Goed op schema

't Is bijna eind maart: tijd voor een voortgangs-evaluatie van mijn trainingsschema tot nu toe, want voor de komende twee maanden heb ik een behoorlijk zwaar programma opgesteld voor mezelf en dan wil ik wel graag  weten hoe ik ervoor sta ten opzichte van de voorgaande jaren.

Allereerst het programma:

• 3 april: Ronde van Vlaanderen
• 17 april: Amstel Gold Race
• begin mei: Mont Ventoux

Alledrie heb ik al eens eerder gedaan. De Ronde van Vlaanderen heb ik vorig jaar gereden en de Amstel Gold Race en de Mont Ventoux heb ik in 2008 gedaan. Klein verschil: in 2008 ben ik Cinglé du Mont Ventoux geworden, d.w.z. 3 keer op één dag de Ventoux beklimmen. Dit dit jaar ga ik echter voor Galerièn; dat is vier beklimmingen waarvan één keer op de MTB (totale lengte 180 km - hoogteverschil: 5.990 m)

Vergelijken dus...

In 2008 had ik eind tot en met maart 1270km gereden; toen heb ik echter met name in het begin van de winter veel in de sportschool gezeten en daar wel getraind, maar geen kilometers gemaakt dus. Mijn totale energieverbruik tot en met eind maart 2008 was 72493kCal. In 2009 had ik eind tot en met maart 1715km gereden. Toen ben ik helemaal niet naar de sportschool geweest, dus dat verklaart het hogere aantal kilometers. Mijn totale energieverbruik tot en met eind maart 2009 was 67724kCal.

Dit jaar heb ik geprobeerd om de ideale mix te bereiken. De sportschool in voor krachttraining en core-stability (onderrug- en buikspier oefeningen) en VEEL op de mountainbike. Dat kon in 2009 minder makkelijk vanwege brak materiaal, maar eind 2009 heb ik een nieuwe MTB aangeschaft dus dat ging dit jaar, ondanks de enorme hoeveelheden sneeuw, veel beter. En dat is ook zichtbaar in de resultaten: 1760km en 84724kCal. Op beide vlakken meer de beide voorgaande jaren: ik ben tevreden over mij....

Vol vertrouwen kijk ik uit naar de komende twee maanden. Laat de grote uitdagingen maar komen; ik ben er klaar voor!!

Joop Zoetemelk Classic 2010

Om half zes loopt de wekker af, maar dat is niet zo heel erg: dat doet 'ie de hele week al. Na een stevig ontbijt spring ik in de auto om in Driebergen Gert Jan op te gaan halen. In de auto ontbijten we gezamelijk nog wat verder en ruimschoots op tijd arriveren we in Leiden bij de Leidsche Ren & Toerfiets Vereniging. Na ons te hebben ingeschreven stappen we op de fiets en rijden langs het clubgebouw de wielerbaan op.

Bij de startstreep worden we tegengehouden door een man-met-megafoon. Eerst wil ik er eigenlijk langsrijden; lang genoeg stilgezeten, laten we nu maar wat gaan doen. Maar even later komt vanuit het clubgebouw Joop Zoetemelk zelf aanlopen om, na nog wat plichtplegingen, het officiële startsein te geven. In het voorbijrijden geef ik hem nog snel een hand. Toch wel een heel bijzondere ervaring! Het is wel een wereldkampioen en winnaar van de Tour de France.

Bij de start heeft Joop ons beloofd dat het vanaf half negen op gaat klaren en de hele dag droog blijft en het lijkt er in eerste instantie op dat hij gelijk gaat krijgen. We fietsen van Leiden eerst min of meer zuidelijk, richting Zoetermeer. De wind komt uit Zuid-Zuid-West, dus we hebben 'm hier schuin tegen. Vanaf Benthuizen fietsen we netto alleen nog maar pal oost, dus totaan de eerste stempelpost hebben we de wind eigenlijk alleen nog maar achter.

In Woerden is de eerste controle en wij maken van die gelegenheid gebruik om de koffie te drinken die we onszelf eigenlijk al voor de start beloofd hadden. En een puntje appeltaart gaat er ook wel in... Na de koffie rijden we nog wat verder oostwaarts. Vanaf Montfoort draaien we naar het noorden, maar dat is ook nog niet zo heel erg. Zeker totaan Breukelen hebben we de wind nog schuin achter. Het is overwegend droog en heel af en toe is zelfs en waterig zonnetje te zien.

Bij Wilnis is nog een uitdeelpost. We worden deze keer gelukkig voorzien van bananen, krentebollen en sportdrank. Twee jaar geleden was Campina nog hoofdsponsor van dit evenement (en de profronde van het Groene Hart daags erna) en kregen we op de uitdeelpost allemaal een schoolbekertje melk. Ik heb toen menig fietser rochelend en kotsend over zijn stuur zien hangen vlak na de uitdeelpost.

Een blik op het kilometriek leert dat we er al ruim 100 kilometer op hebben zitten en dat met een gemiddelde van ruim 29km/u. Vanaf hier moeten we nog min of meer pal west terug naar Leiden, dus dat gaat nog wel wat zakken, verwacht ik. Net na Wilnis missen we eerst een pijl en in de zoektocht terug naar de juiste route rijd ik tot overmaat van ramp ook nog mijn voorband lek. Nadat ik de band gerepreerd heb en een blik op de kaart heb geworpen, heisen we ons weer in het zadel. Even stilstaan heeft ervoor gezorgd dat we flink afgekoeld zijn en het is ook nog begonnen met regenen. Zoals Gert Jan al twitterde: Joop hoeft niet bij het KNMI te gaan solliciteren.

Bij De Hoef pikken we de juiste route weer op. Het blijft af en toe regen, soms echt regenen en soms een beetje miezeren. De wind staat nog steeds straak vanuit ZZW en op de stukken waar we 'm echt recht tegen hebben, draaien we kop over kop. Zo weten we de snelheid meestal nog wel tussen de 28 en 30km/u te houden, ook als we de wind echt pal tegen hebben. In Cafe Restaurant Keijzer in Leimuiden is de tweede stempelpost en ook hier laten we ons de koffie met appelgebak goed smaken. Net na de tweede koffie worden we nog op de foto gezet:

Aangezien we vanaf hier echt in Zuid-Zuidwestelijke richting terug moeten naar Leiden, hebben we de wind nu echt de hele laatste 30km pal tegen. Het beste is er bij mij wel af en ik heb het er flink moeilijk mee. Minder moeilijk dan twee jaar geleden, maar dat komt vooral ook omdat we nu alleen maar regen hebben; toen was het snijdend koud en sloeg de hagel horizontaal recht in m'n gezicht.

In Leiderdorp missen we nog een pijl, maar op aanwijzingen van een mede fietster vinden we vrij makkelijk de juiste weg weer terug. Het venijn zit in de staart bij deze editie van de  Joop Zoetemelk Classic. Van een echte Hollandse Voorjaarsklassieker verwacht je wind, waaiers en desnoods een buitje regen, maar geen cols. Toch moeten we vlak voor de meet de Bult van Roomburg op, die voor deze gelegenheid is omgedoopt tot Col du Bourg à la Crème. Over de Leidse wielerbaan rijden we ten slotte naar de finish.

Al met al was het een schitterende dag. De organisatie heeft ons een prachtige route voorgeschoteld door het Groene Hart: veel polderlandschap met dijkjes, weilanden, plassen/sloten/vaarten en knotwilgen; prachtig gewoon.
De regen heeft het ons niet vreselijk moeilijk gemaakt en de temperatuur gaf met 15°C helemaal het lentegevoel. Door de nattigheid zien we er als gevolg van opspattend water wel de hele dag uit als een stel mijnwerkers.

Conditioneel ben ik ook wel tevreden over mezelf. Een gemiddelde van 28,6km/u vind ik voor zo vroeg in het seizoen helemaal niet slecht.

Eigen conditie:	puik
Track conditie:	nat
Weer:	(mot)regen, wind:ZZW5
Resultaten:	151km / 5:16:42u / 4841kCal

Toscane dag 4: “uitfietsen”

Gisteravond na het eten hebben we het routeboek van de receptie van het hotel weer zitten bestuderen Eerdere plannen om in San Gimiano een ijsje te gaan eten laten we al vlot varen, omdat het ten eerste slecht weer wordt en ten tweede de fietsen op tijd (uiterlijk 3 uur ‘s middags) terug moeten zijn om de bus op tijd in te kunnen pakken voor de terugweg.

In eerste instantie kiezen we daarom een route van 135km, maar daar wordt de “morning after” tegen geprotesteerd: te lang bij zulk slecht weer. De regen komt inderdaad gestaag naar beneden, dus worden de plannen weer bijgesteld.

Uiteindelijk stappen we met zes man op fiets voor een tourtje van 88km dat door de samensteller van het routeboek wordt geclassificeerd als “leicht”. Het rondje loopt van het hotel eerst een stuk landinwaarts en draait daarna af naar de kust. Vanaf de kust gaat het in vrijwel een rechte lijn terug naar Massa Maritimma. Tot zover de theorie…

De praktijk blijkt iets weerbarstiger: al in de eerste kilometer wordt het gezelschap van 6 gereduceerd tot 5. Ik fiets nog wel verder, maar het gaat niet van harte: bij elk stukje dat een klein beetje oploopt, moet ik lossen.

Op de vlakke stukken beperkt mijn uitzicht tot een halve meter voor mij: het achterwiel en de benen van degene waarbij ik in het wiel hang. Kopwerk is aan mij duidelijk niet meer besteed; ik heb na drie dagen fietsen in de Toscaanse heuvels niet éé krentje meer in de pap te brokkelen.

Het blijft de hele tijd ook gestaag doorregenen. De route is niet vlak (in Toscane is het nergens echt vlak), maar heel veel klimwerk zit er ook niet in de eerste 45km. Maar dan gaat het “mis”. De weg begint flink op te lopen en dat houdt niet op.

Op de bordjes lees ik dat het nog 5km is naar Tirli, dat op 400m hoogte ligt. Als we op ongeveer zeeniveau beginnen, betekent dat een klim van 5km lang aan 8% gemiddeld…

Hier hadden we ons allemaal niet op ingesteld! We zouden een “leichte” route rijden die vrijwel vlak naar de zee liep! En nu klimmen we zelfs zover dat we in de mist / wolken komen…

De afdaling maakt een hoop goed. Vanaf Tirli gaat het vrijwel alleen nog maar naar beneden en in de haven van Puntone zoeken we een restaurant op voor de lunch. De Risotto con Frutti di Mare smaakt heerlijk.




Het lukt  me tijdens de lunch niet om weer leven in mijn lijkwit bevroren tenen te krijgen en hoewel het na de lunch droog is, zie ik het niet meer zitten om mijn natte plunje weer aan te trekken voor d elaatste 20km. Gelukkig rijdt Marcel al de hele dag met ons mee met de bus, dus ik maak dankbaar gebruik van de bezemwagen. De andere v hijsen zich weer in het zadel en pedaleren terug naar het hotel.

Ik weet niet wat we hiermee wilden bewijzen, maar na deze rit staat één ding wel vast: ook in Toscane kun je begin maart prima trainen voor de koude natte voorjaarsklassiekers in Vlaanderen.

Eigen conditie:	bagger
Track conditie:	bagger
Weer:	bagger (regen, 8°C, wind:O4)
Resultaten:	68km / 02:30:55u / 3500kCal

Toscane dag 3: bandentest + tourtje

Voor onze derde dag in Toscane staat allereerst de bandentest op het programma. Het ochtendritueel is hetzelfde als gisteren: 7:45 buiten verzamelen, naar beneden voor het ontbijt, omkleden aan “aan het werk”.

Marcel instrueert ons om alsjeblieft steeds het door hem uitgezette rondje te rijden, want bij het testen van banden komt het erop aan om alle banden onder vergelijkbare omstandigheden te testen. Dus rijden we elke keer langs de grote weg naar boven, het KL#TE-klimmetje van gisteren nemen we nu in de afdaling en onderaan draaien we, in een bocht vol zand/grind/prut/derrie linksaf. Na een kilometer weer linksaf terug richting de grote weg en weer afdalen naar het hotel. Alles bij elkaar iets meer dan 4km.

Na elke ronde worden de banden gewisseld. De meeste testers nemen deze taak zelf ter hand, zodat ook het gemak waarmee een band omgelegd kan worden beoordeeld kan worden. Waar we gisteren echt een beetje een vakantiegevoel hadden, heeft vanochtend echt meer weg van werken…

Bij de start van de bandentest regent het nog, maar gaandeweg droogt het op en gaat het over in egaal grijs, maar droog. Tijdens de laatste testritten komt zelfs heel voorzichtig de zon erdoor. Rond één uur is het tijd voor de lunch. Bijna iedereen heeft 7 setjes banden getest dus Marcel is tevreden over ons.

De lunch zelf is even wennen: we kunnen vandaag voor het eerst deze week niet op het terras terecht, maar nemen binnen plaats. Na de lunch worden we losgelaten; de bandentest is afgerond, dus we mogen “vrij” gaan fietsen. Bij de receptie pikken we een routebeschrijving op en stappen met 9 man op de fiets voor een tourtje van 70km.

Het eerste stuk loopt alsmaar af richting de kust. Volgens de kaart dalen we van een hoogte van 275m naar 42m en met de wind pal achter realiseren we op de eerste 12km een duizingwekkend gemiddelde van 39km/u. Dan draaien we rechtsaf, krijgen de wind van opzij en het gemiddelde loopt rap terug.

Een paar kilometer verderop draaien we weer naar rechts en krijgen we de wind pal tegen. Als op weg naar Monterotonde de weg ook nog serieus op begint te lopen gaat het tempo er helemaal uit. De klim is mooi en loopt gelijkmatig, maar trekt wel 7km lang door. Het peletonnetje wordt op de klim uiteen geslagen en druppelsgewijs komt het boven in Monterotonde. Na een kwartier wachten op een winderig bruggetje is Peter, de rode lantaarn, nog niet boven en besluit Leo te gaan kijken waar hij blijft.

Als een kwartier later ook Leo nog niet terug is, besluit ook Paul ook om de afdaling weer in te duiken en uiteindelijk, nog een kwartier later, komen Paul en Leo gezamelijk weer boven. Peter staat lek en had wel een reserve binnenband, maar geen pomp bij zich. En dat hadden Paul en Leo dus ook niet. Na een hele ochtend banden verwisselen blijkbaar niet veel geleerd…

De rest is intussen, volledig verkleumd, neergestreken in de plaatselijke kroeg. Ludo steekt, gewapend MET pomp de afdaling in en komt net tegen de tijd dat de tweede ronde koffie wordt uitgeserveerd terug, dit keer ook MET Peter: gruppo compato!

Ik weet in het café nog een stuk krant te scoren en steek dat achter mijn shirt: we moeten zometeen de afdaling in en ik ben al flink afgekoeld van het stilstaan/zitten. Het eerste stuk na de koffiestop loopt echter eerst nog gestaag omhoog. De top van de Monte Santa Croce ligt volgens de kaart op 764m. Na 3km kunnen we dan toch echt beginnen aan de afzink. Het is inmiddels ook opgehouden met zachtjes regenen en het begint tot overmaat van ramp langzaamaan donker te worden.

Na 2km afdalen loopt het nog even omhoog, maar dan kunnen we ons eindelijk de lange afdaling naar Massa Maritimma ingooien. In het eerste stuk zitten nog vrij veel bochten en doen we, in verband met de regen en dus natte weg, nog voorzichtig. Maar hoe dichter we bij Massa Maritimma hoe rechter de weg en hoe harder het dus ook gaat. Op het laatste rechte eind wordt er voluit gekoerst en loopt de snelheid op tot ruim boven de 65km/u. De eindsprint wordt uitgevochten tussen Leo en Kevin, maar ik zit er zelf te ver achter om te kunnen beoordelen wie de bloemen en het kusje van de rondemiss verdient.

Eigen conditie:	top
Track conditie:	nat
Weer:	Toscaans lenteweer: regen, 10°C, wind:O4
Resultaten:	68,6km / 900hm / 02:30:00u / 3500kCal

Toscane dag 2: de fietsentest

Om kwart voor acht staan we, gewassen en geschoren, buiten voor deur van het appartement. Met de bus dalen we af naar het hotel om het ontbijt te nuttigen. Na het ontbijt kleden we ons snel om, want er staan 12 fietsen op ons te wachten en die mogen / moeten vandaag wel de sporen gegeven worden Het zijn:

• Merida Scultura
• Sensa Trentino
• Canyon AL
• Trek Madone 4.5
• Cannondale Six
• Focus Cayo
• BMC Roadracer
• Red Bull Carbon SL
• Bulls Nighthawk
• Jan Janssen Sonic
• Kona Haole
• Stevens Vantage

De bedoeling is om op elke fiets het gisteren verkende rondje van 6km te rijden (minimaal 1 keer per fiets, maar meer mag ook). In het rondje zit vrijwel op het eind een venijnig KL#TE-klimmetje. Het eerste rondje van de dag rijd ik dat nog (vrij makkelijk, vind ik zelf) op de macht naar boven. Het is maar net aan 1km en nergens meer dan 15%… Als ‘s ochtends de weg nog wat vochtig is, wil het achterwiel tijdens het staand klimmen nog weleens doorslippen, dus dat is nog wel even opppassen geblazen.

Tijdens de eerste ronde wordt de koers geneutraliseerd: we wordendoor fotograaf Edwin van de weg gehaald zodat hij de fietsen op de foto kan zetten; ze zijn nu nog schoon en (grotendeels) heel…



Om van fiets te wisselen rijden we steeds terug naar het hotel waar door Menno en Marcel de pedalen getransplanteerd naar de volgende fiets. Intussen hebben wij dan de tijd om het testverslag in te vullen. Totaan de lunch weet ik zo de testronde op 8 verschillende fietsen af te leggen.

Na de lunch rijdt ik met Daniël op. Na het klimmetje stelt hij voor om linksaf te slaan in plaats van rechtsaf terug naar het hotel. Zo gezegd, zo gedaan: na een stukje de grote weg gevolgd te hebben, slaan we rechtsaf en fietsen vervolgens geleidelijk, maar gestaag klimmend naar Massa Alta.



Na het dorp door gereden te zijn, storten we ons in de afdaling. ‘t Is maar goed dat hier niet op snelheid gecontroleerd wordt, want ik zie vanuit mijn ooghoeken snelheden van meer dan 65km/u voorbij komen.

Dit rondje is 13km in plaats van 6 en er zit een lange gelijkmatige klim van ongeveer 2km in. Dit bevalt ons veel beter en stelt ons (naar onze eigen, gekleurde mening) beter in staat om de fietsen te beoordelen. Dit doen we dus nog twee keer, steeds op een andere fiets.

Als we na de derde keer ons verlengde rondje bij het Hotel aankomen, vraagt Edwin of we allemaal mee willen fietsen voor een paar foto’s. Hij heeft een mooie plek gespot en wil daar de coverfoto voor Fiets gaan maken. Eerst wil hij dat we allemaal naast elkaar fietsen, maar dat lukt niet vanwege de beperkte breedte en slechte kwaliteit van de weg (Waals asfalt: het slechtste asfalt tussen de gaten).

Bij poging twee vraagt hij ons om met z’n achten twee waaiers te vormen, maar ook dat blijkt een te moeilijke opgave. Poging drie: één waaier met z’n achten. Maar ook dat is blijkbaar te ingewikkeld. Ten slotte stelt Edwin, de wanhoop nabij, voor om dan maar als één “peleton” voorbij te rijden.

Karl Vannieuwkerke heeft op zijn blog eens de memorabele woorden geschreven: “Ach, vergeet het! Zet een beetje testosteron op een fiets en het wordt competitie.” En zo ook hier. Kevin trekt de sprint aan en het peletonnetje wordt medogenloos aan flarden gereden. We staan duidelijk niet op één foto. Ik denk dat we die coverfoto wel kunnen schudden….

Er wordt nog iets gemompeld over een vergeten kilometriek, maar uiteindelijk mogen we concluderen dat Ludo met 135km de kilometer-koning van de dag is geworden. Hij heeft elke fiets twee keer het officiele parcours overgejaagd. Al met al was het een prachtige dag. Heerlijk gefietst en genoten van de zon die de hele dag geschenen heeft. Morgen belooft de weerprofeet bagger en donderdag schijnt het nog erger te worden, maar deze dag hebben we alvast te pakken!

Eigen conditie:	uitstekend
Track conditie:	droog
Weer:	zonnig, 18°, wind:W2
Resultaten:	95km / 1500hm / 04:30:00u / 4500kCal

Toscane: de proloog

De eerste dag van de fiets-test-week in Toscane.

Om 5 uur ‘s ochtends (of eigenlijk ‘s nachts) loopt de wekker af. Niet echt comfortabel, maar het is voor een goed doel, zullen we maar zeggen. Ik ben samen met Ludo (uit Gent) bij Paul blijven slapen in Utrecht. Na een gezamelijk ontbijt stappen we om 6 uur in de auto: op naar Eindhoven Airport (duur woord voor een geasfalteerd stukje weiland, trouwens).

Na een voorspoedige vliegreis en een door de stewardess aangezwengeld mechanisch aplaus voor de veilige en tijdige landing op Pisa Airport (ook al zo’n weiland), staat voor ons een busje met chauffeur klaar om ons naar Massa Maritimma te vervoeren. De temperatuur is met 15°C lente-achtig en het zonnetje schijnt. Dit belooftf een mooie week te worden!!



We lunchen in korte mouwen op het terras; een onverwachte traktatie na twee maanden sneeuw en kou. Edwin, de fotograaf , wilde in eerste instantie alle fietsen eerst op de foto zetten (zolang ze nog mooi schoon en onbeschadigd zijn), maar vindt het licht niet optimaal. Omdat dit betekent dat we na de lunch al direct op de fiets kunnen springen, wordt zijn beslissing met groot enthousiasme verwelkomd!

Fiets-redacteuren Menno en Marcel hebben samen een testronde uitgezet van ongeveer 5km. Dit rondje mogen (moeten) we morgen op 12 verschillende fietsen afleggen en bevat: een afdalinkje, een stukje vals plat, een klimmetje, nog een een afdalinkje (nee, dit is Toscane en hier is geen meter vlak!)

We verkennen eerst het testrondje. Daarna hebben we tijd om, en-groupe, nog een iets grotere ronde te rijden. De lucht begint langzaamaan wel iets te betrekken, maar daar trekken we ons niets van aan. We zijn in Toscane en onze lente is begonnen! “Korte armen” en “korte benen” dus. Na een half uurtje trekt het nog iets verder dicht en een kwartier daarna begint het, eerst zachtjes, te spetteren.

De mizer gaat langzaamaan over in regen en met olijfbomen langs de kant van de weg en Fiatjes Panda die, olie en andere vloeistoffen lekkend, in Nederland nooit door de APK zouden komen, verandert de weg al snel en in een glibberboel. Het duurt dan ook niet lang voordat het mis gaat. Paul snijdt een bocht iets te enthousiast aan en schuift vervolgens hard onderuit. Resultaat: Paul beschadigd, al zijn kleding beschadigd (fubar) en fiets beschadigd (grotendeels aan één kant, dus die moet dan maar van de andere kant op de foto).

Daarna wordt er iets voorzichtiger gedaald, maar nog steeds lekker doorgereden op de klimmetjes en de stukken vals plat. Als we bijna terug zijn bij het hotel, oppert Daniël om nog even door te trekken naar Massa Alta, het hoger gelegen deel van het dorp. Daar heeft niet iedereen zin meer in; van de totaal 12 man (m/v) fietsen er 5 door.

In het zicht van de haven, oftewel net aan de rand van het dorp, rijdt Kevin lek. De rest rijdt nog even door naar het dorpsplein en na klassiek een rondje om de kerk rijden we weer naar de beneden. In de afzink zie ik Kevin nog altijd langs de kant staan. We overleggen even wat we nu het beste kunnen doen en moeten al vlot concluderen dat 2km afdalen op een platte band in de regen in ieder geval geen optie is.

Terwijl we nog staan te delibereren, komt er een officiële bezemwagen van het “Junior CyclingTeam” van Italië langsrijden en Kevin wuift hem naar de kant. De beste mannen spreken geen woord Engels en wij beiden geen woord Italiaans, maar met half-Frans en handen-en-voeten lukt het om hen duidelijk te maken dat Kevin lek staat en graag naar benedenen naar het hotel gebracht wil worden.

Blijkbaar is handen-en-voeten-wieleriaans een internationale taal, want prompt wordt zijn fiets op de auto gehesen en mag hij plaats nemen in de wagen. Als ik, samen met Paul en Daniël,  beneden bij het hotel aankom wordt zijn fiets net weer van het dak getild. Grazie mille, regazzie!!

Na thuiskomst moet er natuurlijk wel iets gedaan worden aan die natte schoenen. En wat kun je in Italië beter gebruiken voor het drogen van je schoenen dan de Gazetto della Sport?


Voor in de bandentest van woensdag noteren we alvast een minpuntje voor de banden op de Merida (lek) en de Red Bull (schuiver)….

Eigen conditie:	top
Track conditie:	nat
Weer:	lichte regen, wind:W3
Resultaten:	42km / 500hm / 01:30:00u / 1416kCal
	route