Mon(t) Ventoux

13 juni 2009

Limburgs Mooiste


Om drie uur 's nachts vertrek ik van huis. In tegenstelling tot vorig jaar, dit keer geen regen. Onderweg wel hier en daar een mistbank; dan daalt de temperatuur naar onder de 5 graden en dat baart me wel wat zorgen. Verder zijn de vooruitzichten voor vandaag uitstekend. De weerprofeten beloven zonnig weer en ruim 20 graden. Om half 6 kom ik aan op de parkeerplaats bij Megaland in Landgraaf; om iets over 6 is Raaf er ook en kunnen we vertrekken. Nog even de inschrijving voltooien (startnummer en stuurlintje halen) en dan zijn we weg. We gaan voor de paarse route (250 km.) en hebben besloten om eerst de rode lus te rijden, zodat we het zwaarste gedeelte van de route als eerste voor de wielen krijgen.

Die verwachting komt aardig uit; het gaat gelijk van-dik-hout-zaagt-men-plankjes! De eerste twee klimmen zijn nog niet al te zwaar, maar al na 12km. staan we onderaan de Eyserbosweg, op papier de op-twee-na lastigste beklimming van de dag.



Na de Vrakelberg (kort maar steil en dus best lastig) volgen 4 minder spannende klimmetjes, maar dan wel binnen 5 kilometer. De organisatie wil blijkbaar zeker weten dat we goed opgewarmd aan de voet van de Keutenberg arriveren. Tot mijn verbazing loopt het ook op de Keutenberg lekkerder dan ik van mezelf had verwacht. Ik heb mijn kleinste kransje niet eens nodig en op het punt dat de klim wat afvlakt, lukt het me zelfs om een paar tandjes bij te schakelen en door te trekken. Ik sta versteld van mezelf.

Na de Keutenberg volgt een minder intensief stuk: de hellingen liggen wat verder uit elkaar en we rijden relatief makkelijk richting België. In de afdaling van de Gulperberg besluit ik dat het tijd is om mijn jasje uit te trekken. Het is 8 uur, de laatste wolkjes zijn aan het verdwijnen en de zon komt er nu goed door. Ik denk dat de weerprofeten gelijk gaan krijgen.

Ook de eerste klim in België is nog goed te doen: de Thier Saive trekt welliswaar lang door, maar wordt nergens echt gemeen. Dat is met het volgende trio een heel ander verhaal! Les Waides is met 114 KlimIndexPunten en een hoogteverschil van 109 meter op papier veruit de zwaarste klim van de dag. De Grijze Rots verrast me (in tegenstelling tot vorig jaar) niet doordat hij onverwacht komt, maar het vers gestrooide grind dat nog los op de weg ligt, maakt het er niet makkelijker op. Onder de naar boven zwoegende fietsers hoor ik voorgesteld worden om de naam te veranderen in Grijze Rotzooi.

Dat KlimIndexPunten niet alles zeggen, bewijst de Kosenberg. Op papier de op-één-na zwaarste, maar mijn benen vertellen mij iets heel anders! Van vorig jaar weet ik nog wat er komen gaat en de hele aanloop naar de Kosenberg zit ik met een soort zenuwachtig gevoel in mijn maag: "Ga ik het wel halen?" Dat ik fietsend boven weet te komen en onderweg nog vrij veel mensen in weet te halen, geeft me een erg goed gevoel. Vooral als ik zie wat voor slagveld het achter me is als ik vanaf de top terug naar beneden kijk: bijna de helft van de fietsers is voetganger geworden! Raaf gelukkig niet.



De Kosenberg was met 290m. het dak van deze Limburgs Mooiste. Alle heftige hellingen hebben we nu gehad en overal ben ik makkelijker boven gekomen dan ik verwacht had. Goed voor het moraal! Wat nu volgt, is een afdaling richting Nederland. Daar wacht ons de Loorberg. Vorig jaar in Limburgs Mooiste en de Amstel Gold Race heb ik deze klim ook gedaan, dus ik denk dat ik weet wat me te wachten staat, maar.... VERRASSING !! Na 500m. klimmen worden we linksaf het Kersenpad op gejaagd; dit is een geitenpaadje dat een grote lus van de beklimming afsnijdt en weer op de Loorberg uitkomt ter hoogte van de parkeerplaats. Het effect is duidelijk: een kortere afstand met een gelijk blijvend aantal hoogtemeters levert een substantieel steilere klim op. En dat voel je!!

Rondom Vijlen en Vaals worden we nog een keer op het verkeerde been gezet. We rijden de voet van de Camerig op, maar worden na 200m. linksaf het weiland ingestuurd voor de Pannisberg. De afdaling door het bos is werkelijk schitterend. Bij bijna elke afdaling gedurende de hele dag worden we middels borden gewaarschuwd dat het gevaarlijk kan zijn, maar in één bocht tijdens deze afdaling schrik ik toch even.

Gelukkig blijkt dat het hier om de mountainbike route gaat.

Uiteindelijk komen we uit op de Camerig, bij restaurant “Bergzicht”. Daar slaan we linksaf en rijden zo alsnog naar de top van de Camerig. Hierna draaien we Duitsland in richting Aken. De kasseienklim van vorig jaar is vervangen door twee andere hellingen. De Lemierser Berg is kort en steil, de Benedictusberg is lang en doordat er stukjes in zitten die vlak zijn of zelfs aflopen, loopt hij lekker.

Terug in Nederland wacht ons nog de Oude Huls. Leuk als uitsmijter! Op papier lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar na elke bocht waarvan je denkt: "Daar zal het toch wel ophouden" gaat 'ie nog even door, zelfs als je uitkomt op een grote weg, moet je rechtsaf nog even verder klimmen. Dat het niet meevalt, bewijzen de anti-peristaltische bewegingen waarmee een mede-fietser op de top over zijn stuur gebogen hangt.

Als we op het wisselpunt aankomen, wordt ons verteld dat onverlaten aan het begin van de Blauwe Lus een aantal borden weggehaald hebben, waardoor het onmogelijk is om nog aan de Blauwe Lus te beginnen. Boos en gefrustreerd beginnen we aan de Gele Lus, ook 100 km. maar veel zwaarder dan de Blauwe. Na 10 km. fietsen op de Gele Lus begint het verstand de boventoon te voeren. Als we nu (15:30) doorfietsen, zijn we op z'n vroegst om 20:00 uur binnen, alle verzorgingsposten zullen onderweg al opgeruimd zijn, er is geen controle meer, de finish is intussen dicht, etc. Onder het genot van een kop soep en een tosti op het terras nabij het station van Voerendaal laten we deze gedachten nog eens goed op ons inwerken en komen tot de slotsom dat het verstandiger is om nu terug te rijden naar Megaland.

Daar aangekomen is het erg druk (18.000 deelnemers dit jaar). Na een gratis pilsje halen we eerst onze medaille op en scoren daarna een broodje beenham. Al met al hebben we er toch 175 km. opzitten.

Dit was mijn tweede keer Limburgs Mooiste. Het weer had in vergelijking met vorig jaar geen groter contrast kunnen vertonen. Vorig jaar was het werkelijk BAGGER, maar nu was het heerlijk. De hele dag zon en 25 graden, werkelijk schitterend. Ter illustratie: ik heb dit jaar op de hele route net zoveel lekke banden gezien als vorig jaar in de eerste kilometer.

Ten slotte nog een GROOT compliment aan de organisatie. De verzorging was prima, de route was PERFECT uitgepijld en wat ik vooral heel erg heb gewaardeerd, waren de informatieve borden aan de voet van elke klim waarop lengte, maximaal- en gemiddelde stijgingspercentage en een grafiek van het verloop van de klim werden aangeven. Echt helemaal super!!!