The Zone

Volgens het MTB woordenboek is The Zone (vrij vertaald):

een gemoedstoestand die je ervaart terwijl je fietst. Je hoeft niet te denken, je DOET alleen nog maar. Een waarlijk mystieke ervaring die je nooit ten volle uit kunt leggen, maar als je die ervaring eenmaal gehad hebt, zul je er steeds naar blijven streven om 'm weer te bereiken.

De eerste 25km hebben daar nog helemaal niets mee te maken. Ik stap om 6 uur (in het pikkedonker, dus) op de fiets. Ik rij langs de Lage Vaart naar de Knardijk en met een NoordOosten wind kracht 4/5 is dat geen sinecure, want dat betekent dat ik 'm de eerste 15km pal tegen heb. Op de Knardijk gaat het al iets makkelijker; de wind komt nu van opzij. Als ik aan het eind van de Knardijk linksaf sla, krijg ik de wind recht achter en dan gaat het opeens heel makkelijk. Ik eet een banaantje en drink wat....

Na het eten en drinken, vouw ik me weer voorover op mijn fiets en geef gas. Op mijn iPod begint toevallig juist op dat moment "There it goes" van de The Gasoline Brothers. Dit nummer hebben ze geschreven speciaal voor Koos Moerenhout toen hij in 2009 Nederlands Kampioen wielrennen op de weg werd. In de clip zijn beelden van de laatste meters te zien en in de tekst van het nummer worden daarbij de gevoelens van de wielrenner beschreven:

There it goes
this is the decisive jump
there it goes
I can almost see the finish line...

Terwijl ik met de wind in de rug over de dijk vlieg, zie ik de beelden van Koos' laatste meters in mijn hoofd. Ik schakel op en even later nog eens; dan zijn er geen kransjes meer over. De muziek, de tekst, de beelden in mijn hoofd en de snelheid die, doordat het donker is, nog hoger lijkt....

Accelerating, breaking through the wind
How far are they behind me?
If I can keep this up
they're never gonna catch me

Only a couple of meters left
I can barely feel my legs anymore
Do I dare to look back?
There's no way they will beat me now!

En dan weet ik het opeens ZEKER: dit is The Zone !!!

Na exact 3 minuten ben ik HELEMAAL leeg. Dat het zwart om me heen is, komt niet omdat het donker is... Een minuutje later stroomt er weer wat bloed vanuit mijn volledig verzuurde benen richting mijn hoofd en doemen er weer grenzen van het bewustzijn op. Ik ben een doekje, een uitgewrongen doekje... Langzaam dringt de keiharde werkelijkheid zich aan mij op: ik ben géén wielrenner, ik win géén Nederlands Kampioenschap, en het is hiervandaan nog 45 kilometer naar huis....

Eigen conditie:	uitstekend, op de zwarte sneeuw na, dan
Track conditie:	verhard
Weer:	droog, koud (0°C), wind:NO4/5
Resultaten:	74,6km / 02:49:22u / 2547kCal
Max:	45,1km/h