2009 in een notedop

We naderen de finish van 2009; een mooi moment om de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar nog eens de revue te laten passeren. Allereerst in chronologische volgorde mijn favoriete momenten uit de professionele hardfietserij:

Favoriete Voorjaarsklassieker
Moeilijk!!! De winst voor Eddy de Viking (Boason Hagen) in Gent-Wevelgem was prachtig en de solo van Andy Schleck naar de finish van Luik Bastenaken Luik was ook schitterend. Ik vond het ook geweldig om Stijn de Volder voor de tweede keer op rij De Ronde van Vlaanderen te zien winnen, temeer omdat ik de dag ervoor zelf De Ronde gereden had. Maar ik denk dat mijn Favoriete Voorjaarsklassieker toch altijd Parijs-Roubaix zal blijven. De weersomstandigheden waren dit jaar "de Hel van het Noorden" onwaardig: droog en zonnig, maar op de kasseien blijft het beestachtig afzien! Boonen pakte voor de derde keer de winst; nog één keer en hij evenaart Roger de Vlaeminck...


Favoriete Giro Etappe
Dat moet toch echt de 12e etappe zijn, de individuele tijdrit waarin Mentchov vernietigend uithaalt en 2 minuten pakt op Di Luca. In de laatste etappe maakt "Denis de Duikelaar" het nog even spannend, maar uiteindelijk wint hij toch de Giro.


Favoriete Tour Etappe

Etappe 17 bewijst dat er meer aan de Tour de France is dan alleen de strijd om het algemeen klassement. Thor Hushovd zit mee met de groep van de favorieten op de eerste klim (Cormet de Roselend, cat 1), vliegt in de afdaling het groepje vluchters voorbij (wat kan die man dalen!!) en rijdt vervolgens solo over de Col des Saisies (cat 1) en de Cote d'Arâches (cat 2). Nadat hij de punten heeft opgeraapt bij de tweede tussensprint van de dag, aan de voet van de Cote d'Arâches, gaat hij doodleuk rechtop zitten, eet een banaan en lacht eens vriendelijk in de camera. Zijn missie is geslaagd: hij heeft 12 punten verdiend voor de groene trui en Cav zal hem die tot in Parijs niet meer afpakken.
Zelfs de winst van Gárate op "mijn eigen" Mont Ventoux kan daar niet aan tippen.

Favoriete Vuelta Etappe
In etappe 15 laat Lars Boom zijn medevluchters op de flanken van de Alto de San Jeronimo(cat 2) staan als een kilometerpaaltje. Niemand kan zijn demarrage volgen en in de laatste 15 kilometer van de koers bouwt hij zijn voorsprong alleen maar uit. Solo rijdt hij naar de streep en heeft daar anderhalve minuut voor op de nummer twee. De eerste Nederlandse etappewinst in een grote ronde sinds 2005.


Favoriete Najaarsklassieker
Alweer moeilijk!!! Niet om de renner te kiezen, trouwens, want dat kan alleen maar Philippe Gilbert zijn met 4 overwinningen binnen twee weken tijd: Coppa Sabatini (8-10), Parijs-Tours (11-10), Giro del Piemonte (15-10) en de Giro di Lombardia (17-10). Maar welke was nou de mooiste? De tweestrijd tussen Boonen en Gilbert in Parijs-Tours? of toch de "sprint-a-deux" met Sammy Sanchez in de Ronde van Lombardije?


Mooiste verhaal
Fietsers heb je in verschillende soorten en dat sprinters geen klimmers zijn, weten we al lang. Daarom kruipen sprinters ook bij elkaar "in de bus" zodra het serieus berop gaat. Maar wat nou als je uit die bus ook gelost wordt? Kenny van Hummel gaat tijdens de Tour van 2009 in de bergen dagelijks het achterhoedegevecht met de tijdslimiet aan. Elke dag rijdt Kenny moederziel alleen voor de bezemwagen uit en dat hij elke dag binnen de tijdslimiet weet te finishen, is voornamelijk te danken aan zijn kwaliteiten als daler. De quotes die hij aan finish laat optekenen zijn overgetelijk:

"Ik zat helemaal naar de klote, maar ik ben een taaie, ik stap pas af als ik van mijn fiets donder. Er zijn al heel wat sprinters naar huis, maar Kenny van Hummel is er nog. Daar ben ik trots op"

Hij heeft het waarschijnlijk niet profetisch bedoeld, maar tijdens de 17e etappe, in de afdaling van de Col des Saisies, is dat precies wat er gebeurt: Kenny smakt tegen het asfalt en wordt per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis.

"Toen ik IN mijn knie keek, wist ik dat het voorbij was".

Een prachtig verhaal van een anti-held; een daar kun je zelfs in Amerika de krant mee halen...

Grootste dompers van 2009

• Gesink en Kroon trekken in de Amstel Gold Race op de Cauberg aan het kortste eind. Ivanov wint.
• Danilo Di Luca in de Giro betrapt op doping.
• Gesink valt in de Tour.
• Gesink valt in de Vuelta.
• Cadel Evans wordt wereldkampioen (ik heb niets tegen de man, aleen tegen zijn manier van koersen)
  

Mijn eigen seizoen

En dan "on a more personal note": hoe is mijn eigen seizoen verlopen? In vergelijking met 2008 heb ik 1000km meer gefietst en de grafiek laat zien dat die extra kilometers voornamelijk in het najaar zitten. De verklaring is simpel: in 2008 ben ik vanaf september weinig gefietst, in eerste instantie vanwege een knieblessure, later vanwege een val. Beide is me dit jaar gelukkig bespaard gebleven.

Dat hoogte- en dieptepunten dicht bij elkaar kunnen liggen, bewijst onze jaarlijkse Ventoux trip.
Op onze eerste dag in de Provence huren Gert Jan en ik een MTB om de Route des Cèdres te verkennen. De volgende dag willen we namelijk allebei Gallerièn du Mont Ventoux worden (4 x op 1 dag de Ventoux op). Deze Verkenningsrit per MTB op de fanken van de Ventoux is wat mij betreft veruit de mooiste rit van het jaar. Het is fysiek gruwelijk zwaar, maar het pad is schitterend en het uitzicht nog mooier.
De volgende dag wil ik Galerièn rijden, maar dat loopt door kramp uit op een ramp. Ik huil niet vaak op de fiets, maar dit was zo'n momentje...
Uiteindelijk word ik een Halve Galerièn.

2009 was voor mij ook het jaar van de technologische nieuwigheden op en rond de fiets. Met behulp van een GPS logger leg ik sinds begin oktober mijn gefietste routes vast en met de bijgeleverde software analyseer ik mijn ritten. Via twitter laat ik bij gelegenheid weten waar ik zelf uithang, maar ik volg ook een aantal professionele fietsers en blijf zo op de hoogte van hun doen en laten. Zo ben ik via twitter bijvoorbeeld door Koos Moerenhout op het spoor gezet van The Gasoline Brothers.

En dan was er natuurlijk nog de nieuwe MTB! Ik ben nog steeds super blij met mijn nieuwe MudMachine. Al met al kijk ik met een bijzonder tevreden gevoel terug op het afgelopen fietsjaar.

Laat 2010 maar komen!!!

Nog meer sneeuw

Het was de bedoeling om vanochtend naar Voorthuizen te rijden voor de ouderjaarstocht (60km), maar daar stak het weer een stokje voor. Eerst had ik al een kwartier nodig om de auto uit te graven; er was namelijk 15cm sneeuw gevallen en het viel nog steeds. Nou ja, vallen.... het stoof horizontaal door de straat.

De eerste paar honderd meter in de auto door de woonwijk waren nog ondergesneeuwd en dus spiegelglad, maar op de tussenring leek het een beetje beter te worden. IJdele hoop, zo bleek later, want toen ik de snelweg opdraaide, was het daar nog helemaal wit. Ook hier stoof de sneeuw horizontaal over de weg en harder rijden dan 30km/u was onveranwoord. Sterker nog, het rijden alleen was al onverantwoord, dus bij Almere-Hout omgedraaid en weer naar huis gesukkeld.

Toen het 's middags een beetje opklaarde en ook ophield met sneeuwen, begon het echter toch te kriebelen. De Jab staat er na zijn onderhoudsbeurtje weer helemaal klaar voor, dus: de sneeuw in!! Ik rij min of meer hetzelfde rondje als afgelopen donderdag: achter de manege langs, langs de Lage Vaart naar het Kotterbos, over de MTBroute en door het Fluitbos richting de Oostvaarderdijk.

Waar ik normaal gesproken baal van de stukken verhard fietspad die ik op deze route voor mijn kiezen krijg, is dat vandaag totaal niet nodig. De verse sneeuw is gevallen op een ongelijke ondergrond: overal stonden al sporen van schoenen, sleeën en fietsen en nu is het dus dansen van spoor naar spoor. Dit is, zelfs op de "verharde" stukken VEEL zwaarder dan normaal gesproken op de MTBroute of zelfs op een ruiterpad.

Bij de Oostvaarderdijk aangekomen zie ik vanuit de richting van Amsterdam een fikse sneeuwbui het IJ(sselmeer) over komen drijven. Steeph had via twitter al gewaarschuwd dat er op de buienradar een rood vlekje aan zat te komen, maar live zag het loodgrijs er best wel angstaanjagend uit:

Gelukkig is het hiervandaan door het Wilgenbos en langs de Hoge Vaart niet zo ver meer terug naar huis, maar het lukt me net niet om de sneeuwbui voor te blijven. Zelfs niet met een gemeentlijke sneeuwschuiver voor me die niet alleen het fietspad schoonveegt, maar me met 35km/u ook lekker uit de wind zet. Dat het zwaar was, is goed te zien aan de gemiddelde snelheid (of is langzaamheid hier een betere uitdrukking): 16,6km/u.

Eigen conditie:	top
Track conditie:	wit
Weer:	sneeuw, wind:NW5
Resultaten:	27,2km / 01:38:10u / 1625kCal

Wwwwwit !!!

Als ik 's morgens wakker wordt, ligt de hele wereld onder een witte deken. 't Is nog vroeg en gegeven deze omstandigheden vind ik het niet verantwoord om in het donker te gaan fietsen, dus ik ga eerst werken. Als het om 9 uur licht genoeg is, spring ik alsnog op de bike; nog steeds de goeie ouwe Specialized, omdat de Jab nog bij Frank staat.

Zodra ik onverharde paden zie, duik ik de nog maagdelijke sneeuw in. De dagen hiervoor heeft het gevroren, dus zelfs de ruiterpaden zijn nu goed begaanbaar door de bevroren ondergrond. Het is prachtig in het bos! Alles is wit en de sneeuw dempt al het geluid zodat het stiller is dan ooit. De lucht is koud en ruikt fris. Op een paar sporen van herten en konijnen na is het spoor van mijn "traktorbanden" het eerste dat hier getrokken wordt. Dit is echt heerlijk!!

Ik verbaas me dan ook een beetje als ik de MTB route opdraai: hier is iemand mij voor geweest... Omdat ik op mijn ouwe fiets rij, heb ik vanwege een regelmatig doorslaande ketting hier en daar een foot fault gemaakt. Er heeft zich nu dus een dikke plak ijs in mijn pedaal en onder mijn schoen gevormd en inklikken is onmogelijk geworden.

Op het punt waar de MTB route het Jan van den Boschpad kruist, zie ik mijn voorganger staan. Het is een jonge jongen (nog geen 20, schat ik) en hij staat wat te eten en drinken. Dit is voor mij ook een mooi punt om het ijs uit mijn pedalen te peuteren. We praten wat en hij besluit een lusje met mij mee te fietsen.

Vrijwel helemaal onverhard rijden we richting Oostvaarderdijk. Onderweg komen we nog een paar edelherten tegen. Dat was hem nog nooit overkomen, dus ook voor hem een geslaagde excercitie. Aan de noordkant van de Oostvaardersplassen scheiden onze wegen: ik ga links richting Wilgenbos, Thijs gaat rechtsaf over het fietspad terug om de MTB route af te maken.

Door het Wilgenbos en langs de Hoge Vaart rij ik weer terug richting huis. 't Is mooi geweest voor vandaag.

Eigen conditie:	prima
Track conditie:	wit
Weer:	licht bewolkt, wind:ZZO3
Resultaten:	25.8km / 01:30:55u / 1470kCal

Kkkkkkoud !!!

De bosrosser staat bij Frank voor z'n eerste service-beurtje en een langere zadelpen en ik heb vandaag geen zin om naar de sportschool te gaan. Trouwens de sportschool gaat "pas" om 6 uur open en ik zit al om kwart voor 6 op de fiets. De racefiets dus. Gisteren heb ik daar m'n SPD pedalen opgeschroefd zodat ik in ieder geval mijn MTB schoenen met dikke sokken aan kan. In mijn raceschoenen passen alleen maar heel dunne sokjes en dat is nu echt niet genoeg.

Een lang rondje gaat het vandaag sowieso niet worden. Daar is het te koud voor. Ik rij langs de Hoge Vaart naar de IJselmeerdijk en vervolgens langs de dijk richting Hollandse Brug. Dat het koud is, neemt niet weg dat ik volop zit te genieten. Het is donker en boven me strekt zich een prachtig heldere sterrenhemel uit. Het is droog en van de wind (NW2) heb ik ook geen last.

Bij de jachthaven moet ik echt even stoppen. Dat mijn voeten door-en-door koud en inmiddels gevoelloos zijn, daar ben ik aan gewend, maar nu zijn er andere "uitstekende delen" die bevriezingsverschijnselen beginnen te vertonen. En zo ver steekt het echt niet meer uit met deze vrieskou. Nu zou zo'n telefoonsokje ZO handig zijn...

Door het Kromslootpark fiets ik snel naar huis en spring onder de warme douche. Aan de gemiddelde snelheid (27,8km/h) is wel te zien dat ik op de racefiets weg ben geweest i.p.v. op de MTB.

Eigen conditie:	goed
Track conditie:	hard en droog (asfalt)
Weer:	droog, koud (-4°C), wind:NW2
Resultaten:	33,8km / 01:12:56u / 1120kCal

The Zone

Volgens het MTB woordenboek is The Zone (vrij vertaald):

een gemoedstoestand die je ervaart terwijl je fietst. Je hoeft niet te denken, je DOET alleen nog maar. Een waarlijk mystieke ervaring die je nooit ten volle uit kunt leggen, maar als je die ervaring eenmaal gehad hebt, zul je er steeds naar blijven streven om 'm weer te bereiken.

De eerste 25km hebben daar nog helemaal niets mee te maken. Ik stap om 6 uur (in het pikkedonker, dus) op de fiets. Ik rij langs de Lage Vaart naar de Knardijk en met een NoordOosten wind kracht 4/5 is dat geen sinecure, want dat betekent dat ik 'm de eerste 15km pal tegen heb. Op de Knardijk gaat het al iets makkelijker; de wind komt nu van opzij. Als ik aan het eind van de Knardijk linksaf sla, krijg ik de wind recht achter en dan gaat het opeens heel makkelijk. Ik eet een banaantje en drink wat....

Na het eten en drinken, vouw ik me weer voorover op mijn fiets en geef gas. Op mijn iPod begint toevallig juist op dat moment "There it goes" van de The Gasoline Brothers. Dit nummer hebben ze geschreven speciaal voor Koos Moerenhout toen hij in 2009 Nederlands Kampioen wielrennen op de weg werd. In de clip zijn beelden van de laatste meters te zien en in de tekst van het nummer worden daarbij de gevoelens van de wielrenner beschreven:

There it goes
this is the decisive jump
there it goes
I can almost see the finish line...

Terwijl ik met de wind in de rug over de dijk vlieg, zie ik de beelden van Koos' laatste meters in mijn hoofd. Ik schakel op en even later nog eens; dan zijn er geen kransjes meer over. De muziek, de tekst, de beelden in mijn hoofd en de snelheid die, doordat het donker is, nog hoger lijkt....

Accelerating, breaking through the wind
How far are they behind me?
If I can keep this up
they're never gonna catch me

Only a couple of meters left
I can barely feel my legs anymore
Do I dare to look back?
There's no way they will beat me now!

En dan weet ik het opeens ZEKER: dit is The Zone !!!

Na exact 3 minuten ben ik HELEMAAL leeg. Dat het zwart om me heen is, komt niet omdat het donker is... Een minuutje later stroomt er weer wat bloed vanuit mijn volledig verzuurde benen richting mijn hoofd en doemen er weer grenzen van het bewustzijn op. Ik ben een doekje, een uitgewrongen doekje... Langzaam dringt de keiharde werkelijkheid zich aan mij op: ik ben géén wielrenner, ik win géén Nederlands Kampioenschap, en het is hiervandaan nog 45 kilometer naar huis....

Eigen conditie:	uitstekend, op de zwarte sneeuw na, dan
Track conditie:	verhard
Weer:	droog, koud (0°C), wind:NO4/5
Resultaten:	74,6km / 02:49:22u / 2547kCal
Max:	45,1km/h

Zwerftocht Gooi- & Vechtstreek

Ik ben een beetje beu van al die rondjes Gooimeer... Ik wil ook wel eens wat anders. En toen ik afgelopen zomer op de racefiets door het Spanderswoud (tussen Hilversum en 's Gravenland) fietste, zag ik allemaal spannende paadjes, dus de beslissing was ook vrij vlot gemaakt: Richting Hilversum!!

Het eerste stuk is noodzakelijkerwijs hetzelfde als een rondje Gooimeer, want als je naar "het ouwe land" wil, zul je toch echt ergens een brug over moeten, de Stichtse Brug in dit geval. In plaats van daarna rechtsaf te slaan langs het Gooimeer, rij ik nu echter rechtdoor. Met de club ben ik hier al eens eerder geweest, dus ik weet ongeveer waar ik heen moet, denk ik...

Eerst gaat het over de Huizer Eng, een schitterend stuk bos & hei waar verkeerd rijden onmogelijk is vanwege de vele MTB sporen die hier achtergelaten zijn. Nadat ik de Crailose weg ben overgstoken, wordt het lastiger. Hier zijn wel heel veel leuke paadjes, maar weinig sporen. Veel paadjes zijn smal en kronkelig met veel op-en-af, dus super technisch en dat lonkt... Ik besluit daarom al snel dat dit TE leuk is om me erg druk te maken over waar ik heen wil/moet. Ik schiet gewoon elk paadje in dat er leuk uit lijkt te zien; ik ZIE wel waar ik uitkom. En dat is nou juist de charme van mountainbiken. Dit is echt
GENIETEN!!!

Na verloop van tijd rij ik "tegen de A1 aan". Een ANWB-paddestoel stuurt me onder de A1 door richting Hilversum. Het eerste stuk aan de andere kant van de snelweg (Amersfoortse Straatweg, parallel aan de A1) is verhard en saai, maar bij de oude legerplaats Crailo (tegenwoordig asielzoekerscentrum) gaat er een fietspad het bos in.

Fietspad is ook saai, dus snel een hek opengegooid en weer de hei op. Op een bordje bij het hek wordt ik gewaarschuwd voor "grazers" en dat ik 25m afstand moet houden. Ik denk in eerste instantie aan lieve, kleine schaapjes, maar dat blijkt een GROTE vergissing:

Dit is GEEN schaapje!!! Het koebeest blijft stoïcijns OP het pad lopen, dus van die 25m komt ook niet veel terecht. Misschien moeten ze die runderen ook leren om de bordjes te lezen...

Op dit stuk hei is het trouwens makkelijk navigeren; het maakt niet uit waar ik ben, ik heb de TV-toren van Hilversum steeds in het vizier, als het stomme ding zich ten minste niet verstopt in de laag hangende bewolking / mist. Een vergelijking met de Ventoux dringt zich op (die toren heeft ook de neiging zich in de wolken te verstoppen), maar gelukkig is hier het hoogteveschil iets minder groot.

Na de TV-toren gepasseerd te zijn, duik ik uiteindelijk het Spanderswoud in; het doel van de reis. Ook hier is het draaien-en-keren en gaat het op-en-af. Dit is precies wat ik ervan verwacht en gehoopt had! Nog even volop genieten van het technische parcours dus, in de wetenschap dat het stuk hierna weer allemaal asfalt is...

Ik rij over de Herenweg richting Ankeveen. In de Ankeveense Plassen ken ik de weg ook op mijn duimje, maar dan moet de boel wel eerst dichtgevroren zijn. Nu is mijn enige alternatief over het Bergse Pad, boven langs de Goog, langs de Spiegelpolder en de Vecht richting Weesp. Het stuk door de Naardermeer heb ik de wind pal echter en het gaat dan ook erg hard.

Terug in de Flevopolder had ik onder normale omstandigheden weer de onverharde paden door het Kromslootpark opgezocht, maar het is al laat en ik moet rap naar huis. Ook het laatste stuk over asfalt dus.
Een ding weet ik zeker: ik heb op deze route weer voldoende inspiratie opgedaan voor volgende zwerf- en verkenningstochten...

Eigen conditie:	prima
Track conditie:	nat
Weer:	motregen, wind:ZZW4
Resultaten:	71,9km / 03:02:57u / 2969kCal

Pruthappen (RG 7)

De weerprofeten hebben voor vanmiddag niet veel goeds in petto, terwijl de voorspelling voor vanochtend juist "droog" luidt. Ik spring dus om kwart voor negen op de fiets; ik heb geen zin om na te denken over waar ik vandaag weer eens naar toe zal rijden, dus het wordt..... een rondje Gooimeer. Ik had nog een afspraak met mezelf om dat lusje over de hei bij Oud Naarden op de kaart te zetten.

Langs de Kemphaan rij ik richting Cirkelbos. Hier vind ik weer een paar nieuwe paadjes; mijn keuze begint aardig uitgebreid te worden in deze hoek van de Almeerse polder. Het verschil met de andere paadjes door het Cirkelbos is niet bijster groot, trouwens: ook hier is het drijfdrek en de klonten bagger vliegen achter me metershoog de lucht in.

Als ik op de Gooimeerdijk richting Stichtse Brug fiets, komt er een vent naast me fietsen die informeert waar mijn reis naartoe gaat. Ik vertel hem van mijn plannen; hij vertelt vervolgens dat hij naar Voorthuizen rijdt om daar de St. Nicolaastocht te gaan rijden. Ik vind hem stoer: op de MTB 40km. naar Voorthuizen, toertochtje doen en dan weer 40km. terugfietsen. Ik ga over twee weken ook naar Voorthuizen voor een toertocht, maar dan wel met de auto...

De Stichtse Brug over, en langs de Huizer haven. Na de haven schiet ik een overhard paadje op dat ik één van de vorige keren gezien meende te hebben: dat scheelt weer een kilometer saai fietspad. Daarna gaat het als van ouds lekker over de bospaadjes over de Naarder Eng. Het lusje over de hei is zwaar. De naamgever van dit lapje hei heeft een vooruitziende blik gehad. Het heet hier de "Limitische Heide" en in het mulle natte zand is dat ook precies wat ik op mijn hartslagmeter zie gebeuren...

Aan de Almeerse kant van Hollandse Brug doe ik nog een stukje strandrace over het Zilverstrand en schiet vervolgens het Kromslootpark in. Het laatste stuk vanuit het Kromslootpark rij ik verhard en met de wind in de rug op mijn gemak naar huis.
Het zal wel een vreemd soort toeval zijn, maar ook vandaag heeft de GPS-logger het halverwege de rit opgegeven. Ik zie alweer een goede reden om het lusje over de "Limitische Heide" binnenkort nog een keer te rijden; het is er leuk genoeg voor...

Eigen conditie:	ok
Track conditie:	drassig
Weer:	bewolkt, wind:ZZW5
Resultaten:	52,3km / 02:19:08u / 2303kCal

Nijkerk in het donker

Ik zit al omkwart over zeven op de fiets en dan is het nog pikkedonker. Gelukkig heb ik zowel voor als achter goede verlichting, maar ik blijf vandaag wel op het asfalt. Nog voordat ik een kilometer van huis ben, begint het te regenen. Snel een regenjasje aan.

Tot bijna aan de Stichtse Brug lukt het me om redelijk beschut te rijden, maar vanaf daar gaat het langs de dijk en dus helemaal kaal. Het lukt me met de wind recht in m'n gezicht (en een hartslag van rond de 170bpm) net niet om boven de 20km/u te blijven, dus het KNMI mag spreken van een "straffe bries". 's Zomers (met minder wind en op de racefiets) haal ik hier met gemak de 30km/u, maar nu is dit echt loodzwaar; er lijkt geen eind te komen aan die K%$@*-dijk...

Bij de brug over het Nijkerkernauw sla ik linksaf, terug richting Almere. Nu heb ik de wind pal achter en de snelheid loopt dus makkelijk op richting 40km/u. Dit kan ik een hele tijd volhouden! Vlak voordat ik bij Almere terug ben, piept de zon nog heel even onder de wolken door. Prachtig! dit momentje pakken ze me niet meer af...

Eigen conditie:	spierpijn, maar verder wel oké
Track conditie:	hard (asfalt, hè)
Weer:	bewolkt, wind:ZZW5
Resultaten:	50.4km / 01:58:54u / 1907kCal