Limburgs Mooiste

Om drie uur vertrek ik van huis; om kwart voor vier ben ik in Driebergen om Gert Jan op te halen. Als we bijna bij Eindhoven zijn, begint het te spetteren en wat verder richting Limburg houdt het op met zachtjes regenen: het giet nu werkelijk! Dit kan weleens een heel lange dag gaan worden...

Op de (gratis !) parkeerplaats bij Megaland in Landgraaf is het om 6 uur nog erg rustig. Het is nu ook weer droog en na een rondje over de wielerbaan rijden we onder de startboog door. Vol goede moed vertrekken we voor de route van 250 km.

De eerste 30 km van de blauwe lus is het droog. In de eerste 10 kilometer heb ik al meer dan 30 lekke banden gezien en besluit ik op te houden met tellen; hier is geen beginnen aan. Na de tweede beklimming (Putberg) stoppen we even om wat overtollige kleding uit te trekken. Het landschap is hier werkelijk prachtig.



Bij kilometer 40 begint het weer zachtjes te regenen en het gaat steeds harder. Het gaat ook nog wat harder waaien en de gevoelstemperatuur daalt. Het blijft maar regenen. De route loopt hier zoals beloofd bijna helemaal vlak door de grensstreek van Nederland en België; we stayeren lekker door de wind. Bijna op het eind van de blauwe lus rijd ik voor de eerste keer lek. Na wat getwijfel over de te volgen route steken we (naar later zal blijken iets te vroeg) de rode route op en rijden we richting het wisselpunt.

Bij de Bernardushoeve drinken we koffie en eten we kruimelvlaai; we zijn ten slotte niet voor niets in Limburg. De handendroger op het toilet wordt misbruikt om mee in het t-shirt te blazen; we doen nu echt ALLES om weer een beetje warm te worden. Na de koffie stappen we weer op de fiets om aan de rode lus te gaan beginnen. Ik stap direct weer af: de tweede lekke band is een feit.

Op de blauwe lus was het erg rustig. Op de rode lus rijden wat meer groepjes maar ook hier is het niet al te druk. Gert Jan kampt inmiddels (alweer) met een huilend freewheel. In de afdalingen kan hij zijn benen niet stilhouden, omdat dan de ketting volledig slap komt te hangen. Dat beloofd wat op de hellingen die we in de rode lus nog voor de boeg hebben....

Als eerste krijgen we de Eyserbosweg voor de wielen. Die loopt best redelijk; beter dan in de Amstel Gold Race, maar toen kwam 'ie ook pas na 200 km. Omdat ik mijn achterband al twee lek heb gereden en er duidelijk teveel gaten en scheuren in mijn buitenband zitten, laat ik die bij de materiaalpost bovenaan de Eyserbosweg vervangen. Voor het luttele bedrag van €15,= (gedoneerd aan de Clinicclowns) legt de Shimano-meneer er een prachtig Michelin vouwbandje op. Een groot compliment voor de service!

De Dode Man en een stukje verderop de Cauberg lopen ook nog redelijk, maar daarna begint het weer wat te regenen. Ik krijg een DIP van hier tot Alaska en de eerst volgende 30 kilometer zie ik absoluut geen landschap, alleen het wiel van Gert Jan. Na de eerste klim in de Voerstreek (Rullen), stoppen we even om te eten en drinken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn rug wat te rekken, want die begint weer danig zeer te doen. Ik heb het gevoel dat het rekken misschien wel helpt...

De eerst volgende beklimming is de Grijze Rots (800 m. / gem. 7,5% / max. 12%); ik zie de klim niet aankomen en moet eraf, omdat ik helemaal verkeerd geschakeld sta. Na wat gehannes met het versnellingsapparaat klim ik weer op de fiets en kom alsnog fietsend boven. Dit is goed voor de moraal! De Kosenberg is nog veel erger, maar omdat de klim wat geleidelijker begint, gaat het schakelen nu beter. Dit is veruit de heftigste klim van de dag. Op papier lijkt het allemaal niet zo erg: 700m. / gem. 8% / max 17%, maar in praktijk valt dat vies tegen. Wat een kuitenbijter!!
Het feit dat ik vrij vlot boven kom, helpt me helemaal over de dip heen. Dat het inmiddels droog is en het zonnetje er zelfs af en toe heel flauw doorheen piept, draagt daar natuurlijk ook aan bij.

Hierna draaien we weer richting Nederland, waar de Camerig en de Vaalserberg op het program staan. Lekker lange beklimmingen die ook wer erg lekker lopen. Bovenop de Camerig blijkt dat ook Gert Jan lek kan rijden. De afdaling van de Vaalserberg is echt ronduit belachelijk! We worden over een blubberpad door het bos gejaagd dat in een mountainbike route niet zou misstaan. Gelukkig is het niet al te druk, want dan zouden hier de grootste ongelukken kunnen gebeuren. Eén voordeel: ik hoef in de afdaling nooit om te kijken of Gert Jan er nog achter zit; die hoor ik van verre aankomen: HOEEEEEEEEEEEEEEEEEIIIIIIIIIIIIIIIIIII zegt het freewheel dat niet meer free wheelt.

We draaien na Vaals Duitsland in richting Aken. In de aanloop naar de Rohrberg worden we nog even getrakteerd op een onvervalst stukje kasseienkklim: prachtig om te doen! In de voorlaatste klim (Bouwerweg Huls) weet ik nog een derde keer lek te rijden; ik ben door mijn reservebandjes heen, maar gelukkig heeft Gert Jan er nog één. Hierna gaat het "licht geaccidenteerd" naar de finish. Resultaat: 240,4 km en 3090 hoogtemeters in exact 10 uur tijd.

Na afloop halen we eerst onze medaille op en scoren daarna een broodje vette braadworst en een pils. Die kunnen we wel hebben; ik heb vandaag ruim 7500 kCal verstookt. De douche daarna is werkelijk de lekkerste douche die ik ooit heb gehad! Dat was trouwens ook wel nodig, want mijn benen waren echt ZWART van al de opgespatte bagger.

Dit was mijn eerste keer Limburgs Mooiste en heb mij erg verbaasd over de paden waarover we werden gestuurd. Het was echt een prachtige route, ik vraag me alleen af of de naam niet Limburgs Natste had moeten zijn.....