De routeplanner geeft aan dat het vanaf huis maar 25km. naar de start in Weesp is, dus ik besluit ook die fietsend af te leggen. Mijn Heuveltocht start dus om 7 uur vanuit Almere met een individuele tijdrit, want natuurlijk ben ik weer te laat van huis gegaan. Vijf voor acht kom ik hijgend als een postpaard aan in het clubhuis van TFC Weesp; nog net tijd genoeg voor inschrijven en een snelle bak koffie. De route van 150km. is volledig uitgepijld; de route van 200km. maakt een extra lusje dat niet uitgepijld is, dus we vertrekken en-groupe achter voorrijders.
Met een man of 20 rijden we in kolonne langs de vecht Weesp uit. Bij Fort Uitermeer draaien we het Kreugerlaantje op om zo op de Franse Kampweg uit te komen. Halverwege de Ceintuurbaan (Bussum) staat de eerste pechvogel langs de kant: een gebroken spaak. Terwijl hij staat te rommelen aan het achterwiel worden we ingehaald door een grote groep 150km. rijders. Onze onfortuinlijke Raborenner besluit het erop te wagen en met een flinke slag in zijn achterwiel vervolgen we onze weg.
Min of meer parallel aan de A1 rijden we richting Baarn. In de "beklimming" van de Emmabrug halen we de 150km. jongens (m/v) weer in. Langs Paleis Soestdijk steken we rechtdoor de Soeter Eng over en rijden zo richting Amersfoort. Voor het Dierenpark langs komen we aan de voet van de eerste echte beklimming: de Galgenberg-Zuid. Onderaan de Galgenberg gaan we rechtsaf de Leusder Hei op. Net na Maarn krijgen we de Zonheuvel-Noord voor de wielen. Er wordt om het hardst naar boven gefietst en tot mijn stomme verbazing ben ik als eerst boven. De vorm is beter dan ik had verwacht; misschien hebben mijn intervaltrainingen op de Hollandse Brug dan toch effect.
Met een groepje van ca. 6 man dalen we af naar Doorn. Onderaan links, een klein stukje langs de provinciale weg en weer linksaf omhoog: de Ruiterberg-Zuid. Een man-in-bolletjes-trui denkt als eerste boven te zijn, maar ik weet dat er na het stukje vals plat nog een klein beetje geklommen moet worden: weer als eerste boven dus; parcours-kennis is je beste vriend! Onderaan rechts, een klein stukje Maarnse grindweg en dan weer rechtsaf omhoog: de Wykerweg. Na de afdaling kijk ik naar de gezichten / shirts om me heen en zie dat we met maar 3 man van de 200km. groep over zijn. De rest om ons heen rijdt de 150km. Wij besluiten gedrieën op de rest van de 200km. groep te wachten. Daar zit ten slotte de man met de TomTom bij en die gaan we op het ongepijlde lusje nog nodig hebben. Na 5 minuten wachten doemt de rest van de groep op. Wat je bij de profs op TV ziet gebeuren, gaat in de praktijk dus ook op: bergop kun je grote verschillen maken.
Na de hergroepering krijgen wij ook te horen wat de rest van de groep (letterlijk achter onze rug) al eerder had afgesproken: bergop ieder zijn eigen tempo, na de klim wachten we op elkaar, want we rijden en-groupe. Op de rotonde net voor Leersum draaien we linksaf en daarna rechtsaf een smal bospaadje op. Ik begin het ergste al te vrezen en die vrees blijkt bewaarheid te worden: voor vrijwel iedereen onverwacht draaien we scherp rechtsaf en direct staat dan ook vrijwel iedereen verkeerd geschakeld, geparkeerd onderaan de Plaggeberg-Noord, een venijnig steil rot-klimmetje. Ik wist dat 'ie daar zat en dat 'ie direct steil was, maar dat de gemeente er vers asfalt-en-los-grind heeft neergelegd is voor mij ook een verrassing! Na de afdaling, onderaan in Leersum draaien we weer links-links terug naar boven en over de Leersumse Berg fietsen we richting de koffie.
Met de koffie-met-appelgebak-en-slagroom nog vers klotsend in de buik mogen we ons meteen gaan opmaken voor de Amerongse Berg-Noord. Op papier is dit met een lengte van 1330m en 57 hm. zwaarste beklimming van de dag. Onderaan staat een pijl naar rechts, maar dat is voor de 150km. Wij gaan nu het ongepijlde gedeelte op en nestelen ons in het wiel van TomTom. Langs de provinciale weg gaat het nu richting Rhenen. In Elst gaan we links-rechts-links en draaien dan rechtsaf de Defensieweg-west op. Onderaan wachten we totdat we van achteruit horen roepen: LINKSAF! Onderlangs de Grebbeberg fietsen we door het weiland totdat we aan het eind van de weg bijna 180 graden draaien en direct aan de voet van de Grebbeberg staan. Het hele stuk door het weiland heb ik me naast TomTom op kop gezet, dus op de Grebbeberg laat ik de sprint naar boven even aan de anderen. Ik voel me nu even als een uitgeknepen citroen. In de afdaling naar Rhenen kom ik gelukkig snel weer bij, want zodra we Rhenen uit zijn, draaien we rechtsaf de Koerheuvel op. Dit gaat al weer wat beter, maar het doet me wel realiseren dat je niet de hele dag ongestraft met je krachten kunt smijten. Een keer raak je de bodem...
Via de Defensieweg-oost rijden we richting Veenendaal. Daarvandaan gaat het dwars door het bos (het enige stukje van de route dat me niet bekend voorkomt) naar de voet van de Amerongse Berg, wederom vanaf de noordzijde. Dit keer gaan we onderaan de afdaling wel rechtsaf. In Leersum maken we nog een kort ommetje over de Donderberg. Hier is het niet zozeer de beklimming die pijn doet, maar de afdaling over KKKKKkasseien des te meer. De vullingen zouden uit je kiezen rammelen....
Om te voorkomen dat we kostbare klimmeters onbenut zouden laten, rijden we in tegenstelde richting dezelfde heuvels over als vanmorgen: eerst de Hoogstraat, dan de Ruiterberg-Noord en vervolgens vanuit Doorn over de Zonheuvel-Zuid, door Maarn richting de tweede koffie bij restaurant Oud-Leusden.
Na de koffie fietsen we over het militair oefenterrein via Soesterberg richting De Palz, Soestduinen. Daar wacht ons het laatste klimmetje van de dag, maar dat stelt niet heel veel meer voor. Door de Soesterduinen en Landgoed Pijnenburg rijden we langs Lage Vuursche naar Maartensdijk. Wie dacht na de laatste beklimming rustig aan naar huis te fietsen, komt bedrogen uit. Het landschap verandert vanaf hier en dien te gevolge ook de chemie binnen de groep. Het land wordt vlakker, de wind krijgt vrij spel en de stayers zetten zich op kop. Met ruim 30km/u wordt er tegen de wind in gekoerst. Waar halen die gasten het nog vandaan na 150km. heuvelrug? Die hebben toch net zoveel gefietst als ik? Met de grootste moeite weet ik me in de voorste gelederen te handhaven en herinner me weer wat ik eerder op de dag dacht met betrekking tot "met krachten smijten" en "de bodem raken". Ik weet echter ook dat als ik me nu verder af laat zakken, ik na elke bocht, wegversmalling, weet-ik-veel, als een jojo aan een stuk elastiek achter de groep aan zal stuiteren en steeds vaker en harder mijn best zal moeten doen om weer in het wiel van mijn voorganger te geraken. Nee, in de voorste drie rijen zit ik goed en daar blijf ik zitten...
Na Maartensdijk rijden we langs vliegveld Hilversum naar Loosdrecht. Op de Vreelandse weg richting Kortenhoef zet een van de mannen van TFC Weesp zich op kop, maar moet dat al na een paar 100m. bekopen. Met snot en slijm rond zijn neus en mond laat hij zich afzakken en kruipt weer ergens weg in een wiel. Dat was GEEN smakelijk gezicht. Op de Kortenhoefse Dijk trek ik mezelf nog een keer uit elkaar door op kop te gaan rijden. Ook ik moet na een paar 100m. afgeven. Ik reed al vanaf onderaan de Amerongse Berg tegen de kramp aan en nu slaat die definitief en genadeloos toe. Snel uit de wind en bij iemand in het wiel! Ondertussen rijden we door Ankeveen terug richting Weesp. Op de Loodijk laat ik me uit de kop van de groep afzakken. Onder het moordend tempo van "de windmolens" is de groep nu helemaal uit elkaar geslagen. 9 man (10 - ondergetekende) rijdt nog als groep op kop, de rest is eraf gepierd en rijdt, meestal alleen, lichtelijk verdwaasd rond. Wat een slagveld! Het duurt een tijdje voordat eerst de-man-met-het-snot (ja, dat zit er nog steeds) en even later TomTom langszij komt. Ik bedank TomTom voor de mooie rit en het uitzetten en voorrijden van de route. Ik heb het zelf nu ook helemaal gehad en bij Fort Uitermeer draai ik rechtsaf om door de Naardermeer, over de Hollandse Brug en door het Kromslootpark terug te rijden richting Almere.
Twee kilometer voor ik thuis ben, krijg ik nog een lekke band. Nu merk ik dat ik er niet alleen fysiek maar ook mentaal helemaal doorheen zit. Ik moet eerst 5 minuten in het gras liggen en wezenloos voor me uitstaren voordat ik het op kan brengen om mijn band te verwisselen. Volledig gesloopt kom ik na 231 km. thuis aan: gem. 28,4km/u en 6874 kCal.
Uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat deze rit qua trainingsimpuls veel beter voor mij is geweest dan de Hel van de Heuvelrug. Dit was 's ochtends echt ZWAAR intervallen op de heuvelrug en van rustig uitrijden was echt geen sprake; tot op het laatst werd er voluit gekoerst. Nog een andere reden dat dit een goede keuze was, is het weer. Vandaag was het weer werkelijk prachtig! ideaal fietsweer: droog, overwegend zonnig, met een temperatuur van 22 graden en niet al te veel wind. We hadden het niet beter kunnen treffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten