Mon(t) Ventoux

7 februari 2009

Veldtoertocht, Nunspeet

De 2008 editie van deze toertocht heb ik ook gereden en dat is me zo goed bevallen dat ik me er dit jaar ondanks dat ik grieperig ben, weer aan ga wagen. De dag van tevoren breng ik mijn MTB nog bij de fietsenmaker om een gebroken spaak te laten vervangen, het achterwiel te laten richten en de achterrem te laten stellen. De band die 's morgens tijdens een trainingsritje lek gereden heb, plak ik zelf.
Als ik de volgende ochtend in de schuur kom, staat mijn achterband plat; vekeerd gegaan met plakken zeker. Gelukkig heb ik nog een nieuwe binnenband, dus dat euvel is snel verholpen.

Bij de start onmoet ik Gert Jan en samen rossen we vol goede moed op de MTB het bos in. Na een paar honder meter begin ik te twijfelen aan mijn achterband en na 2 kilometer staan we stil, want mijn band is echt plat. Gelukkig heeft Gert Jan nog een nieuwe binnenband. Voor de derde keer binnen 24 uur controleer ik de buitenband op scherpe voorwerpen en deze keer vind ik een doorntje. Ik hoop dat het probleem nu echt opgelost is.
Helaas, 2 kilometer verderop staan we weer stil: plat! Weer het wiel eruit, de band eraf en binnen- en buitenband controleren. Resultaat: NIETS! De CO2 patronen zijn ook op, dus dat wordt met de hand pompen. Op een semi-harde band rijd ik verder tot aan de verzorgingspost.

Na twee koppen hete soep en twee krentebollen kom ik weer een beetje bij. De route is werkelijk schitterend. Met nog meer singletracks dan vorig jaar zijn we door het bos geslingerd. Op plaatsen waar modder ligt, is het goed uitkijken geblazen. De bovenste laag is weliswaar ontdooid, maar daaronder is de bodem nog hard bevroren en glad. Met terugwerkende kracht begrijp ik de beslissing van de organisatie om de Holterbergclassic drie weken geleden af te gelasten nog beter: op permafrost is het slecht fietsen.

Het is me nu inmiddels ook wel duidelijk dat het grieperige gevoel meer invloed op mijn presteren heeft dan ik gehoopt had en die slappe band draagt ook niet echt bij aan de feestvreugde. Bij de verzorgingspost hebben ze gelukkig een pomp, dus voordat we de hei opgaan kan ik mijn band nog even op 5 bar zetten. Dat fietst een stuk prettiger!


de route

Na verzorgingspost draaien we de hei op. Vorig jaar stond hier een sneeuwstorm (sneeuw en hagel met daarbij windkracht 5), nu blijft het bij regen en wind. Ook hier is de route schitterend; in het mulle en/of natte zand is het zwaar rijden, maar het uitzicht over de hei is prachtig. Aan het eind van het stuk over de hei komen we bij de tweede verzorgingspost. Hete soep en sportdrank en dan snel weer op weg, want het regent nog steeds en we willen niet te veel afkoelen.

Vlak na de tweede verzorgingspost hangt een bordje dat het nog 15 km. is tot aan de finish; Gert Jan vult aan dat dat "nog maar een klein uurtje fietsen" betekent. Het zal ongetwijfeld allemaal bemoedigend bedoeld zijn, maar gegeven mijn fysieke gesteldheid klinkt het helemaal niet bemoedigend. Na 50 kilometer zwoegen door de Nunspeetse toendra ben ik er helemaal klaar mee...
In de laatste 5 kilometer merk ik dat mijn band weer langzaamaan leeggelopen is. Ik heb totaal geen zin meer om te pompen, dus op een zachte band modder ik door tot aan de streep.

In vergelijking met vorig jaar is het, gezien de gesteldheid van mijn fysiek en materiaal nog niet eens zo beroerd gegaan:
Datum     Gem.  Afst. Tijd     KCal  HR   KCal/km  KCal/u
7-2-2009  17,9  62,7  3:30:43  3452  158  55,06    986,3
2-2-2008  18,8  62,2  3:18:04  3353  160  53,91    1016,1