Mon(t) Ventoux

24 februari 2010

Duistere zaken

Nu de sneeuw EINDELIJK weg is, kan er 's ochtends vroeg weer getraind worden. Ik was bijna vergeten hoe lekker dat kan zijn. 5:30u opstaan (nee, dat is even niet lekker...), aankleden en wegwezen. Pikdonker is het nog als ik de straat uitfiets; en vanochtend was het ook nog een beetje mistig, dus dan wordt de wereld heel erg klein.

Ik heb welliswaar een lampje op mijn fiets, maar tegen deze duisternis/mist is dat niet opgewassen. Ik kan ongeveer vijf meter om me heen contouren zien van dingen waarvan ik vermoed dat ze daar zijn, maar daar is het dan ook wel mee gezegd en gedaan. Als ik over de dijk richting Nijkerk fiets, komt er een auto van achteren en wordt mijn eigen schaduw even op de dikke muur van mist geprojecteerd. Op dat moment speelt White Room van Cream op mijn Ipod:

I'll wait in this place where the sun never shines;
Wait in this place where the shadows run from themselves.


Hoe toepasselijk...

Moederziel alleen en geen uitzicht... Bij gebrek aan een voorwiel van een fietsmaat om me in vast te bijten, laat ik mijn gedachten de vrije loop. Het debacle van de 10km van Sven Kramer speelt nog steeds door mijn hoofd. Wat heb ik een medelijden met die jongen! En met Kemkers ook, trouwens. Dit moment zal hen beiden lang blijven achtervolgen...

Sneu, want ze hebben samen zo veel goede dingen bereikt. Maar zo schijnt dat te moeten gaan in de topsport. Michael Boogerd wint de Amstel Gold Race en twee etappes in de Ronde van Frankrijk, maar in de herinnering blijft hij altijd de eeuwige tweede. Joop Zoetemelk wint zelfs de Tour, maar hem is hetzelfde lot beschoren: de eeuwige tweede.

En als ik zeg "Hilbert van der Duim" is er (bijna) niemand die denkt aan tweemaal wereldkampioen (1980 en 1982) en tweemaal Europees kampioen (1983 en 1984), maar iedereen ziet hem stroffelen over vogelpoepjes en bierdopjes. Of een rondje te vroeg stoppen met schaatsen....

Zijn wij als sportliefhebbers dan van die terpetijnzeikers dat we ons met name de slechte momenten herinneren? Of wordt ons dat aangepraat door zure ouwe mannen van de NOS (mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!)

John den Braber beschrijft mijn medelijden met Kemkers heel mooi in zijn column op aegon.nl:

Het grootste slachtoffer van de 'slechtste wissel ooit' is niet Kramer, maar Kemkers. De man die dag en nacht voor zijn jongens en meiden klaarstaat. Iedereen valt nu over de man die zijn been zou geven als Kramer daardoor zijn gedroomde tien kilometer goud terugkrijgt. Kemkers verdient dit niet. Kramer kan deze fout goed maken, door de ploegenachtervolgers naar de titel te leiden of zich desnoods in Sotsji op de tien kilometer te revancheren. Zijn coach zal dit echter altijd met zich meedragen, aangezien hij niets kan herstellen. De molensteen van Vancouver zeult hij overal mee naar toe, zelfs naar de volgende Spelen in Rusland.
bron: http://www.aegon.nl/schaatsen/van-de-tribune/theyshoothorses

Eigen conditie: top
Track conditie: donker
Weer: mistig, wind:Z3
Resultaten: 50,7km / 01:59:52u / 1794kCal
  route

20 februari 2010

Valse start

Ik had mezelf beloofd dat als het vanochtend niet zou regegen, ik een klein rondje zou gaan fietsen. Ik hoorde geen regen, dus stilletjes het bed uit, fietskleren aan (VEEL laagjes, want het is nog steeds koud) en naar beneden.

Vanuit het keukenraam zie ik dat de wereld voor de verandering weer eens een keer onder een witte deken ligt.
- ZUCHT -

- HELE DIEPE ZUCHT -

- ENORME ZUCHT -
En dus... Mission abort! Na twee keer stoten aan dezelfde steen heeft zelfs deze ezel zijn lesje wel geleerd. Terug naar boven, fietskleren uit, gewone kleren aan, koffie....

Als aan- en uitkleden ook meetelt, heb ik toch nog een half uur gesport vandaag.

Het is nu wel officieel: ik ben de sneeuw - na ruim 2 maanden - echt meer dan zat! Morgen nog "even" lekker rossen op de MTB in Bergen op Zoom en dan begint volgende week het voorjaar in Toscane!

14 februari 2010

De ezel en de steen

een ezel stoot zich in't gemeen
geen twee keer aan dezelfde steen
- oud hollandsche zegswijze -

Ook deze ochtend was er weer een flinterdun laagje verse sneeuw gevallen. "Niets aan de hand", dacht ik. We zijn gisteren met de auto naar Ermelo gereden (nieuwe butsmuts kopen bij bike2build) en vanuit de auto heb ik gezien dat veel van mijn favoriete fietspaadjes er mooi schoon en droog bijliggen. Dus dat verse laagje sneeuw gaat mij er niet van tegen houden om m'n stalen ros vanochtend eens flink de sporen te geven!

Als ik achter de manege het fietspad oprijd, merk ik dat er onder het verse laagje een beetje aangevroren zooi ligt, maar dat is in een stukje bos (nou ja, bos, onder de bomen in ieder geval) en ik ben na de valpartij van eerder deze week dus NIET van plan het bos in te gaan; ik blijf op de verharde paden!

Iets voorzichtiger rijd ik verder, maar als ik langs de Lage Vaart door Almere buiten fiets gaat het toch fout. in een flauwe bocht ligt onder het verse laagje sneeuw een plak aangevroren ijskoek en ik lig voor de tweede keer binnen een week languit op mijn plaat.

De schade is deze keer niet veel minder, maar wel beter verdeeld: weer een beurse heup (de andere kant nu, gelukkig en veel minder erg dan woensdag), wat kleine schaafwondjes op handen en benen en een pijnlijke (gekneusde?) ribbenkast. En weer een gedeukt ego, natuurlijk...

Wat heb ik hier nu mee bewezen?
  1. De nieuwe butsmuts doet het.
  2. Fietsen in een dik pak sneeuw gaat prima, maar dunne laagjes sneeuw zijn een no-go.
  3. ik ben GEEN ezel !!
 Woensdag had ik nog de mentale veerkracht om na de val nog 60km door te fietsen; dit keer is met de lucht ook de motivatie uit mijn lijf geslagen. Na 5km druip ik af naar huis om mijn wonden te likken verbinden.

Gelukkig heb ik iets om naar uit te kijken. Mijn voorjaar begint al op 1 maart in Toscane !!!

10 februari 2010

Schlemiel !!

Het ging al zo lang goed, het was alleen nog maar een kwestie van tijd. Het moest wel misgaan...

Tot nu toe ben ik elk jaar wel op z'n minst één keer gevallen. Mijn "vaste momentje" was altijd aan het begin van het MTB seizoen. In oktober 2007 stond ik op de hei bij Huizen op m'n kop in het zand. In de afdaling van de Tafelberg lag onderaan een plak mul zand en daar waren mijn - toen nog zeer beperkte - MTB skills niet tegen opgewassen. Resultaat: met een sleutelbeen uit de kom de tocht uitgefietst (na de val nog 50km) en 's middags naar de EHBO.

Begin november 2008 is het weer raak (of eigenlijk: mis). In mijn eerste MTB toertocht van het seizoen lag ik na 10 km al languit in het bos. Weer in de afdaling, overigens... De schade bleef dit keer gelukkig beperkt tot een paar gekneusde ribben een pijnlijke schouder.

In 2009 zat ik er eigenlijk al een beetje op te wachten tot het weer mis zou gaan. Ik zit al vanaf eind september regelmatig op de MTB, maar heel het najaar blijf ik zomaar op de fiets zitten. Vanaf 17 december is heel Nederland vrijwel onafgebroken bedekt geweest onder een witte deken, maar zelfs in de sneeuw lukt het me steeds om zonder brokken thuis te komen. Tot vandaag dan....

Ik ben nog geen 5km van huis als ik - overmoedig - het bospad achter de manege insla. Er is vanochtend weer een dun laagje verse sneeuw gevallen en dat breekt me nu op. Door dat dunne laagje sneeuw zie ik niet dat er nog plakken ijs op het pad liggen. Veel te hard stuif ik een bocht in en schuif er horizontaal weer uit. Tegen een boomstam kom ik uiteindelijk onzacht tot stilstand. Resultaat: een dikke en pijnlijke linkerheup, een kapotte broek en een geknakt ego.

Eerst lig ik te schelden op de sneeuw, vervolgens op de plakken ijs, het bos en de wereld, maar dan dringt het eindelijk tot me door: ik ben een schlemiel! Ik wist dat er plakken ijs in het bos lagen, die lagen er eerder deze week ook al en met temperaturen onder 0 gaan die niet vanzelf weg. Stom rund! Voorzichtig klim ik weer op de fiets. De eerste meters gaan wat stroef, maar er lijkt niets permanent beschadigd, dus voorzichtig rij ik het bos weer uit, terug naar het fietspad.

De rest van de rit blijf ik wijselijk op de verharde weg en doe ik in de bochten extra voorzichtig (of beter gezegd: truttig langzaam). Halverwege de knardijk richting Lelystad is het wit plotseling verdwenen: de sneeuwbui is blijkbaar vrij plaatselijk geweest. De hele Oostvaardersdijk is ook schoon en met de Noordoosten wind (kracht 4) pal achter, loopt de snelheid makkelijk op naar de 40km/u. Pas als ik bijna aan de Hollandse Brug ben, wordt de wereld langzaamaan weer wit.
Eigen conditie:totaan de val: uitstekend, daarna aangeslagen
Track conditie:glad, obviously
Weer:sneeuw, wind:NO4
Resultaten:63,2km / 02:27:36u / 1968kCal