al uit de wind naast het clubgebouw te wachten. Hij zget dat hij vast aan het oefenen is voor wat hij de rest van de dag ook wil doen: uit de wind zitten. Even later komen ook Ab en Martin eraan. We wachten nog 5 minuten, maar het ziet er niet naar uit dat er nog meer mensen komen, dus we vertrekken met z'n vieren. Het belooft een zware tocht te worden, niet alleen vanwege de afstand (>200km.) maar vooral vanwege de wind: kracht 6 uit zuidwestelijke richting is er beloofd.

We rijden over het Nijkerkernauw de polder uit. Na een extra rondje-om-de-kerk door Nijkerk rijden we over de Barneveldseweg richting Barneveld, vervolgens door Lunteren richting Ede. Langs de N224 rijden we over de Ginkelse Heide met de wind in de rug richting Arnhem. Al op de Ginkelse Heide begint het vals plat op te lopen, maar vanaf het moment dat we bij Arnhem komen, gaat het vrijwel de hele tijd op en af. Voor de Dierentuin langs rijden we richting Rozendaal.

Vanaf Rozendaal gaat het ècht omhoog. Eerst via de Emmapiramide-west naar boven. In de afdaling zitten twee haarspeldbochten waar ik mee anderhalf jaar geleden al eens flink in vergist heb. Ik lag toen op m'n rug tussen de bomen. Ab vliegt er vandaag ook iets te hard in, maar weet zijn fiets gelukkig nog net op de weg te houden. Na het stukje afdalen, rijden we via de Zijpenberg-west weer naar boven totaan Paviljoen De Postbank waar we neerstrijken voor koffie met appelgebak.

Vanaf de Posbank rijden we naar beneden richting Dieren, Laag Soeren, Loenen en vervolgens via Woeste Hoeve naar Hoenderloo. Daar raken we een beetje uit koers en komen uiteindelijk vlak bij Uchelen. Dit eerste stuk zit er hier en daar nog wel wat klimwerk in. Vanaf Uchelen pakken we de juiste richting weer op en rijden langs Radio Kootwijk over de Hei naar Kootwijk en daarvandaan door het bos en groetendeels vlak naar Putten. Bij Fietscentrum Putten (Overdevest) drinken we nog een snelle kop koffie en vullen we de bidons voor het laatste stukje naar huis.

Als we weer op de fiets stappen, begint het zachtjes te regenen, maar gelukkig niet voor lang. Vanaf Putten harken we nog een flink stuk tegen de wind in, dit keer door het vlakke weiland in plaats van beschut door het bos en dat valt niet mee. Als we bij Nijkerk echter de Berencamperweg opdraaien richting de brug, worden we aangenaam verast. De wind blijkt meer in de zuid- dan in de westhoek te zitten en we hebben 'm vanaf hier tot aan Almere vrijwel de hele tijd links schuin achter. 't Is niet voor niets dat Huub net na de brug roept: "en nu het grootzeil erop"... Met een vaartje van ruim 30km/u gaat dan ook het erg lekker; alleen de stukken "naar links" (Schollevaarweg en Ibisweg) is het even met de tanden op elkaar. Aan het einde van het Kolibripad scheiden de wegen: ik draai linksaf om langs de Lage Vaart naar huis te rijden, terwijl de rest rechtsaf draait om via de Spectrumdreef terug te rijden richting de club.

Op het laatste stuk langs de vaart tegen de wind in merk ik pas goed hoe stuk ik zit. Als ik thuiskom zie ik dat de wind ook tot kracht 7 aangewakkerd was, dus eigenlijk is dat niet zo verbazingwekkend. De teller geeft aan dat ik 206,7km heb gereden in iets meer dan 7½ uur tijd. om dat gemiddelde van 27 km/u te halen heb ik 6664kCal verstookt; dat zijn 13 Quarterpounders...

4 september 2009

Halve Galerièn

Vandaag moet het gebeuren! Hier heb ik maanden naartoe getraind, dit is het moment van de waarheid. Dat zijn zomaar wat gedachten die door mijn hoofd schieten als 's morgens om 5:30uur de wekker afloopt. We beginnen de dag met ontbijten, VEEL ontbijten, en dan nog een beetje ontbijten...

Om een uur of zeven is iedereen zover en we rijden gezamelijk (Gert Jan, Raphaël, Matthijn, Jan en ik) vanuit Puyméras naar Maulaucène. Het is maar 15 kilometer en er zit niet al teveel hoogteverschil in dit stuk. Een ideaal stukje om even warm te rijden, dus. In Malaucène doen we even een kopje koffie en dan "geht's loss".

Na anderhalve bocht ben ik Gert Jan al kwijt, maar dat is geen bezwaar; klimmen moet je vooral in je eigen tempo doen. De klim loopt verder erg lekker. In iets meer dan twee uur tijd fiets ik naar boven en ik voel me geweldig. Dit is voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik in één ruk naar de top fiets zonder ergens te stoppen.

Licht euforisch begin ik aan de afdaling naar Bédoin. Tijdens de afdaling wordt de euforie alleen maar groter. De adrenaline giert door mijn lijf als ik op sommige stukken snelheden tot boven de 75km/u haal. Beneden in Bédoin aangekomen zit Gert Jan al aan de koffie. Hij wordt vergezeld door Ellen (een collega) en haar man Jaap. Navraag leert dat ik op de top slechts 5 minuten achter lag op Gert Jan. Ik ben trots op mij... Snel een kop koffie en de bidons vullen met sportdrank en dan weer omhoog.

De eerste 5 km vanuit Bédoin zijn vals plat door het boerenland langs de voet van de berg; het stijgingspercentage komt hier niet boven de 5%, dus dat loopt lekker. Bij Saint Estève draait de weg naar links en daar begint "het bos". De eerste 3km van dat bos heb gisteren ook al gefiets. Nu gaat het echter ook na die 3km verder over de weg en het stijgingspercentage blijft constant om en nabij de 10%. Bart Aardema beschrijft het in zijn "Berggids voor fietsers" heel treffend: 'een kleine groene hel met een zwarte streep asfalt'. Het duurt niet lang voordat ik het weer weet: ik HAAT dit bos.

Als ik in een bocht naar links een parkeerplek zie, stop ik even om de druk van mijn benen te laten. Er begint zich een onaangenaam gevoel van kramp aan te dienen. Van een Belgisch meisje dat haar vader staat aan te moedigen, krijg ik een Dextro. "Die meneer ziet eruit alsof hij het nodig heeft", aldus haar moeder... Ik hijs mezelf weer op de fiets, maar de krampverschijnselen in mijn rechter dijbeen (Quadriseps) blijven opspelen en ook hierna moet ik nog regelmatig van de fiets omdat de kramp te erg wordt.

Drie bochten na Chalet Reinard, bij de Fontaine de la Grave, gaat het helemaal mis. Ik stop en sta met mijn fiets tussen mijn benen, niet in staat om een vin te verroeren. Dit is de moeder aller krampen!! Omdat ik niet weet hoe ik van mijn fiets af moet komen en staan teveel pijn doet, laat ik me met fiets en al omvallen op de kale rotsen. Ik moet zeker een kwartier DOODstil naast de weg blijven zitten, omdat ik verga van de kramp. Boven mijn knie is de spier helemaal samengetrokken en als ik beweeg, rek of strek wordt het alleen maar erger...

Als de kramp iets minder is geworden, probeer ik met rekken en strekken weer wat beweging in mijn been te krijgen. Voorzicht sta ik op en zet wat druk het been. Heel langzaam gaat het een beetje beter. Ik klim voorzichtig weer op de fiets en hark verder door het maanlandschap. Tranen rollen over mijn wangen, niet alleen van de pijn,maar ik besef ook dat ik mijn Galerièn-poging vandaag gerust op mijn buik kan schrijven. Regelmatig stoppend en langzaam fietsend weet ik uiteindelijk de top te bereiken.

Een stuk minder euforisch dan een paar uur eerder begin ik aan de afdaling, weer naar Bèdoin. Via SMS laat ik Gert Jan weten dat ik het voor gezien hou voor vandaag. We ontmoeten elkaar aan het begin van de Route dès Cedres. Hij is al in Bèdoin geweest en heeft van daar uit al weer 8 kilometer geklommen. Ik maak de afdaling naar Bèdoin nog wel af en stap daar in de bus. De rest van de dag ben ik navigator/bijrijder voor Ruud en supporter/begeleider voor Gert Jan...

Aan het eind van de dag staan we na Gert Jan's vierde beklimming nagenoeg in het donker op de top van de Ventoux. Gert Jan is uitgewoond en kan wel wat steun gebruiken. Dus ik trek mijn racefiets uit de bus en samen dalen we, in het schijnsel van de koplampen van de bus achter ons, naar Malaucène. Een hachelijk avontuur gegeven de duisternis en de harde wind, maar ook een heel bijzondere ervaring!!



Natuurlijk was het een enorme teleurstelling dat mijn Galerièn-poging in duigen is gevallen, maar uiteindelijk is het wel een overgetelijke dag geworden.

I'll be back !!!

Eigen conditie:K-KRAMP
Track conditie:steil
Weer:droog en zonnig, 28°C
Resultaten:116,9km / 06:51:37u / 5273kCal

3 september 2009

Ventoux per MTB

De aanloop naar de jaarlijkse Ventoux-trip verloopt dit jaar ook weer moeizaam. Tijdens de Ronde van Midden Nederland rij ik meer dan de helft van de 160km. met een haperend versnellingsapparaat waardoor ik veel te zwaar tegen de harde wind in moet trappen. Mijn knie heeft hier danig van te lijden gehad en ik loop vanaf maandag al met een band om mijn rechter knie. Spookbeelden van vorig jaar jagen door mijn hoofd. Toen moest ik met pijn in mijn knie (en nog meer pijn in het hart) de hele Ventoux-trip laten schieten. Dit is niet goed voor het moreel....

Op woensdag 2 september rijden we naar Puyméras en strijken neer in Maison Erhoefnix. De volgende dag rijden we met z'n vijven (Gert Jan, Raphaël, Matthijn, Jan (Pa Tromp) en ik) naar beneden richting dorp. We spiltsen direct: Gert Jan en ik rijden richting Malaucène en de rest draait rechtsaf de Col de Propiac op.

In Malaucène treffen we Ruud met de bus. Gert Jan en ik huren daar bij de LBS (Local Bike Store) een mountainbike, want we zijn allebei van plan om de volgende dag Galerièn te rijden: vier keer de Ventoux op, waarvan 1 keer op de MTB. De drie beklimmingen over de weg hebben we allebei al eens gereden, we zijn tenslotte allebei al Cinglé. De Route Forestière daarentegen hebben we geen van beiden ooit gereden; die gaan we vandaag dus maar eens verkennen. We gooien in Malaucène wel alle fietsen achterin de bus en rijden naar Bédoin; we willen ons kruit nog even droog houden voor morgen en laten de Col de Madeleine vandaag dus nog even liggen...

In Bédoin stappen we op de racefiets en rijden door tot ongeveer drie kilometer na Saint Estève; daar treffen we Ruud aan het begin van de Route Forestière. Deze drie kilometer zijn precies genoeg om me in herinnering te brengen wat een onzettende hekel ik heb aan "het bos"! We parkeren de racefiets achterin de bus en gaan verder op de MTB. Het eerste stuk van de bosweg is nog redelijk goed begaanbaar. Je kunt hier nog duidelijk zien dat het vroeger een geasfalteerde weg is geweest, maar daar komt na twee bochten drastisch verandering in. Er is hier nauwelijks meer sprake van een weg: asfalt is er nergens meer en we rijden over een soort pad van grind en grotere brokken steen. Het stijgt hier ook flink: er zitten stukken van boven de 10% tussen en dat is op de weg al geen feest, maar onverhard valt dat helemaal vies tegen! Het is erg zwaar, maar tegelijk ook vreselijk mooi om hier te rijden.



De laatste twee kilometer van het MTB stuk zijn bijna vlak en dan is het echt volop genieten! Bij de Tournant de l'Anglais (1 km. boven Mont Serein) staan we even te bellen en te wachten voordat Ruud arriveert met de bus. We wisselen de MTB weer in voor de racefiets en hijsen onszelf weer in het zadel voor de laatste 6 kilometer over de weg.

Op de top staan we heel even te genieten van de prestatie die we geleverd hebben en dalen vervolgens met de racefiets af naar Malaucène. Vandaar is het nog maar een klein stukje naar huis.
Eigen conditie:goed
Track conditie:rocky
Weer:droog en zonnig, 28°C
Resultaten:85,5km / 4:41:04u / 4266kCal

30 augustus 2009

Ronde van Midden Nederland

Even voor 7 uur zit ik aan de koffie in Sportcentrum Olympos. Nog voordat ik helemaal klaar ben met het inschrijf formulier, komt ook Gert Jan binnen lopen; hij is op de fiets vanuit Driebergen gekomen. Als de koffie op is, gaan we gauw van start. We rijden eerst in noordelijke richting langs Groenekan en draaien dan oostwaarts af over de Provinciale weg langs Bilthoven richting Soest. Over de Wieksloterweg rijden we de Soesterduinen in; langs de luchtmachtbasis komen we uit bij Soesterberg. Daarvandaan gaat het langs het Militair oefenterrein en over de Leusderheide richting Maarn. Hier komt een einde aan het "vlakke rijden": op Quatrebras gaan rechtsaf omhoog richting Austerlitz. Net voorbij de Pyramide van Austerlitz slaan we linksaf door het bos naar Driebergen. De eerste controle is bij de "De Bergse Bossen".

Langs het Maarnse Zandgat rijden we daarna, wederom bergop, richting Maarn en na de N227 overgestoken te zijn, gaan we rechtdoor de Maarnse Grindweg op. Aan het eind gaan we rechtsaf de Ruiterberg-noord op en over de Hoogstraat weer terug. Hier missen we een bordje en op eigen gelegen (wat is het toch een voordeel om de omgeving een beetje te kennen) fietsen we aan de noord-kant van de A12 langs naar Overberg en natuurlijk worden we daar de Amerongse berg over gestuurd.

Na Amerongen rijden we via Elst en Veenendaal richting Rhenen; dit hele stuk gaat vrij vlak. We worden stelselmatig achtervolgt door een kerel die er alleen maar achter blijft hangen, uit de wind. Al snel wordt hij omgedoopt in Reilhan. We draaien door Achterberg het weiland door naar de voet van de Grebbeberg en daar springt "Reilhan" opeens uit het wiel! Mijn derailleur / ketting / tandwielcassette doet de hele dag al vervelend, dus ik waag me er niet aan om achter hem aan te springen, maar tot mijn grote opluchting zie ik dat Gert Jan hem eerst een klein stukje vooruit laat fietsen om hem vervolgens vernietigend hard voorbij te stuiven. "Reilhan" probeert het nog heel even, maar laat dan al vrij snel het hoofd hangen. Al na een klein stukje in de afdaling haal ook ik hem weer in. Uit zijn wezenloze blik maak ik op dat hij zich in de klim heeft opgeblazen. Ik kan het niet helpen: leedvermaak trekt in een grijns over mijn gezicht.

Bij Restaurant Cunera verwennen we onszelf met een kop koffie met appelgebak; in het zonnetje is het er heerlijk toeven. Na de koffie rijden we Rhenen door en slaan rechtsaf de Koerheuvel op. De routebeschrijving wil ons vervolgens vrijwel vlak terug laten rijden naar Elst, maar zoals gezegd: wij kennen hier de omgeving een beetje en de Grafheuvel en de Defensieweg zijn te mooi om te laten liggen.

Net voor Elst pikken we de officiële route weer op en vervolgen die naar Amerongen. Nu is het gedaan met het klimwerk; we draaien bij Amerongen de lekdijk op; op de dijk hebben we de wind pal tegen en er staat nogal een beetje wind. We rijden mee in een groepje en draaien steed kop-over-kop. Mijn versnellingsapparaat draait steeds moeizamer en schakelen wordt bijna onmogelijk; de ketting blijft achter steeds tussen twee tandwielkransjes heen en weer springen. Door al dat geneuzel ben ik vaak genoodzaakt om op een te grote versnelling te rijden en ik voel aan mijn rechter knie dat dat niet lang zo door moet gaan.

Na de controlepost gaat het over de lekdijk verder totaan Vreeswijk. Ik ben blij als we daar rechtsaf draaien langs het kanaal terug richting Utrecht; de wind hebben we vanaf hier grotendeels in de rug. De Finish ligt op de Maliebaan waar op dat moment ook de profronde wordt verreden. Na de finish is het nog een goeie 5 kilometer terug naar de auto; het dagtotaal komt op 158,3km in iets meer dan 5½uur tijd. dat is gem 28,6km/u en koste 5002kCal.

26 juli 2009

Heuveltocht, Weesp

Mijn oorspronkelijke plan was om zondag 2 augustus de Hel van de Heuvelrug te rijden bij DTC in Driebergen, maar conflicterende agenda's noopten mij om een alternatief te zoeken. De keuze viel op de Heuveltocht van 200km. bij TFC Weesp. Om meerdere redenen een zeer goede keuze, zo zal blijken, maar daar kom ik later op terug.

De routeplanner geeft aan dat het vanaf huis maar 25km. naar de start in Weesp is, dus ik besluit ook die fietsend af te leggen. Mijn Heuveltocht start dus om 7 uur vanuit Almere met een individuele tijdrit, want natuurlijk ben ik weer te laat van huis gegaan. Vijf voor acht kom ik hijgend als een postpaard aan in het clubhuis van TFC Weesp; nog net tijd genoeg voor inschrijven en een snelle bak koffie. De route van 150km. is volledig uitgepijld; de route van 200km. maakt een extra lusje dat niet uitgepijld is, dus we vertrekken en-groupe achter voorrijders.

Met een man of 20 rijden we in kolonne langs de vecht Weesp uit. Bij Fort Uitermeer draaien we het Kreugerlaantje op om zo op de Franse Kampweg uit te komen. Halverwege de Ceintuurbaan (Bussum) staat de eerste pechvogel langs de kant: een gebroken spaak. Terwijl hij staat te rommelen aan het achterwiel worden we ingehaald door een grote groep 150km. rijders. Onze onfortuinlijke Raborenner besluit het erop te wagen en met een flinke slag in zijn achterwiel vervolgen we onze weg.

Min of meer parallel aan de A1 rijden we richting Baarn. In de "beklimming" van de Emmabrug halen we de 150km. jongens (m/v) weer in. Langs Paleis Soestdijk steken we rechtdoor de Soeter Eng over en rijden zo richting Amersfoort. Voor het Dierenpark langs komen we aan de voet van de eerste echte beklimming: de Galgenberg-Zuid. Onderaan de Galgenberg gaan we rechtsaf de Leusder Hei op. Net na Maarn krijgen we de Zonheuvel-Noord voor de wielen. Er wordt om het hardst naar boven gefietst en tot mijn stomme verbazing ben ik als eerst boven. De vorm is beter dan ik had verwacht; misschien hebben mijn intervaltrainingen op de Hollandse Brug dan toch effect.

Met een groepje van ca. 6 man dalen we af naar Doorn. Onderaan links, een klein stukje langs de provinciale weg en weer linksaf omhoog: de Ruiterberg-Zuid. Een man-in-bolletjes-trui denkt als eerste boven te zijn, maar ik weet dat er na het stukje vals plat nog een klein beetje geklommen moet worden: weer als eerste boven dus; parcours-kennis is je beste vriend! Onderaan rechts, een klein stukje Maarnse grindweg en dan weer rechtsaf omhoog: de Wykerweg. Na de afdaling kijk ik naar de gezichten / shirts om me heen en zie dat we met maar 3 man van de 200km. groep over zijn. De rest om ons heen rijdt de 150km. Wij besluiten gedrieën op de rest van de 200km. groep te wachten. Daar zit ten slotte de man met de TomTom bij en die gaan we op het ongepijlde lusje nog nodig hebben. Na 5 minuten wachten doemt de rest van de groep op. Wat je bij de profs op TV ziet gebeuren, gaat in de praktijk dus ook op: bergop kun je grote verschillen maken.

Na de hergroepering krijgen wij ook te horen wat de rest van de groep (letterlijk achter onze rug) al eerder had afgesproken: bergop ieder zijn eigen tempo, na de klim wachten we op elkaar, want we rijden en-groupe. Op de rotonde net voor Leersum draaien we linksaf en daarna rechtsaf een smal bospaadje op. Ik begin het ergste al te vrezen en die vrees blijkt bewaarheid te worden: voor vrijwel iedereen onverwacht draaien we scherp rechtsaf en direct staat dan ook vrijwel iedereen verkeerd geschakeld, geparkeerd onderaan de Plaggeberg-Noord, een venijnig steil rot-klimmetje. Ik wist dat 'ie daar zat en dat 'ie direct steil was, maar dat de gemeente er vers asfalt-en-los-grind heeft neergelegd is voor mij ook een verrassing! Na de afdaling, onderaan in Leersum draaien we weer links-links terug naar boven en over de Leersumse Berg fietsen we richting de koffie.

Met de koffie-met-appelgebak-en-slagroom nog vers klotsend in de buik mogen we ons meteen gaan opmaken voor de Amerongse Berg-Noord. Op papier is dit met een lengte van 1330m en 57 hm. zwaarste beklimming van de dag. Onderaan staat een pijl naar rechts, maar dat is voor de 150km. Wij gaan nu het ongepijlde gedeelte op en nestelen ons in het wiel van TomTom. Langs de provinciale weg gaat het nu richting Rhenen. In Elst gaan we links-rechts-links en draaien dan rechtsaf de Defensieweg-west op. Onderaan wachten we totdat we van achteruit horen roepen: LINKSAF! Onderlangs de Grebbeberg fietsen we door het weiland totdat we aan het eind van de weg bijna 180 graden draaien en direct aan de voet van de Grebbeberg staan. Het hele stuk door het weiland heb ik me naast TomTom op kop gezet, dus op de Grebbeberg laat ik de sprint naar boven even aan de anderen. Ik voel me nu even als een uitgeknepen citroen. In de afdaling naar Rhenen kom ik gelukkig snel weer bij, want zodra we Rhenen uit zijn, draaien we rechtsaf de Koerheuvel op. Dit gaat al weer wat beter, maar het doet me wel realiseren dat je niet de hele dag ongestraft met je krachten kunt smijten. Een keer raak je de bodem...

Via de Defensieweg-oost rijden we richting Veenendaal. Daarvandaan gaat het dwars door het bos (het enige stukje van de route dat me niet bekend voorkomt) naar de voet van de Amerongse Berg, wederom vanaf de noordzijde. Dit keer gaan we onderaan de afdaling wel rechtsaf. In Leersum maken we nog een kort ommetje over de Donderberg. Hier is het niet zozeer de beklimming die pijn doet, maar de afdaling over KKKKKkasseien des te meer. De vullingen zouden uit je kiezen rammelen....

Om te voorkomen dat we kostbare klimmeters onbenut zouden laten, rijden we in tegenstelde richting dezelfde heuvels over als vanmorgen: eerst de Hoogstraat, dan de Ruiterberg-Noord en vervolgens vanuit Doorn over de Zonheuvel-Zuid, door Maarn richting de tweede koffie bij restaurant Oud-Leusden.

Na de koffie fietsen we over het militair oefenterrein via Soesterberg richting De Palz, Soestduinen. Daar wacht ons het laatste klimmetje van de dag, maar dat stelt niet heel veel meer voor. Door de Soesterduinen en Landgoed Pijnenburg rijden we langs Lage Vuursche naar Maartensdijk. Wie dacht na de laatste beklimming rustig aan naar huis te fietsen, komt bedrogen uit. Het landschap verandert vanaf hier en dien te gevolge ook de chemie binnen de groep. Het land wordt vlakker, de wind krijgt vrij spel en de stayers zetten zich op kop. Met ruim 30km/u wordt er tegen de wind in gekoerst. Waar halen die gasten het nog vandaan na 150km. heuvelrug? Die hebben toch net zoveel gefietst als ik? Met de grootste moeite weet ik me in de voorste gelederen te handhaven en herinner me weer wat ik eerder op de dag dacht met betrekking tot "met krachten smijten" en "de bodem raken". Ik weet echter ook dat als ik me nu verder af laat zakken, ik na elke bocht, wegversmalling, weet-ik-veel, als een jojo aan een stuk elastiek achter de groep aan zal stuiteren en steeds vaker en harder mijn best zal moeten doen om weer in het wiel van mijn voorganger te geraken. Nee, in de voorste drie rijen zit ik goed en daar blijf ik zitten...

Na Maartensdijk rijden we langs vliegveld Hilversum naar Loosdrecht. Op de Vreelandse weg richting Kortenhoef zet een van de mannen van TFC Weesp zich op kop, maar moet dat al na een paar 100m. bekopen. Met snot en slijm rond zijn neus en mond laat hij zich afzakken en kruipt weer ergens weg in een wiel. Dat was GEEN smakelijk gezicht. Op de Kortenhoefse Dijk trek ik mezelf nog een keer uit elkaar door op kop te gaan rijden. Ook ik moet na een paar 100m. afgeven. Ik reed al vanaf onderaan de Amerongse Berg tegen de kramp aan en nu slaat die definitief en genadeloos toe. Snel uit de wind en bij iemand in het wiel! Ondertussen rijden we door Ankeveen terug richting Weesp. Op de Loodijk laat ik me uit de kop van de groep afzakken. Onder het moordend tempo van "de windmolens" is de groep nu helemaal uit elkaar geslagen. 9 man (10 - ondergetekende) rijdt nog als groep op kop, de rest is eraf gepierd en rijdt, meestal alleen, lichtelijk verdwaasd rond. Wat een slagveld! Het duurt een tijdje voordat eerst de-man-met-het-snot (ja, dat zit er nog steeds) en even later TomTom langszij komt. Ik bedank TomTom voor de mooie rit en het uitzetten en voorrijden van de route. Ik heb het zelf nu ook helemaal gehad en bij Fort Uitermeer draai ik rechtsaf om door de Naardermeer, over de Hollandse Brug en door het Kromslootpark terug te rijden richting Almere.

Twee kilometer voor ik thuis ben, krijg ik nog een lekke band. Nu merk ik dat ik er niet alleen fysiek maar ook mentaal helemaal doorheen zit. Ik moet eerst 5 minuten in het gras liggen en wezenloos voor me uitstaren voordat ik het op kan brengen om mijn band te verwisselen. Volledig gesloopt kom ik na 231 km. thuis aan: gem. 28,4km/u en 6874 kCal.



Uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat deze rit qua trainingsimpuls veel beter voor mij is geweest dan de Hel van de Heuvelrug. Dit was 's ochtends echt ZWAAR intervallen op de heuvelrug en van rustig uitrijden was echt geen sprake; tot op het laatst werd er voluit gekoerst. Nog een andere reden dat dit een goede keuze was, is het weer. Vandaag was het weer werkelijk prachtig! ideaal fietsweer: droog, overwegend zonnig, met een temperatuur van 22 graden en niet al te veel wind. We hadden het niet beter kunnen treffen.