Mon(t) Ventoux

30 april 2010

Aardmansberg (3)

(1) Net voor mijn vertrek naar Toscane (begin maart) wilde ik nog eens een wat langere rit maken en in het boek “De Nederlandse Toppen Top 40” had ik eens iets gelezen over de Aardmansberg en Uddel (Apeldoorn) is met 60km net ver genoeg om op de vroege morgen “even” heen en weer te rijden, dus: op naar de Aardmansberg. Toen (26 februari) was de weg nog maar net sneeuwvrij, dus ben ik op de MTB ten strijde getrokken.

Vlak bij Kasteel Staverden word ik ingehaald door een dame-in-het-roze-met-bloemetjes van leontien.nl Via twitter vraag ik aan Marijn de Vries wie dat geweest kan zijn. Ze antwoordt dat het waarschijnlijk Andrea Bosman was die mij er genadeloos afreed in de aanloop naar de Aardmansberg. Uiteidenlijk rij ik 119km in 4:48:46u; geen slechte score voor op de MTB, vind ik zelf.

(2) Op 10 april heb ik min of meer hetzelfde rondje nog een keer gereden, toen op de racefiets. Iets te overmoedig schat ik de weersomstandigheden helemaal verkeerd in. Veel te licht gekleed zit ik al na een uur volkomen verkleumd op de fiets. Tegen de tijd dat ik thuis ben is van allebei mijn voeten de voorste helft lijkwit en compleet gevoelloos. Onder de douche ontdooit dat wel weer, maar fijn is anders. Resultaat: 116,5km in 4:12:51u. Conclusie: er zit dus progressie in.

(3) Vandaag wil ik weer voor ongeveer 4 uur op de fiets, en de Veluwe is prachtig rond deze tijd van het jaar. Om even na 6uur stap ik op de racefiets. Afgelopen nacht heeft het flink geregend dus de atmosfeer is lekker schoongeveegd. Nu is het 13°C  en droog en de zon komt net op. Het is werkelijk prachtig; echt genieten!

De eerste 15km heb ik de wind pal achter en met een gem. van ruim 32km/u vlieg ik richting Knardijk. Op de Knardijk naar Harderwijk gaat het iets minder hard, maar het tempo zit er nog steeds lekker in. Na Harderwijk gaat het door het bos en over de hei totaan Uddel. De beklimming van de Aardmansberg loopt ook lekker. In de Afdaling naar Nieuw Millingen loopt de snelheid op tot vlak bij de 50km/u.

De vorige keren ben ik de hele Apeldoornsestraat afgereden totaan Voorthuizen, maar het stuk door de polder tussen Voorthuizen en Nijkerk is niet bijster interessant en daar heb ik nu de wind pal op de kop, dus ik kies vandaag voor de beschutting van het bos.

Via Garderen steek ik onder Putten langs naar Nijkerk. Net over de brug over de A28 stop ik nog even voor een krentebol en ook om het thuisfront te laten weten waar ik uithang en hoe laat ik terug ben. Met de wind schuin tegen rij ik terug naar huis. Als ik de Gooiseweg (N305) overgestoken ben, begint het tot overmaat van ramp ook nog te regenen. Uiteindelijk sta ik na 112,4km weer thuis en mijn missie is gelaagd: ik ben binnen de 4uur weer thuis. Nu snel onder de douche om weer een beetje op te warmen.

Eigen conditie: uitstekend
Track conditie: vochtig, laatste 20km NAT
Weer: eerst droog en 13°C, later regen, wind:ZW4
Resultaten: 112,4km / 3:51:08u / 3438kCal
route

24 april 2010

Almere - Gennep

Om 6 uur spring ik op de fiets richting Venlo. De afspraak is dat ik doorfiets, totdat Zohra me met de auto heeft ingehaald: dan stap ik in en rij met de auto mee verder naar Venlo. Omdat ik zo veel mogelijk klimkilometers wil maken, rij ik niet via de kortste weg (Nijkerk, Barneveld, Ede) richting Wageningen, maar kronkel ik eerst de Utrechtse Heuvelrug over.

Ik rij dus langs Huizen over de Stichtse Brug de polder uit en vervolgens via Eemnes en Baarn richting Amersfoort. Voor het Dierenpark langs rij ik naar de voet van de eerste beklimming van de dag: de Galgenberg-Zuid. Onderaan gaat het rechtsaf de Leusder Hei op. Bij het Pannekoekenhuis draai ik rechtsaf de Botterstop omhoog. Door het bos rij ik achterlangs de Piramide van Austerlitz door het bos over de Traai richting Driebergen. Langs het Maarnse Zandgat klim ik weer terug naar de N227. Onderaan de afdaling leun ik even tegen het bankje en geniet van de opkomende zon en een krentebol. ‘t Is nog best fris (het is ook nog maar net 8 uur geweest), maar zo in het zonnetje voelt het al heel aangenaam.

Net na Maarn krijgen krijg ik de Zonheuvel-Noord voor de wielen. Ik daal af naar Doorn; onderaan links, een klein stukje langs de provinciale weg en weer linksaf omhoog: de Ruiterberg-Zuid. Onderaan rechts, een klein stukje Maarnse grindweg en dan weer rechtsaf omhoog: deWykerweg. Op de rotonde net voor Leersum draai ik linksaf en daarna rechtsaf een smal bospaadje op. Na een stukje vals plat door het bos omhoog gaat het scherp rechtsaf de Plaggeberg-Noord op, een venijnig steil rot-klimmetje waar je altijd met een slow-start aan begint door de haakse bocht onderaan. Na de afdaling, onderaan in Leersum draai ik weer links-links terug naar boven over de Leersumse Berg.

Het hoogste punt van de dag bereik ik vervolgens op de top van de Amerongse Berg-Noord, met een lengte van 1330m en een hoogteverschil van 57 m zwaarste beklimming van de dag. Halverwege de afdaling, net voordat ik echt het dorp binnenrijd, sla ik linksaf en rij door de buitenwijken Amerongen naar de provincale weg. Na een paar honderd meter sla ik al weer linksaf, over een klein stukje “Strada Bianchi” en vervolgens een smal fietspaadje door het bos richting Veenendaal. Ook hier gaat het gestaag omhoog, maar dit heeft geen naam.

Als ik het bos uitkom, draai ik rechtsaf de Elsterberg op. Bovenop sla ik linksaf en via de Defensieweg-west gaat het nog wat verder omhog. Door de dorpskern van Rhenen rij ik naar de voet van de Grebbeberg . Net na Restaurant Cunera, de vast koffiestop op door DTC georganiseerde toertochten, draai ik linksaf omhoog en weer omlaag naar Achterberg. Onderlangs fiets ik door de weilanden totdat ik een klein fietspaadje rechtsaf zie slingeren. Dat ziet er spannend uit!! Al slingerend door het bos kom zo alsnog op de top van de  Grebbeberg uit. Enig nazoekwerk leert dat dit klimmetje de Laarsenberg heet. Ik denk dat ik de klimmetjes op de Utrechtse Heuvelrug zo wel optimaal benut heb vandaag...

90673802

Na de afdaling van de Grebbeberg sta ik na precies 100km in de uiterwaarden van de Rijn. Weer even genieten van het uitzicht, het zonnetje en nog een krentebol en die jas en armstukken kunnen nu ook wel uit. Het heuvelwerk zit er nu trouwens ook op voor vandaag: vanaf hier is het zo plat als een pannekoek. Over de Rijndijk fiets ik richting Wageningen en pak daar het pontje naar Zetten. Ik steek de Betuwe dwars over tot aan de Waal. Een klein stukje langs de Waaldijk en dan via het fietspad langs de A50 de brug over. Aan de andere kant van de Waal rij ik Oostwaarts richting Nijmegen.

Langs het Maas-Waal-kanaal zak ik vervolgens af naar Malden en steek daar de Maas over. Aan de andere kant van de Maas rij ik langs de Oude Rijksweg (N271) in zuidelijke richting. Tussen Mook en Plasmolen belt Zohra en vraagt me waar ik uithang. Ik fiets nog door tot net voor Gennep, maar dan wordt ik definitief en onherroepelijk ingehaald door de bezemwagen. Na precies 150km zet ik de fiets op het dak van de auto. Afspraak is afspraak…

's Ochtends vroeg was het nog fris, of eigenlijk gewoon koud, maar gaandeweg ontwikkelde het zich tot een schitterende dag. Heerlijke temperatuur en niet te veel wind: ideaal fietsweertje dus. Ook de conditie zat goed. 's Ochtends in de kou ging het bergop nog niet echt soepel, maar tegen het eind van de ochtend voelden de benen alsof ik makkelijk nog 150km door had kunnen fietsen.

Eigen conditie: prima
Track conditie: zeer fraai
Weer: geweldig! 18°C, wind:O3
Resultaten: 150km / 780hm / 5:29:28u / 4739kCal
route

17 april 2010

Amstel Gold Race 2010


Op 18 januari 2010 om klokslag 12:00 uur ‘s middags begon de voorverkoop van de startbewijzen voor de Amstel Gold Race. Van twee jaar geleden wist ik nog dat je daar snel bij moest zijn, maar dat er dit jaar binnen 40 minuten 12.000 startbewijzen uitverkocht waren, overtrof zelfs de stoutste verwachtingen van de organisatie. Gelukkig wisten Gert Jan en ik er beiden wel één te bemachtigen.

Zaterdag  17 april is de grote dag. Ten opzichte van twee weken geleden (bij de Ronde van Vlaanderen) mogen we een uurtje uitslapen: de wekker loopt nu “pas” om 3:00 uur af. Het recept is verder vergelijkbaar: via Driebergen rijden we richting start, dit keer in Valkenburg. Net buiten het dorp worden we een weiland in gedirigeerd waar we de auto parkeren. Snel omkleden en wegwezen, want het is echt vreselijk KOUD: de dauw op het gras is aangevroren!!

Door het weiland rijden we naar beneden; zodra we de verharde weg opdraaien hoor ik een hard, sissend geluid: mijn voorband is lek. We zijn nog geen 100 meter onderweg, sterker nog, we zijn officieel nog niet eens van start gegaan!! Er blijkt een forse scheur in mijn buitenband te zitten; daar kan ik niet op verder. Gelukkig heeft Gert Jan een reserve buitenband bij zich.

10 Minuten later storten we ons alsnog, verkleumd tot op het bot, de afdalinginrichting Valkenburg . De start is aan de voet van de Cauberg bij de Amstel Gold Race Xperience. Na een kop dampend hete koffie ontdooien we een beetje en voelen we ons weer prima. Nu kunnen we echt van start.

route AGR2010 250km

De route bestaat uit twee “rondjes”; de eerste lus voert ons over de Geulhemmerberg langs de Maas in noordelijke richting . Onderweg haken we aan bij een groepje Spanjaarden; ze rijden niet alleen een lekker tempo, maar ook redelijk gelijkmatig: niet vol gas op elke bocht afstuiven en dan als een dwaas na de bocht weer op de trappers lopen.

Vlak voor Elsloo waarschuw ik Gert Jan voor wat er komen gaat, maar de Spanjaardjes slaan niets vermoedend rechtsaf en staan, volledig verkeerd geschakeld, geparkeerd onderaan de voet van de Maasberg. Dit is één van de weinige ECHTE muren die Nederland rijk is, compleet met kasseien, een kerk onderaan en kapelletje bovenop. En kasseien, dat kunnen wij sinds twee weken geleden!

maasberg

De kasseien liggen er hier ook nog eens netjes bij, in vergelijking met hun Vlaamse equivalent, dus wij “vliegen” de muur op. In het voorbijgaan horen we de Spaanse tandwielen knarsen en de Spanjaarden zelf kraken, zuchten en schelden er ook lustig op los. Op een stukje van nog geen 500m rijden we ze niet alleen voorbij, maar we zien ze ook pas weer terug bij de volgende verzorgingspost, ruim 30km verderop. Inmiddels hebben we er dan 51,6km opzitten en hebben we ook de Adsteeg en de Lange Raarberg achter de kiezen.

Na de bevoorrrading slingeren we via Nuth, Hulsberg en Voerendaal richting Ubachsberg. Daar wacht ons eerst de Wachelderberg en na een lange, brede afdaling de Fromberg. In Valkenburg krijgen we de gelegenheid om de bidons en achterzakjes weer te vullen bij de tweede verzorgingspost.

Via min of meer dezelfde route als eerder deze ochtend verlaten we Valkenburg weer en we mogen voor de tweede keer de Geulhemmerberg op. Nu gaan we bovenop linksaf in plaats van rechts. In de afdaling worden we enigszins gehinderd door drie Belgen die wachten op hun maatje. Zodra we de kans krijgen steken we ze voorbij, maar niet voor lang.

Even verderop, in de afdaling van de Bemelerberg, komen de Belgen, met z’n vieren dit keer, ons weer voorbij en we haken aan. In eerste instantie lijkt het wel lekker te gaan, maar al snel komen we er achter dat deze mannen heel anders rijden dan onze Spaanse vrienden van vanochtend. Na elke bocht is het vol gas: hier wordt serieus koers gemaakt! Al snel vliegen we met een kilometer of 40 per uur door het Limburgse landschap. Ten minste, ik neem aan dat dat landschap er nog ligt; ik heb het zo druk met het laatste wiel te houden dat ik er niets meer van meekrijg….

In de buurt van Noorbeek is bij mij de pijp helemaal leeg. Ik haak af. Gelukkig staat even verderop Gert Jan op me te wachten. Wat nu volgt is 20km lijden. Ik ben te diep gegaan en het duurt lang voordat ik daar weer een beetje van hersteld ben. Gelukkig is dit deel van het parcours “vlak”, dat wil zeggen: het gaat net zo veel op en neer als elders, alleen mogen de hellingen hier geen naam hebben.

IMG_0247

Na de derde ravitaillering komen we pas weer de volgende benoemde helling tegen: de Loorberg. Toen ik vorig jaar samen met Raphaël Limburgs Mooiste fietste, hebben we hier ook gefietst, maar toen werden we niet via de hoofdrijbaan, maar via het Kersenpad naar boven gestuurd. Toen ik deze “shortcut” aan Gert Jan voorstelde, was de beslissing snel genomen: gem 5% over de grote weg klinkt lang niet zo stoer als  max 15% over een slecht geasfalteerd geitenpad, dus wij nemen de kortste, en dus steilste, weg naar boven. Of dit verstandig is, valt te betwijfelen, maar leuk is het zeker!!

Bovenop de Schweiberg stoppen we even om overtollig geworden kleding uit te trekken en in de rugzak te proppen. Het is inmiddels zo warm geworden dat we makkelijk zonden arm- en beenstukken kunnen. Hierna duiken we België in. Hier krijgen we de Kasteelstraat en het Bovenste Bosch voor de wielen; allebei serieuze beklimmingen, maar ze worden niet benoemd in het routeboek van de Amstel Gold Race…

Terug in Nederland rijden vanuit Epen de Camerig op, met bijna 4,5km de langste beklimming van Nederland. De afdaling voert ons nogmaals België in en via het Drielandenpunt draaien we weer terug Nederland in.

IMG_0248

We dalen af naar Vaals, klimmen weer terug het Vijlener Bos in (top van de Camerig, maar nu vanaf de andere kant  en NEE, ook deze beklimming staat niet in het routeboek). Vervolgens staat de vierde verzorging op het programma. We kunnen hier duidelijk merken dat de 150km-rijders hier voor ons langs gekomen zijn: de tafels met eten en drinken zien eruit alsof er een zwerm sprinkhanen overheen getrokken is. Het hout is nog net niet aangevreten….

Vlak na de voederpost mogen we direct aan de beklimming van de Kruisberg beginnen. Bovenop de Kruisberg staan we even van het uitzicht te genieten en zien dan in de verte de Eyserbosweg al liggen. Dit is duidelijk het begin van de finale: de hellingen volgen elkaar hier in rap tempo op.

IMG_0249

We dalen af naar Eys, slaan links- en direct weer rechtsaf en staan meteen aan de voet van de Eyserbosweg. Tijdens de klim worden we aangemoedigd door een buslading toeschouwers die vast komen oefenen voor de race van morgen. Boven gekomen draaien we via Simpelveld / Huls (over de St.Remigiusstraat) noordwaarts richting Heerlen. Gert Jan heeft als gevolg van de langzaam dalende temperatuur intussen flink last van zijn rechter knie gekregen, dus we stoppen voor de beklimming van de Bergseweg in Ubachsberg even om weer wat extra kleding aan te trekken.

De afgelopen 40km heb ik met pap in de benen gereden, maar juist nu (na 220km) begin ik die dip langzaam teboven te komen. Werderom volgt nu de lange brede afdaling, de haakse bocht naar rechts en dan direct de beklimming van de Fromberg. Die loopt vanmiddag, met 225km in de benen, tot mijn grote verbazing zelfs nog lekkerder dan vanochtend. Bovenop bel ik, net als twee jaar geleden, weer even naar huis, zodat de familie zich voor de PC kan nestelen: zometeen zijn we namelijk live via de webcam te volgen.

Na de afdaling van de Fromberg slaan we linksaf en klimmen via de Opscheumer (ook niet in het routeboek) richting Keutenberg. Onderaan staat inderdaad de beloofde webcam. Gelukkig staat de webcam niet zo gericht dat je de heuvel op kunt kijken, want het is weer een waar slagveld: er gaan meer renners te voet naar boven dan op de fiets. Dit is met een max. van 22% dan ook de steilste helling van Nederland! Ik weet zelf natuurlijk wel fietsend boven te komen en de kniepijn van Gert Jan is blijkbaar ook weer over, want hij fietst er weer hard vooruit omhoog.

Bovenop de Keutenberg draaien we rechtsaf en via Scheulder, IJzeren en Sibbe draaien we terug naar Valkenburg. De beklimming van de Cauberg gaat in een roes: aanmoedigende mensen langs de kant van de weg, een speaker die op de top via een geluidsinstallatie van alles staat om te roepen, even wanen we ons profs. Zij-aan-zij komen we na 250km over de finish.

In de feesttent na de finish bovenop de Cauberg ondervinden we weer de gevolgen van de eerder genoemde sprinkhanen. Al het bier is op! Wat een blamage voor een evenemet dat wordt gesponsord door één van de grootste biermerken van Nederland. We weten nog wel een broodje hamburgen en een broodje braadworst (beide met veel uien, curry en mayo) te scoren. Aan iets hartigs zijn we echt wel toe na de hele dag Isostar en andere zoete zooi.

Ik heb hier verschillende keren eerder gefietst, zowel de Amstel Gold Race als Limburgs Mooiste, maar zo mooi als vandaag heeft het Limburgse landschap er nog nooit bij gelegen. Hoewel de dag koud begon, heeft het weer de hele dag meegezeten: zon-overgoten, weinig wind en in de middag echte lente-temperaturen. En met de conditie zit het ook wel snor; ik kijk met een goed gevoel terug op een prachtige dag!

Hoogteprofiel AGR2010 250km

Het was opvallend hoeveel we vandaag hebben moeten klimmen zonder dat daar iets over terug te vinden was in de documentatie. Gelukkig fiets ik hier vaker en weet ik van de meeste hellingen de namen zo ook wel. Alles bij elkaar hebben we 3500 hoogtemeters gemaakt vandaag; dat is ongeveer twee keer de Ventoux. En als je het zo bekijkt, was de Amstel Gold Race van vandaag best een heel aardig trainingsritje…

Eigen conditie: prima, op het vaste dipje na
Track conditie: zeer fraai
Weer: geweldig! 18°C, wind:O2
Resultaten: 249,8km / 3500hm / 09:20u / 8131kCal
route

3 april 2010

Ronde van Vlaanderen 2010

De wekker loopt dit keer al om twee uur (02:00) af; MONSTERLIJK vroeg dus… Na wat initiële opstartproblemen (ik krijg mijn ogen gewoon niet open) zit ik uiteindelijk om iets voor half drie in de auto en om kwart over drie sta ik bij Gert Jan voor de deur.

Snel ook zijn fiets in de auto geslingerd en op weg naar de finish van “De Ronde”. We parkeren namelijk in Ninove en worden dan met een touringcar-met-fietsen-aanhanger naar de start in Brugge vervoerd. Om 7 uur worden we achter het Centraal Station van Brugge uit de bus gezet en zoeken ons vervolgens een weg naar  het startschavot aan de Grote Markt.

Grote Markt, Brugge
Nadat we het eerste knipje in onze “stempelkaart” hebben ontvangen, kunnen we eraan beginnen: 262,3km fietsen door het Vlaamse Land.

In Torhout staat de eerste controlepost / ravitailering. We hebben er dan zo’n 60km opzitten. Na 1ookm rijd ik mijn voorband lek. We zoeken bij het eerste huis van het dorp dat we net binnenrijden een beetje beschutting tegen de wind zodat we tijdens het plakken niet al te hard afkoelen.

IMG_0199

Terwijl ik plak en Gert Jan wacht, komt de bewoner van het huis eens kijken wat we daar op zijn stoep aan het uitspoken zijn. Vriendelijk en geïnteresseerd vraagt hij waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Als we uitleggen met De Ronde van Vlaanderen bezig te zijn, steekt hij zijn bewondering niet onder stoelen of banken en een van zijn dochters wordt er direct opuit gestuurd om een blikje cola voor ons te gaan halen. De koers ligt ook deze vriendelijke Vlaming duidelijk na aan het hart.

Vlak nadat we weer op weg zijn, begint het hard te regenen / hagelen / sneeuwen, maar gelukkig doemt even verderop de tent van de tweede controlepost op in Desselgem. We hebben er dan inmiddels 110km opzitten. Na 124km doemt de eerste helling van de dag op: Den Ast. Het stelt allemaal nog niet zoveel voor, ‘t is maar net iets hoger dan een gemiddeld viaduct. En 25km daarna staan we alweer aan de derde fouragepost. We hebben er nu 148km opzitten; twee weken geleden, bij de Joop Zoetemelk Classic, waren na deze afstand ongeveer klaar, nu gaat gaat de Ronde van Vlaanderen pas echt beginnen….

Eerst volgt nog een saai stuk: een heel lang, kaarsrecht fietspad (vroeger spoorbaan geweest) 15km lang hebben we alleen maar last van de wind. Dan komen we eidelijk aan de heuvelzone. Over de Kluisberg duiken we een klein stukje Walonië in om via de Knokteberg (aan de Franse kant heet ‘ie de Côte de Trieu) weer terug te draaien Vlaanderen in. Op de Kluisberg signaleren we al de eerste ridders te voet. Aiii…. als je hier (bij een asfaltklim van nog geen 15%) al moet stappen, gaat het nog een heeeeeeeeeel lange tocht worden. Wij draaien hier onze hand nog niet voor om; ondanks het slecht weer dat we tot nu toe gehad hebben, begin ik redelijk fris aan de heuveltjes.

Maar nu gaat het gebeuren: de parcours-tekenaars van deze editie van De Ronde hadden zich ten doel gesteld om de finale selectiever te maken. Ze hebben bedacht om vanaf hier 6 bekende hellingen van de Vlaamse Ardennen op een afstand van nog geen 25km te proppen. En dat zijn bepaald niet de minste klimmetjes ook: de Oude Kwaremont, de Paterberg, de Koppenberg, de Steenbeekdries, Taaienberg en de Eikenberg.

De Oude Kwaremont is niet heel steil, maar wel een naar ding, omdat het ruim twee kilometer lang doortrekt over de kasseien. Na de Kwaremont krijg je nauwelijks tijd om een beetje bij te komen, want al vlot draai je haaks rechtsaf de Paterberg op. Door de haakse bocht is alle snelheid eruit en door de kasseien en het hellingspercentage (max. ruim 20% en gem. bijna 13%) kom je ook niet meer op gang. Worstelend en zwoegend trek ik mezelf naar boven. In tegenstelling tot vorig jaar, kom ik fietsend boven en dat geeft een pak vertrouwen voor de rest!

Vol vertrouwen rij ik richting Koppenberg. De aanloop is altijd langer dan ik me van vorige keren lijk te herinneren. Ook hier weer hetzelfde scenario: een haakse bocht slaat alle snelheid eruit en de kasseien en de hellingsgraad doen de rest. Omdat het is beginnen regenen, zijn de kasseien vies van de blubber en dus spiegelglad. Als er dan ook nog fotograferende mensen in de weg lopen, is het helaas einde oefening voor mij. Op het steilste gedeelte van de klim moet ik van de fiets af en verder lopend (en zwaar balend) naar boven.

De Steenbeekdries is een heel ander verhaal: Een drie kilometer lang stuk kasseien dat licht glooiend (max. 6,7%) omhoog en daarna omlaag loopt naar een haakse bocht over een spoorlijn. Hier blijkt dat ik meer in de wieg gelegd ben voor het hotsen over stenen, zoals Lance Armstrong het eerder deze week formuleerde op twitter. Ik rij iedereen in een vrij hoog tempo voorbij en dat voelt goed! Vrijwel hetzelfde stramien ontvouwt zich daarna op de Taaienberg en de Eikenberg: het eerste stuk is weliswaar steil (max. 15,8%), maar op het stuk kasseien daarna gaat “de gas weer open”. Ik kan goed begrijpen dat dit de favoriete klim van Tom Boonen is.

Na de Eikenberg verlaten we de Vlaamse Ardennen en steken door naar De Zwalm. De eerste helling die we daar tegenkomen is de Molenberg; met een max van 14,2% ook niet al te lastig, hoewel de kasseien er hier wel heel erg slecht bij liggen. Hierna volgen de Leberg, de Berendries en de Tenbosse: allemaal geasfalteerd en niet te steil. Best te doen dus, ware het niet dat we hier toch echt al 220km in de benen hebben. Het beste is er bij mij al lang vanaf en met lood in de schoenen rij ik dan ook richting Geraardsbergen: vorig jaar moest ik lopend de muur omhoog en dat heeft nogal een deuk in mijn ego geslagen….

De aanloop naar de Muur – Kapelmuur is lastig, dat weet ik nog van de vorige keer: het geasfalteerde stuk door het dorp naar de eigenlijke klim toe, is ook al ruim 10% en duurt lang genoeg om je er helemaal op stuk te kunnen rijden. Ik doseer nu beter en begin met een klein beetje reserve aan de Muur. Als ik uiteindelijk fietsend boven weet te geraken giert de adrenaline door mijn lijf: IK HEB HET GEHAALD!!!


Vanaf hier is het nog 15km naar de finish. De Bosberg doet nog even pijn, maar daarna gaat het eigenlijk alleen nog maar omlaag. En dat is aan de snelheid ook goed te merken: we rijden hele stukken tegen de 40km/uur, wat een “hammerfest”!! Zelfs de stukken die nog even vals plat omhoog lopen, verteer ik prima, stukken beter dan vorig jaar in ieder geval. Zij aan zij rollen we rond negen uur in Meerbeke de finish over.

Het is inmiddels donker en bij de sporthal waar we hadden gehoopt op een warm onthaal, zijn de meeste kraampjes en tenten al leeg en is het opruimen al in volle gang. We krijgen geen medaille meer, maar weten gelukkig nog wel een broodje hamburger en grote zak Vlaamse Frieten te bemachtigen en die worden beide stilzwijgend en in rap tempo “geïnhaleerd”.

Het warm water is ook op dus de weldadige warme douche die mij in gedachten de laaste 50km op de been heeft gehouden, wordt ons ook wreed door de neus geboord, maar dat mag allemaal de pret niet drukken: we hebben het weer volbracht!

Door de weersomstandigheden was deze editie van de Ronde van Vlaanderen bijzonder zwaar. De wind was hard en kwam uit een erg ongunstige, zuidelijke richting. We hebben er de ehele dag eigenlijk alleen maar last van gehad. En dan die regen / hagel / natte sneeuw erbij… Brrrrrrrrr !! Dit barre weer heeft er ook toe bijgedragen dat we dit jaar significant veel later binnen zijn gekomen dan vorig jaar; onderweg hebben vaak noeten stoppen voor jasje-aan / jasje-uit.

Ik vind het echt weer geweldig om de Ronde van Vlaanderen gedaan te hebben, maar ik denk dat ik volgend jaar toch niet aan de volle afstand ga beginnen. Niet zozeer omdat het te vroeg in het seizoen is om zo’n lange afstand of zo’n zware tocht te rijden. Twee jaar op rij heb ik nu gemerkt dat ik dat wel aankan. Het zijn twee andere factoren die me tot die conclusie leiden:
  1. Het eerste gedeelte van de route (van Brugge totaan de eerste beklimming) gaat door een bijzonder oninteressant stuk Vlaanderen.
  2. Logistiek gezien is dit een grote nachtmerrie: om twee ‘s nachts je nest uit, 260km autorijden, dan 100km in de bus, 260km fietsen en weer 260km in de auto. Al met al heb ik dit jaar bijna de klok rond zien gaan. Ik was pas om 01:30 weer thuis. Gekkenwerk...
Eigen conditie:bij aanvang prima
Track conditie:nat & glad
Weer:buiïg regen / hagel / sneeuw; wind: Z5
Resultaten:261,3km / 2243hm / 10:23:20u / 8507kCal
route