Vandaag rijden we dus met de auto naar Sault om vanuit daar de "Route Lucien Valkenborgh" te gaan rijden. Lucien zelf categoriseert deze route als een "pittige MTB-tocht Sault - top Mont Ventoux over de oostelijke flank van de berg". De bedoeling was om met zi’n drieën te rijden, maar een vervelende knieblessure verhindert Matthijn van deelname. Gert Jan en ik trekken er vandaag dus met z’n tweeën opuit.
Deze route is (nog?) niet door het NederBelgisch Genootschap de Kale Berg erkend en ook nog niet beschikbaar als GPS track. In plaats daarvan hebben we een uitgeprinte versie van de PDF bij ons gestoken die we hebben gedownload vanaf www.beleefdemontventoux.nl en natuurlijk nemen we ook de IGN kaarten 3140 en 3240 mee.
We beginnen zoals aangegeven vanaf de parkeerplaats Les Aires in Sault. Het klimmetje naar de begraafplaats is even steil, maar daarna bollen over het asfalt vrij makkelijk het dorp uit. De benen voelen na de inspanningen van gisteren nog een beetje stram, maar dat gaat vrij snel over. Na een paar kilometer gaat het asfalt over in een breed pad door het bos en vlak boven Aurel komen we het bos uit weer op het asfalt terecht.
De aanwijzing luidt: "Opgelet! Hier moet je links afslaan in de laatste bocht en de kleine single-track volgen die je naar het centrum van Aurel leidt", maar wij zijn hier nog nooit eerder geweest en weten dus niet wat nou precies "de laatste bocht" is...
Geen man over boord. Wij missen weliswaar de beschreven singletrack, maar komen toch midden in Aurel uit en stuiven, weer netjes volgens de beschrijving, langs Café Jouve de afdaling in.
Beneden op het laagste punt aangekomen, bereiken we de bronnen en hier houdt inderdaad het asfalt (nogal abrupt) op. Er slingert iets wat vaag op een pad lijkt links de bosjes in en we twijfelen of we wel goed zitten. Nog iets verder wordt het echt volledig onbegaanbaar.
Als je heel goed kijkt, kun je, met een hoop fantasie zien dat hier misschien ooit een pad gelopen heeft, maar door overvloedige regenval is dat volledig weggespoeld. Wel hangen hier en daar vrolijk bordjes met de welbekende MTBpijl, maar van fietsen kan hier echt geen sprake zijn.
Als het pad weer pad wordt, is het hier inderdaad fijn slalommen tussen de bomen door en op op het hoger gelegen uitkijkpunt heb je, zoals Lucien beschrijft, een prachtig uitzicht op het dorp Aurel.
Lucien beschrijft vervolgens: "Het pad gaat nu pal doorheen de lavendelvelden." Wij kunnen ons niet voorstellen dat meneer De Boer dat op prijs stelt. Op de grond zien we lege patroonhulzen liggen, dus we zijn wat terughoudend met betrekking tot het "dwars door de lavendelvelden"-gedeelte en bovendien loopt er een paadje langs het lavendelveld.
Dat paadje loopt echter helemaal dood in een ondoordringbaar dennebosje. Geschaafd en geschramd komen we het bosje uit, weer terug op het uitzichtpunt en dalen vanaf daar alsnog dwars door het lavendelveld af.
Wij hebben onze les geleerd: als Lucien zegt "pal doorheen de lavendelvelden" dan bedoelt hij ook "pal doorheen de lavendelvelden"!
Hierna komen we, netjes volgens het boekje, uit op de geasfalteerde weg en zien tot onze geruststelling de wegwijzers St. Pierre en Le Ventouret. Over het asfalt gaat het hier stevig omhoog (oplopend tot 13%). Daar waar het asfalt ophoudt, gaat het pad verder over grote rotsblokken en losliggende keien. Het hellingspercentage loopt hier vrolijk verder op tot 18%.
In een bocht naar links stoppen we even om op adem te komen. Daar komen we tot twee conclusies:
- Volgens Lucien "gaat de weg haaks om naar links; vanaf dit punt wordt het pad redelijk steil en ruw."
En wij maar denken dat 18% al steil was... - Gert Jan is (waarschijnlijk in het doodlopende dennebosje) zijn regenjas verloren, dus we krijgen uitgebreid de gelegenheid om het zojuist afgelegde gedeelte van de route op ons gemak nogmaals te evalueren...
Snel weer afgedaald en, beter gedoseerd dit keer, terug omhoog. Na de bocht naar links moeten we Lucien toch gelijk geven: het wordt hier inderdaad nog ruiger en het hellingspercentage gaat vlot tot boven de 20%. Het lukt ons om te blijven fietsen en even verderop vlakt het gelukkig een beetje af. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar 10% voelt als een weldaad aan de benen.
Bovenop zien we een grote kale vlakte met in het midden één zielig boompje met daaraan bevestigd een gele MTBpijl; precies volgens beschrijving. Het pad gaat hier min of meer rechtdoor en komt weer op een lavendelveld uit. Wijzer geworden van onze eerdere ervaringen rijden we gewoon rechtdoor omhoog. Ook hier is het ruim 15% en dus zwoegen geblazen.
Hierna volgt een korte afdaling naar Le Ventouret. Alle MTB skills moeten hier worden aangewend, want het gaat hier over erg ruw terrein met zo’n 20% omlaag. Hangend achter het zadel en met warmlopende remschijven dalen we heel voorzichtig af. Wij zijn duidelijk geen down-hillers!
Bij Le Ventouret hebben wij geen 10, maar ruim 15 kilometer op de teller staan, maar dat is te wijten aan ons regenjasjes-debacle.
Het eerste stuk na Le Ventouret is voor ons te ruig en te steil om te fietsen, maar al na een kleine 200m lopen, kunnen we al weer in het zadel. We vervolgen onze weg door het weiland (zonder bijenkorven rond deze tijd van het jaar) en over het stukje "Sauf ayants droits" tot aan de asfaltweg. Heel rustig en gelijdelijk fietsen we over deze asfaltweg een paar kilometer verder. Even recupereren.
Op de splitsing kiezen wij voor de bosweg naar Baraque d’Aurel. Bij de wegwijzer bij Baraque d’Aurel gaat het helemaal mis. In mijn hoofd heb ik dat we hier een haarspeldbocht naar rechts moeten maken en in plaats van even op de routebeschrijving of kaart te kijken, draaien we scherp rechtsaf.
Het eerste deel deel van dit pad klimt stevig (10%), maar een kilometer verderop vlakt het af en bollen we makkelijk verder totdat we opeens het bos uitkomen en midden op een "alpenweide" staan. Het pad loopt hier dood en we weten even niet meer waar we heen moeten....
We vleien onze fietsen neer en onszelf erbij. Genietend van het zonnetje en het fantastische uitzicht besluiten we dan toch maar de beschrijving erop na te slaan. Beter laat dan nooit...
Bij de eerste blik op de beschrijving is direct duidelijk waar het misgegaan is. Wij hebben echter geen moment spijt van onze vergissing, want deze alpenweide hadden we voor geen goud willen missen!
Terug langs de wegwijzer bij Baraque d’Aurel is de juiste weg ook vlot gevonden. Na een kort klimmetje vanaf Baraque d’Aurel komen we uit op de beschreven asfaltweg.
Lucien beschrijft het nu volgende gedeelte als "rechts omhoog naar Pas de la Frache, een mooie rustige klim (verkeersvrij) over het asfalt met mooie uitzichten." Ik weet niet wat hij onder mooi en rustig klimmen verstaat, maar wij zwoegen en zweten hier omhoog met stukken van tegen de 15%!! Het enige uitzicht dat ik hier heb, is dat op mijn eigen voorwiel. Ik verdenk Lucien er stiekum van dat hij die boer is die, voor de lol, dwars door zijn weiland de Paterberg heeft aangelegd....
Even verderop vlakt het wat af en kunnen we toch nog wat om ons heen kijken. We fietsen door tot bovenop de top van de Pas de la Frache, maar het uitzicht richting top wordt vandaag helaas ernstig belemmerd door de mist. Een klein stukje terug, net onder de top, stond de beschreven wegwijzer richting Mont Ventoux, dus volgen we dat pad.
Het eerste stuk van dit pad is inderdaad een gemakkelijke bosweg, maar net voor Le Signal, ter hoogte van de boomgrens, gaat dit over in ruwe stenen. Over de te volgen route bestaat hier geen enkele twijfel meer. Het pad is duidelijk te volgen.
Over de keien worstelen we ons door het welbekende maandlandschap. Als je over de weg naar de top fietst, kun je je niet voorstellen dat hier te fietsen valt en eigenlijk kun je dat, als je hier midden in het maanlandschap rijdt, op veel plekken nog steeds niet.
Gaandeweg merken we dat als de ondergrond niet te ruw is, we stukken tot 25% fietsend kunnen bedwingen, maar als de losliggende rot(s)zooi te erg wordt, of de helling nog steiler (ja, op sommige stukken loopt het echt op tot boven de 30%!) is het push-biken geblazen. Luctor et emergo? Vergeet het maar!! Luctor et luctor is hier het devies.
Op het laatste stuk richting de Col des Tempêtes rijden / stappen we tussen de rode- en blauwe palen door die hier de skipiste markeren. Dit is precies zoals ik het me thuis, voordat we aan dit avontuur begonnen, voorgesteld had; hier had ik van gedroomd!
Het heroïsche gevecht dat de zon levert met de mist die vanuit het dal over de kam van de berg slaat, is illustratief voor onze eigen worstelpartij met de Mont Ventoux. Ik kan de rillingen over mijn rug niet bedwingen. Wat een onvergetelijke ervaring is dit!!
En dat het hier niet vanzelf gaat, valt van het gezicht ook duidelijk af te lezen. Het laatste stukje door de keien, bovenop de Col des Tempêtes, is vrijwel vlak en zo sluiten we weer aan op de welbekende D974. Vanaf Col des Tempêtes rijden we het laatste stuk over het asfalt naar de top. Precies genoeg asfalt om de aanmoedigen voor de Dijkridders te kunnen bewonderen, die Aart na zijn succesvolle Galerièn op de weg gekalkt had.
Op de top van de Mont Ventoux genieten we in het zonnetje van een welverdiende Snickers-met-Cola. De afdaling doen we over de weg naar Malaucène. In het eerste stuk onder Chalet Liotard scherp ik mijn persoonlijk snelheidsrecord nog even aan tot 82km/u en op een roes van adrenaline en endorfine fietsen we terug naar huis.
Conclusies:
- Lucien heeft bijzonder goed zijn best gedaan bij het beschrijven van deze route. Vrijwel overal is de route 100% juist beschreven en goed te volgen; op slechts twee punten kan het (m.i.) duidelijker:
- Net boven Aurel is het niet duidelijk wat nou "de laatste bocht" is.
- In de beschrijving staat dat je door moet rijden naar de top van de Pas de la Frache en "van daaruit volg je de wegwijzer Mont Ventoux", maar de wegwijzer staat 200m onder de top. Daar ben je dus al voorbijgefietst als je op de top staat.
- Als de conditie het toelaat, sla dan vooral onze "misser" niet over. Het is twee kilometer extra, maar even van de zon en het uitzicht genieten op het alpenweitje kan ik iedereen van harte aanbevelen!
- Deze route is aanmerkelijk zwaarder dan elk van de drie "grandonneur"-routes. Technisch véél uitdagender en ook conditioneel een grotere aanslag op lijf en leden.
- Snickers-met-Cola is een über-combi!
| Eigen conditie: | beter dan verwacht, na de Forestier van gisteren |
| Weer: | zonnig, 26°C, wind: nauwelijks |
| Resultaten: | 68,8km / 4:41:11u / 3446kCal |
| Meer foto's: | picasa |
| Onze route: | incl. onze navigatiefouten :) de "geschoonde" GPStrack binnenkort via www.kaleberg.nl |
3 opmerkingen:
En zo was het inderdaad! Goed verhaal Wim
Gert Jan
Mooi gedaan ! Zowel het verslag als het rijden van de "Saultroute".
Vooral de stukken van het maanlandschap waren zeer zwaar. Ik heb vorig jaar geprobeerd zoveel mogelijk te fietsen, maar moest ook regelmatig van de fiets door die #$%^&*()ondergrond....voelde me toen af en toe een mietje, maar als zelfs de twee nieuwste Forrestiers moesten lopen is het gelijk een stuk minder geworden ;)
Ik moest vorig jaar ook vanaf Col de Tempêtes naar boven strompelen en had uiteindelijk behoorlijk wat blauwe plekken op mijn voeten opgelopen. Jullie ook ?
Grt, Aart
PS Veel zwoegplezier in het Limburgse en Belgische zaterdag.
Echt een superleuke blog, Wim..
Veel liefs,
Fam. Mad uit Tegelen
Een reactie posten