Mon(t) Ventoux

17 september 2010

Route Lucien Valkenborgh

Na ons Forestier-avontuur van gisteren smaakt het mountainbiken op de flanken van de Mont Ventoux naar MEER!!!

Vandaag rijden we dus met de auto naar Sault om vanuit daar de "Route Lucien Valkenborgh" te gaan rijden. Lucien zelf categoriseert deze route als een "pittige MTB-tocht Sault - top Mont Ventoux over de oostelijke flank van de berg". De bedoeling was om met zi’n drieën te rijden, maar een vervelende knieblessure verhindert Matthijn van deelname. Gert Jan en ik trekken er vandaag dus met z’n tweeën opuit.

Deze route is (nog?) niet door het NederBelgisch Genootschap de Kale Berg erkend en ook nog niet beschikbaar als GPS track. In plaats daarvan hebben we een uitgeprinte versie van de PDF bij ons gestoken die we hebben gedownload vanaf www.beleefdemontventoux.nl en natuurlijk nemen we ook de IGN kaarten 3140 en 3240 mee.

We beginnen zoals aangegeven vanaf de parkeerplaats Les Aires in Sault. Het klimmetje naar de begraafplaats is even steil, maar daarna bollen over het asfalt vrij makkelijk het dorp uit. De benen voelen na de inspanningen van gisteren nog een beetje stram, maar dat gaat vrij snel over. Na een paar kilometer gaat het asfalt over in een breed pad door het bos en vlak boven Aurel komen we het bos uit weer op het asfalt terecht.

De aanwijzing luidt: "Opgelet! Hier moet je links afslaan in de laatste bocht en de kleine single-track volgen die je naar het centrum van Aurel leidt", maar wij zijn hier nog nooit eerder geweest en weten dus niet wat nou precies "de laatste bocht" is...

Geen man over boord. Wij missen weliswaar de beschreven singletrack, maar komen toch midden in Aurel uit en stuiven, weer netjes volgens de beschrijving, langs Café Jouve de afdaling in.


Beneden op het laagste punt aangekomen, bereiken we de bronnen en hier houdt inderdaad het asfalt (nogal abrupt) op. Er slingert iets wat vaag op een pad lijkt links de bosjes in en we twijfelen of we wel goed zitten. Nog iets verder wordt het echt volledig onbegaanbaar.

Als je heel goed kijkt, kun je, met een hoop fantasie zien dat hier misschien ooit een pad gelopen heeft, maar door overvloedige regenval is dat volledig weggespoeld. Wel hangen hier en daar vrolijk bordjes met de welbekende MTBpijl, maar van fietsen kan hier echt geen sprake zijn.


Als het pad weer pad wordt, is het hier inderdaad fijn slalommen tussen de bomen door en op op het hoger gelegen uitkijkpunt heb je, zoals Lucien beschrijft, een prachtig uitzicht op het dorp Aurel.


Lucien beschrijft vervolgens: "Het pad gaat nu pal doorheen de lavendelvelden." Wij kunnen ons niet voorstellen dat meneer De Boer dat op prijs stelt. Op de grond zien we lege patroonhulzen liggen, dus we zijn wat terughoudend met betrekking tot het "dwars door de lavendelvelden"-gedeelte  en bovendien loopt er een paadje langs het lavendelveld.

Dat paadje loopt echter helemaal dood in een ondoordringbaar dennebosje. Geschaafd en geschramd komen we het bosje uit, weer terug op het uitzichtpunt  en dalen vanaf daar alsnog dwars door het lavendelveld af.
Wij hebben onze les geleerd: als Lucien zegt "pal doorheen de lavendelvelden" dan bedoelt hij ook "pal doorheen de lavendelvelden"!

Hierna komen we, netjes volgens het boekje, uit op de geasfalteerde weg en zien tot onze geruststelling de wegwijzers St. Pierre en Le Ventouret. Over het asfalt gaat het hier stevig omhoog (oplopend tot 13%). Daar waar het asfalt ophoudt, gaat het pad verder over grote rotsblokken en losliggende keien. Het hellingspercentage loopt hier vrolijk verder op tot 18%.

In een bocht naar links stoppen we even om op adem te komen. Daar komen we tot twee conclusies:
  1. Volgens Lucien "gaat de weg haaks om naar links; vanaf dit punt wordt het pad redelijk steil en ruw."
    En wij maar denken dat 18% al steil was...
  2. Gert Jan is (waarschijnlijk in het doodlopende dennebosje) zijn regenjas verloren, dus we krijgen uitgebreid de gelegenheid om het zojuist afgelegde gedeelte van de route op ons gemak nogmaals te evalueren...
Maar eerst door de losliggende rot(s)zooi met 18% terug naar beneden, pal doorheen de lavendelvelden weer omhoog en (Gert Jan alleen) terug het ondoordringbare dennebosje in. Al snel hoor ik een triomfantelijke kreet opstijgen en even later komt ook Gert Jan, met regenjasje, weer tevoorschijn.

Snel weer afgedaald en, beter gedoseerd dit keer, terug omhoog. Na de bocht naar links moeten we Lucien toch gelijk geven: het wordt hier inderdaad nog ruiger en het hellingspercentage gaat vlot tot boven de 20%. Het lukt ons om te blijven fietsen en even verderop vlakt het gelukkig een beetje af. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar 10% voelt als een weldaad aan de benen.

Bovenop zien we een grote kale vlakte met in het midden één zielig boompje met daaraan bevestigd een gele MTBpijl; precies volgens beschrijving. Het pad gaat hier min of meer rechtdoor en komt weer op een lavendelveld uit. Wijzer geworden van onze eerdere ervaringen rijden we gewoon rechtdoor omhoog. Ook hier is het ruim 15% en dus zwoegen geblazen.

Hierna volgt een korte afdaling naar Le Ventouret. Alle MTB skills moeten hier worden aangewend, want het gaat hier over erg ruw terrein met zo’n 20% omlaag. Hangend achter het zadel en met warmlopende remschijven dalen we heel voorzichtig af. Wij zijn duidelijk geen down-hillers!


Bij Le Ventouret hebben wij geen 10, maar ruim 15 kilometer op de teller staan, maar dat is te wijten aan ons regenjasjes-debacle.

Het eerste stuk na Le Ventouret is voor ons te ruig en te steil om te fietsen, maar al na een kleine 200m lopen, kunnen we al weer in het zadel. We vervolgen onze weg door het weiland (zonder bijenkorven rond deze tijd van het jaar) en over het stukje "Sauf ayants droits" tot aan de asfaltweg. Heel rustig en gelijdelijk fietsen we over deze asfaltweg een paar kilometer verder. Even recupereren.

Op de splitsing kiezen wij voor de bosweg naar Baraque d’Aurel. Bij de wegwijzer bij Baraque d’Aurel gaat het helemaal mis. In mijn hoofd heb ik dat we hier een haarspeldbocht naar rechts moeten maken en in plaats van even op de routebeschrijving of kaart te kijken, draaien we scherp rechtsaf.

Het eerste deel deel van dit pad klimt stevig (10%), maar een kilometer verderop vlakt het af en bollen we makkelijk verder totdat we opeens het bos uitkomen en midden op een "alpenweide" staan. Het pad loopt hier dood en we weten even niet meer waar we heen moeten....

We vleien onze fietsen neer en onszelf erbij. Genietend van het zonnetje en het fantastische uitzicht besluiten we dan toch maar de beschrijving erop na te slaan. Beter laat dan nooit...


Bij de eerste blik op de beschrijving is direct duidelijk waar het misgegaan is. Wij hebben echter geen moment spijt van onze vergissing, want deze alpenweide hadden we voor geen goud willen missen!
Terug langs de wegwijzer bij Baraque d’Aurel is de juiste weg ook vlot gevonden. Na een kort klimmetje vanaf Baraque d’Aurel komen we uit op de beschreven asfaltweg.

Lucien beschrijft het nu volgende gedeelte als "rechts omhoog naar Pas de la Frache, een mooie rustige klim (verkeersvrij) over het asfalt met mooie uitzichten." Ik weet niet wat hij onder mooi en rustig klimmen verstaat,  maar wij zwoegen en zweten hier omhoog met stukken van tegen de 15%!! Het enige uitzicht dat ik hier heb, is dat op mijn eigen voorwiel. Ik verdenk Lucien er stiekum van dat hij die boer is die, voor de lol, dwars door zijn weiland de Paterberg heeft aangelegd....

Even verderop vlakt het wat af en kunnen we toch nog wat om ons heen kijken. We fietsen door tot bovenop de top van de Pas de la Frache, maar het uitzicht richting top wordt vandaag helaas ernstig belemmerd door de mist. Een klein stukje terug, net onder de top, stond de beschreven wegwijzer richting Mont Ventoux, dus volgen we dat pad.

Het eerste stuk van dit pad is inderdaad een gemakkelijke bosweg, maar net voor Le Signal, ter hoogte van de boomgrens, gaat dit over in ruwe stenen. Over de te volgen route bestaat hier geen enkele twijfel meer. Het pad is duidelijk te volgen.


Over de keien worstelen we ons door het welbekende maandlandschap. Als je over de weg naar de top fietst, kun je je niet voorstellen dat hier te fietsen valt en eigenlijk kun je dat, als je hier midden in het maanlandschap rijdt, op veel plekken nog steeds niet.

Gaandeweg merken we dat als de ondergrond niet te ruw is, we stukken tot 25% fietsend kunnen bedwingen, maar als de losliggende rot(s)zooi te erg wordt, of de helling nog steiler (ja, op sommige stukken loopt het echt op tot boven de 30%!) is het push-biken geblazen. Luctor et emergo? Vergeet het maar!! Luctor et luctor is hier het devies.

Op het laatste stuk richting de Col des Tempêtes rijden / stappen we tussen de rode- en blauwe palen door die hier de skipiste markeren. Dit is precies zoals ik het me thuis, voordat we aan dit avontuur begonnen, voorgesteld had; hier had ik van gedroomd!


Het heroïsche gevecht dat de zon levert met de mist die vanuit het dal over de kam van de berg slaat, is illustratief voor onze eigen worstelpartij met de Mont Ventoux. Ik kan de rillingen over mijn rug niet bedwingen. Wat een onvergetelijke ervaring is dit!!


En dat het hier niet vanzelf gaat, valt van het gezicht ook duidelijk af te lezen. Het laatste stukje door de keien, bovenop de Col des Tempêtes, is vrijwel vlak en zo sluiten we weer aan op de welbekende D974. Vanaf Col des Tempêtes rijden we het laatste stuk over het asfalt naar de top. Precies genoeg asfalt om de  aanmoedigen voor de Dijkridders te kunnen bewonderen, die Aart na zijn succesvolle Galerièn op de weg gekalkt had.


Op de top van de Mont Ventoux genieten we in het zonnetje van een welverdiende Snickers-met-Cola. De afdaling doen we over de weg naar Malaucène. In het eerste stuk onder Chalet Liotard scherp ik mijn persoonlijk snelheidsrecord nog even aan tot 82km/u en op een roes van adrenaline en endorfine fietsen we terug naar huis.

Conclusies:
  • Lucien heeft bijzonder goed zijn best gedaan bij het beschrijven van deze route. Vrijwel overal is de route 100% juist beschreven en goed te volgen; op slechts twee punten kan het (m.i.) duidelijker:
    1. Net boven Aurel is het niet duidelijk wat nou "de laatste bocht" is.
    2. In de beschrijving staat dat je door moet rijden naar de top van de Pas de la Frache en "van daaruit volg je de wegwijzer Mont Ventoux", maar de wegwijzer staat 200m onder de top. Daar ben je dus al voorbijgefietst als je op de top staat.
  • Als de conditie het toelaat, sla dan vooral onze "misser" niet over. Het is twee kilometer extra, maar even van de zon en het uitzicht genieten op het alpenweitje kan ik iedereen van harte aanbevelen! 
  • Deze route is aanmerkelijk zwaarder dan elk van de drie "grandonneur"-routes. Technisch véél uitdagender en ook conditioneel een grotere aanslag op lijf en leden.
  • Snickers-met-Cola is een über-combi!
Eigen conditie: beter dan verwacht, na de Forestier van gisteren
Weer: zonnig, 26°C, wind: nauwelijks
Resultaten: 68,8km / 4:41:11u / 3446kCal
Meer foto's: picasa
Onze route:incl. onze navigatiefouten :) de "geschoonde" GPStrack binnenkort via www.kaleberg.nl

16 september 2010

Forestier du Mont Ventoux

In het holst van de nacht gaan door het hele huis de wekkers af. Vandaag is de GROTE dag. Matthijn gaat vandaag de Kale Berg met de racefiets te lijf in een poging Cinglé te worden en Gert Jan en ik gaan ons op de bospaden storten in een poging Forestier du Mont Ventoux te worden.

We hanteren een ijzeren regime: om 6 uur (als het nog pikdonker is buiten) opstaan. Vervolgens een enorme berg ontbijt naar binnen werken en om half acht, in het eerste ochtendlicht vertrekken we vanuit Puyméras. De eerste 15km naar Malaucène gebruiken we om de spieren op te warmen. Bij de boulangerie verorberen we nog een "second breakfast" en halen we de obligatoire stempeltjes:


Om 9:40u scheiden hier onze wegen: Matthijn draait om de fietsenmaker heen de D974 op en verdwijnt daar uit het zicht. Gert Jan en ik wenden de steven van onze MTB naar het begin van de D153, plaatselijk beter bekend als de Avenue du Maquis en beginnen aan de Route Thérèse Roumanille. Het eerste stuk gaat over asfalt het dorp uit en bolt makkelijk, het daalt wat en het stijgt wat, maar nergens steil of zwaar.

Net voorbij de Chapelle St-Roch (punt C), in een bocht naar links gaat de asfaltweg over in een grindpad. Als wij dat grindpad willen vervolgen, worden we door een vriendelijk lachende boer gecorrigeerd. We moeten een smal paadje achter zijn land langs volgen, vindt hij.

Over een rotsige singletrack proberen we onze weg te vervolgen, maar dat ontaardt al snel in "push-biken". Opeens twijfelen we: stond dat boertje nou vriendelijk te glimlachen of was dat een licht sadistische grijns die daar om zijn mondhoeken speelde?

Hoe het ook zij, de GPStrack die we hebben gedownload vanaf www.dekaleberg.nl zegt dat we nog steeds op het goede spoor zitten, dus daar vertrouwen we dan maar op. Het "pad" slingert verder naar boven; op sommige stukken kunnen we fietsen, zoals in het filmpje ook te zien is, maar op andere plaatsen zijn de rotsblokken zo groot of de helling zo steil, dat zelfs lopen mijn hartslag richting het omslagpunt jaagt.


Op één punt staan we, ondanks electronische ondersteuning in de vorm van GPS, echt te twijfelen over de te volgen weg. Rechtdoor loopt een duidelijk pad en linksaf gaat een geitenpad over grote brokken steen vrijwel recht omhoog. We proberen eerst een stukje het pad rechtdoor te volgen, maar worden na een paar honderd meter onherroepelijk teruggefloten door de GPS: we moeten toch echt over die rot(s)zooi omhoog.

Boven aangekomen gaat er een iets duidelijker pad rechtsaf (punt E) en na verloop van tijd komen we op een dualtrack. In Duitsland zouden ze hier "schotterweg" tegen zeggen: een breed pad voorzien van grind en "niet al te grote stenen"; met regelmatig een strookje gras in het midden.

Dat het pad redelijk te volgen en beter begaanbaar is, wil echter nog niet zeggen dat het hier vanzelf gaat. De hellingspercentages lopen hier en daar op tot ruim boven de 10% en dat is op het asfalt al geen feest, maar met twee bar lucht in de terreinbanden over grind is het helemaal zwoegen! De beloning dient zich even later aan in de vorm van een prachtig uitzicht:


Twijfels over de te volgen route bestaan hier nergens. Het pad is duidelijk, en de wegwijzers zijn overvloedig. Tot aan de Pas du Cade (punt G) rijden we over onze dualtrack en hebben naar links steeds een schitterend uitzicht over de Val du Toulourenc.

Direct na de Pas du Cade draaien we haaks rechtsaf het bos in en is het even pittig klimmen naar de Col du Comte (punt H). Een hoogteverschil van 87m wordt hier in nog geen kilometer tijd overbrugt en het venijn zit ‘m in de staart. De laatste 200m gaat het gewoon met 18% omhoog! Daarna is het even wat vlakker en vanuit de bocht bij Combe de Pré Long (punt I) hebben we weer een prachtig uitzicht:


Bij de bocht bij Combe du Mont Serein (punt J) moet toch de kaart er nog een keer aan te pas komen. Het pad lijkt hier rechtdoor te gaan, maar volgens kaart èn de GPS moeten we hier toch echt scherp (bijna 180°) linksaf door het bos omhoog.

Aangekomen op "punt K" halen we ons alle horrorverhalen van "hen die ons voorgingen" voor de geest en bedenken daarbij dat die verhalen opgetekend zijn door mensen die teruggekeerd zijn. Wie weet wat er met de rest gebeurd is, die hier heeft gepoogd de originele route te volgen en het mysterieuze punt L te vinden...

Wij besluiten daarom de wijze raad van Willem Janssen Steenberg op te volgen die wij bij onze reisbescheiden van het NGB aantroffen: wij gaan niet verdwalen in dit bos, maar vervolgen het pad naar Chalet du Sport en Mont Serein. Trouwens, ook de GPStrack stuurt ons hier rechtdoor...

Even verderop worden we beloond met het mooiste uitzicht van deze dag: tussen de bomen door zien we de top van de Mont Ventoux en het observatoir liggen. De rillingen lopen me hier echt even over de rug! Dit is precies zoals ik het me thuis voorgesteld had...


Bij Mont Serein komen we uit op de geasfalteerde weg. Door het (uitgestorven) dorp rijden we naar Chalet Liotard. Daar vullen we onze bidons met aldaar aangeschaft water en de banden met wat extra lucht. Wij hebben vandaag helaas niet de luxe van een begeleidingsteam met volgauto en zullen dus ook de laatste 6 kilometer over de weg op onze MTB moeten vervolgen.

Om 14:00u bereiken we de de top en is het tijd voor een snickers en een cola, maar we blijven niet te lang zitten. Hoewel het beneden in het dal windstil en uitgesproken warm was, waait hier op de top toch wel een stevige bries en warm is het allerminst. We trekken een jasje aan en gooien ons snel de afdaling in richting Bédoin.

Afdaling
Wim in de afdaling richting Bédoin 


Op 3km onder Chalet Reinard komen we Matthijn tegen: hij is inmiddels aan zijn tweede klim bezig en voelt zich naar eigen zeggen nog kiplekker. Hij is lekker bezig!


Beneden in Bédoin vinden we dat we nog een Grand Crême en een Tarte aux citron verdiend hebben, maar heel veel tijd hebben we ook hier niet, want we moeten nog een keer omhoog en op de MTB moet je daar toch gauw 3 uur voor uittrekken.

Om 15:30u vangen we dus onze tweede beklimming aan: de Route Joseph Eymard. We verlaten Bédoin over de D974; net voor de wasserette langs slaan we linksaf. Het begin van deze route is vergelijkbaar met wat we vanochtend meegemaakt hebben:  over asfalt bollen we vrij gemakkelijk het dorp uit, het daalt wat en het stijgt wat, maar nergens steil of zwaar.

We steken links langs het Maison Forestière des Cèdres (punt C) en draaien om de camping Domaine de Bélézy heen. Na de camping gaat het asfalt over in grind/stenen en vanaf hier is het ook vrijwel direct "luctor et emergo"!

Tussen Les Colombets (punt D) en Collet Rouge Haut (punt F) is het gemiddelde hellingspercentage ruim 7km lang rond de 9% en dat is maar een gemiddelde. Op sommige stukken loopt het hier toch echt op naar 15%! Dat kan ook bijna niet anders, want op de kaart loopt de route hier bijna constant haaks op de hoogtelijntjes.


Het wegdek is hier, zoals in andere verslagen ook al beschreven is, van een buitengewoon belabberde kwaliteit. De enige variatie die erin zit, is dat je soms over kleine keien omhoog ploetert en op andere momenten door losliggende grote rotsblokken. Maar in tegenstelling tot de eerste kilometers van de Route Thérèse Roumanille, kunnen we hier overal op de fiets blijven zitten. Of dat echt een voordeel is, waag ik echter te betwijfelen...

Vanaf  Collet Rouge Haut (punt F) naar Les Grands Pins (punt G) wordt het in theorie iets makkelijker: 5,3km gemiddeld 6.8%. In praktijk voel ik daar maar bar weinig van.  Ik zie Gert Jan bij me wegrijden en heb er de kracht niet meer voor om er iets tegen te doen. Gelukkig zit hij bij Les Grands Pins (punt H) op me te wachten.


Na Les Grands Pins is het ergste leed geleden. Over de Route des Chamois gaat het eerst nog een kleine 2km omhoog met 4% en daarna gaat het 5km lang geleidelijk naar beneden richting Plaine des Hermitants (punt I). En dat alles over iets wat ooit een asfaltweg geweest lijkt te zijn.

In vergelijking met de rot(s)zooi die we op het eerste deel van de Route Joseph Eymard voor onze kiezen hebben gekregen, is dit echt een verademing. Op het stuk bergaf halen we zelfs snelheden van tegen de 30km/u!

Om ervoor te zorgen dat onze stemming niet al te euforisch wordt, besluit de Mont Ventoux zich nog even van zijn grillige kant te laten zien. ik heb al eens eerder vast kunnen stellen: de Mont Ventoux geeft geen kadootjes en dat blijkt vandaag eens te meer: waar we bij Les Grands nog met korte mouwen in een waterig zonnetje zaten te genieten, staan we op de Plaine des Hermitants opeens te verkleumen in de regen.

We hebben per SMS met Matthijn afgesproken dat we elkaar bij Chalet Reinard treffen. Hij is aan zijn derde klim vanuit Sault bezig. Nadat we eerst onze regenjasjes hebben aangetrokken, dalen we dus een klein stukje af om Matthijn op te pikken. Bij het Chalet pompen we nog wat extra lucht in onze banden en gezamenlijk vangen we het laatste stuk van onze laatste klim naar de top aan.

De frisheid is er bij mij wel af en de regen, de kou en de wind doen de rest: ik ben officieel gesloopt en van fietsen is deze laatste 6km geen sprake meer: dit is HARKEN!! Matthijn en Gert Jan gaan iets makkelijker omhoog en zo kan ik na een klein uur worstelen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid stellen: om half acht ben ik vandaag de laatste die per fiets op de top van de Mont Ventoux arriveert.

De voorspellingen voor vandaag waren: regenkans 0%, 10,4 uren zon, onbewolkt en 30 graden, maar daar trekt de Mont Ventoux zich niets van aan. De weersomstandigheden op de top zijn ronduit BAGGER en dan druk ik het nog redelijk eufemistisch uit. Het waait hard, het regent en het is KOUD!  Door de regen is het ook eerder donker dan gisteravond rond deze tijd.

We blijven geen seconde langer dan strikt noodzakelijk op de top en dalen af richting Malaucène; heeeeeeel langzaam en voorzichtig. Vorig jaar deden we dat ook, maar toen hadden we Ruud in de bus die achter ons reed en ons bijlichtte met de koplampen. Deze keer gaat de afdaling echt helemaal in het duister.

Gert Jan en ik hebben nog mazzel met onze MTB: de zit is rechter op dus meer ontspannen, de remmen zitten "makkelijker" en natuurlijk hebben we met onze schijven meer remkracht. Matthijn daarentegen heeft het op zijn racer vreselijk slecht. Door het constante remmen gecombineerd met de ijzige kou schieten zijn handen in de kramp en halverwege moeten we echt even stoppen om hem een beetje bij te laten trekken. Maar niet te lang, want dan worden we te koud....

Als we Malaucène bereiken, is het inmiddels aardedonker geworden en opnieuw breekt het gebrek aan een volgauto ons op: we moeten vanaf hier nog 15km terug naar huis en in Frankrijk is geen meter vlak, dus moeten we ook nog 200 hoogtemeters overbruggen. Op de laatste 5 kilometer krijgt Matthijn ook nog eens een klein hongerklopje en dat maakt dat de thuisreis ontaardt in een ware martelgang. Uiteindelijk komen we om half tien ‘s avonds helemaal uitgepierd thuis aan.

Missie geslaagd!! We zijn met drie man op één dag in totaal 7 keer de Ventoux opgereden en daar zijn we trots op!

Eigen conditie:gesloopt, afgedraaid, uitgekakt en volledig leeggepierd
Weer:variërend van zonnig, 26°C en windstil tot regen, 7°C, mistral: N6
Resultaten:133,7km / 9:05:55u / 6772kCal
Meer foto's:picasa
Onze route:incl. onze navigatiefouten :) voor de "echte" GPStrack, ga naar www.kaleberg.nl

15 september 2010

Ventoux 2010: de Proloog

We hebben ons weer eens iets op de hals gehaald hoor! We zijn allebei al cinglé en Gert Jan is ook al Galerièn. Ik heb dat ook geprobeerd, maar dat is helaas niet gelukt… Nu gaan we iets heel anders doen: we gaan de Mont Ventoux op de MTB bestormen!

Geheel tegen de gewoonte in, zit ik daarom al voor het eind van de zomer regelmatig op de MTB; normaal gesproken wordt die pas tegen het eind van september uit het vet gehaald, maar goed…. nood breekt wet.
Op woensdag 15 september is het zover. Om drie uur ‘s nachts staan we op en om half vier vertrekken we gedrieën vanuit Driebergen. Bij vertek regent het gestaag en tot voorbij Dijon blijft het af en toe regenen en in ieder geval bewolkt en grijs. Tussen Dijon en Lyon klaart het op en loopt de temperatuur op van een Nederlandse 13°C tot ruim boven de 25°C. We rijden zo vanuit de herfst terug de zomer in!

De reis verloopt voorspoedig en rond een uur of 5 arriveren we op plaats van bestemming: Puyméras. De boodschappen hebben we dan ook al gedaan, dus we kunnen direct vertekken. We laden snel de auto uit, hijsen ons nog sneller in de koersbroek en vertrekken net voor 6 uur voor een “trainingsritje over licht geacidenteerd terrein”. We rijden vanuit Puyméras naar Mirabel-aux-Baronies, via Villedieu en Rouaix naar Vaison-la-Romaine. Daarna gaat het dwars door Mollans-sur-Ouvèze en over de Col du Propiac terug naar Puyméras.

Het is een prachtig stukje fietsen door het zuid Franse landschap en onder de ondergaande zon is het echt GENIETEN. Ook onze kale vriend ligt er prachtig bij en koestert zich in de laatste straaltjes van de ondergaande zon.


Net voor 8 uur zijn we weer thuis en dat is maar goed ook, want de zon is achter de heuvels weggezakt en het begint donker te worden.

Eigen conditie:helemaal geweldig, met dat zonnetje op mijn bol
Weer: zonnig, 26°C, wind: nauwelijks
Resultaten:54,5km / 2:02:12u / 1649kCal

Forestier du Mont Ventoux - the movie

4x Mont Ventoux per MTB in 3 dagen

In 3 dagen tijd hebben we op de MTB 4 keer de Mont Ventoux beklommen:
  • donderdag 16-9-2010: Forestier. Eerst vanuit Malaucène via de Route Thérèse Roumanille naar de top, afdalen naar Bédoin en vervolgens via de Route Joseph Eymard voor de tweede keer naar de top.
  • vrijdag 17-9-2010: Route van Lucien Valkenborgh. Vanaf Sault via Aurel en Le Ventouret naar de top. Het laatste stuk van deze route voert door het maanlandschap. Echt FANTASTISCH!!
  • zaterdag 18-9-2010: Route Jean des Baumes. Vanuit Bédoin door de wijngaarden en vervolgens over de route des cèdres naar Chalet Liotard.
Nu alleen even een collage en een link naar het webalbum met de foto's; uitgebreider verslag en filmpjes volgen later.