Mon(t) Ventoux

16 september 2010

Forestier du Mont Ventoux

In het holst van de nacht gaan door het hele huis de wekkers af. Vandaag is de GROTE dag. Matthijn gaat vandaag de Kale Berg met de racefiets te lijf in een poging Cinglé te worden en Gert Jan en ik gaan ons op de bospaden storten in een poging Forestier du Mont Ventoux te worden.

We hanteren een ijzeren regime: om 6 uur (als het nog pikdonker is buiten) opstaan. Vervolgens een enorme berg ontbijt naar binnen werken en om half acht, in het eerste ochtendlicht vertrekken we vanuit Puyméras. De eerste 15km naar Malaucène gebruiken we om de spieren op te warmen. Bij de boulangerie verorberen we nog een "second breakfast" en halen we de obligatoire stempeltjes:


Om 9:40u scheiden hier onze wegen: Matthijn draait om de fietsenmaker heen de D974 op en verdwijnt daar uit het zicht. Gert Jan en ik wenden de steven van onze MTB naar het begin van de D153, plaatselijk beter bekend als de Avenue du Maquis en beginnen aan de Route Thérèse Roumanille. Het eerste stuk gaat over asfalt het dorp uit en bolt makkelijk, het daalt wat en het stijgt wat, maar nergens steil of zwaar.

Net voorbij de Chapelle St-Roch (punt C), in een bocht naar links gaat de asfaltweg over in een grindpad. Als wij dat grindpad willen vervolgen, worden we door een vriendelijk lachende boer gecorrigeerd. We moeten een smal paadje achter zijn land langs volgen, vindt hij.

Over een rotsige singletrack proberen we onze weg te vervolgen, maar dat ontaardt al snel in "push-biken". Opeens twijfelen we: stond dat boertje nou vriendelijk te glimlachen of was dat een licht sadistische grijns die daar om zijn mondhoeken speelde?

Hoe het ook zij, de GPStrack die we hebben gedownload vanaf www.dekaleberg.nl zegt dat we nog steeds op het goede spoor zitten, dus daar vertrouwen we dan maar op. Het "pad" slingert verder naar boven; op sommige stukken kunnen we fietsen, zoals in het filmpje ook te zien is, maar op andere plaatsen zijn de rotsblokken zo groot of de helling zo steil, dat zelfs lopen mijn hartslag richting het omslagpunt jaagt.


Op één punt staan we, ondanks electronische ondersteuning in de vorm van GPS, echt te twijfelen over de te volgen weg. Rechtdoor loopt een duidelijk pad en linksaf gaat een geitenpad over grote brokken steen vrijwel recht omhoog. We proberen eerst een stukje het pad rechtdoor te volgen, maar worden na een paar honderd meter onherroepelijk teruggefloten door de GPS: we moeten toch echt over die rot(s)zooi omhoog.

Boven aangekomen gaat er een iets duidelijker pad rechtsaf (punt E) en na verloop van tijd komen we op een dualtrack. In Duitsland zouden ze hier "schotterweg" tegen zeggen: een breed pad voorzien van grind en "niet al te grote stenen"; met regelmatig een strookje gras in het midden.

Dat het pad redelijk te volgen en beter begaanbaar is, wil echter nog niet zeggen dat het hier vanzelf gaat. De hellingspercentages lopen hier en daar op tot ruim boven de 10% en dat is op het asfalt al geen feest, maar met twee bar lucht in de terreinbanden over grind is het helemaal zwoegen! De beloning dient zich even later aan in de vorm van een prachtig uitzicht:


Twijfels over de te volgen route bestaan hier nergens. Het pad is duidelijk, en de wegwijzers zijn overvloedig. Tot aan de Pas du Cade (punt G) rijden we over onze dualtrack en hebben naar links steeds een schitterend uitzicht over de Val du Toulourenc.

Direct na de Pas du Cade draaien we haaks rechtsaf het bos in en is het even pittig klimmen naar de Col du Comte (punt H). Een hoogteverschil van 87m wordt hier in nog geen kilometer tijd overbrugt en het venijn zit ‘m in de staart. De laatste 200m gaat het gewoon met 18% omhoog! Daarna is het even wat vlakker en vanuit de bocht bij Combe de Pré Long (punt I) hebben we weer een prachtig uitzicht:


Bij de bocht bij Combe du Mont Serein (punt J) moet toch de kaart er nog een keer aan te pas komen. Het pad lijkt hier rechtdoor te gaan, maar volgens kaart èn de GPS moeten we hier toch echt scherp (bijna 180°) linksaf door het bos omhoog.

Aangekomen op "punt K" halen we ons alle horrorverhalen van "hen die ons voorgingen" voor de geest en bedenken daarbij dat die verhalen opgetekend zijn door mensen die teruggekeerd zijn. Wie weet wat er met de rest gebeurd is, die hier heeft gepoogd de originele route te volgen en het mysterieuze punt L te vinden...

Wij besluiten daarom de wijze raad van Willem Janssen Steenberg op te volgen die wij bij onze reisbescheiden van het NGB aantroffen: wij gaan niet verdwalen in dit bos, maar vervolgen het pad naar Chalet du Sport en Mont Serein. Trouwens, ook de GPStrack stuurt ons hier rechtdoor...

Even verderop worden we beloond met het mooiste uitzicht van deze dag: tussen de bomen door zien we de top van de Mont Ventoux en het observatoir liggen. De rillingen lopen me hier echt even over de rug! Dit is precies zoals ik het me thuis voorgesteld had...


Bij Mont Serein komen we uit op de geasfalteerde weg. Door het (uitgestorven) dorp rijden we naar Chalet Liotard. Daar vullen we onze bidons met aldaar aangeschaft water en de banden met wat extra lucht. Wij hebben vandaag helaas niet de luxe van een begeleidingsteam met volgauto en zullen dus ook de laatste 6 kilometer over de weg op onze MTB moeten vervolgen.

Om 14:00u bereiken we de de top en is het tijd voor een snickers en een cola, maar we blijven niet te lang zitten. Hoewel het beneden in het dal windstil en uitgesproken warm was, waait hier op de top toch wel een stevige bries en warm is het allerminst. We trekken een jasje aan en gooien ons snel de afdaling in richting Bédoin.

Afdaling
Wim in de afdaling richting Bédoin 


Op 3km onder Chalet Reinard komen we Matthijn tegen: hij is inmiddels aan zijn tweede klim bezig en voelt zich naar eigen zeggen nog kiplekker. Hij is lekker bezig!


Beneden in Bédoin vinden we dat we nog een Grand Crême en een Tarte aux citron verdiend hebben, maar heel veel tijd hebben we ook hier niet, want we moeten nog een keer omhoog en op de MTB moet je daar toch gauw 3 uur voor uittrekken.

Om 15:30u vangen we dus onze tweede beklimming aan: de Route Joseph Eymard. We verlaten Bédoin over de D974; net voor de wasserette langs slaan we linksaf. Het begin van deze route is vergelijkbaar met wat we vanochtend meegemaakt hebben:  over asfalt bollen we vrij gemakkelijk het dorp uit, het daalt wat en het stijgt wat, maar nergens steil of zwaar.

We steken links langs het Maison Forestière des Cèdres (punt C) en draaien om de camping Domaine de Bélézy heen. Na de camping gaat het asfalt over in grind/stenen en vanaf hier is het ook vrijwel direct "luctor et emergo"!

Tussen Les Colombets (punt D) en Collet Rouge Haut (punt F) is het gemiddelde hellingspercentage ruim 7km lang rond de 9% en dat is maar een gemiddelde. Op sommige stukken loopt het hier toch echt op naar 15%! Dat kan ook bijna niet anders, want op de kaart loopt de route hier bijna constant haaks op de hoogtelijntjes.


Het wegdek is hier, zoals in andere verslagen ook al beschreven is, van een buitengewoon belabberde kwaliteit. De enige variatie die erin zit, is dat je soms over kleine keien omhoog ploetert en op andere momenten door losliggende grote rotsblokken. Maar in tegenstelling tot de eerste kilometers van de Route Thérèse Roumanille, kunnen we hier overal op de fiets blijven zitten. Of dat echt een voordeel is, waag ik echter te betwijfelen...

Vanaf  Collet Rouge Haut (punt F) naar Les Grands Pins (punt G) wordt het in theorie iets makkelijker: 5,3km gemiddeld 6.8%. In praktijk voel ik daar maar bar weinig van.  Ik zie Gert Jan bij me wegrijden en heb er de kracht niet meer voor om er iets tegen te doen. Gelukkig zit hij bij Les Grands Pins (punt H) op me te wachten.


Na Les Grands Pins is het ergste leed geleden. Over de Route des Chamois gaat het eerst nog een kleine 2km omhoog met 4% en daarna gaat het 5km lang geleidelijk naar beneden richting Plaine des Hermitants (punt I). En dat alles over iets wat ooit een asfaltweg geweest lijkt te zijn.

In vergelijking met de rot(s)zooi die we op het eerste deel van de Route Joseph Eymard voor onze kiezen hebben gekregen, is dit echt een verademing. Op het stuk bergaf halen we zelfs snelheden van tegen de 30km/u!

Om ervoor te zorgen dat onze stemming niet al te euforisch wordt, besluit de Mont Ventoux zich nog even van zijn grillige kant te laten zien. ik heb al eens eerder vast kunnen stellen: de Mont Ventoux geeft geen kadootjes en dat blijkt vandaag eens te meer: waar we bij Les Grands nog met korte mouwen in een waterig zonnetje zaten te genieten, staan we op de Plaine des Hermitants opeens te verkleumen in de regen.

We hebben per SMS met Matthijn afgesproken dat we elkaar bij Chalet Reinard treffen. Hij is aan zijn derde klim vanuit Sault bezig. Nadat we eerst onze regenjasjes hebben aangetrokken, dalen we dus een klein stukje af om Matthijn op te pikken. Bij het Chalet pompen we nog wat extra lucht in onze banden en gezamenlijk vangen we het laatste stuk van onze laatste klim naar de top aan.

De frisheid is er bij mij wel af en de regen, de kou en de wind doen de rest: ik ben officieel gesloopt en van fietsen is deze laatste 6km geen sprake meer: dit is HARKEN!! Matthijn en Gert Jan gaan iets makkelijker omhoog en zo kan ik na een klein uur worstelen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid stellen: om half acht ben ik vandaag de laatste die per fiets op de top van de Mont Ventoux arriveert.

De voorspellingen voor vandaag waren: regenkans 0%, 10,4 uren zon, onbewolkt en 30 graden, maar daar trekt de Mont Ventoux zich niets van aan. De weersomstandigheden op de top zijn ronduit BAGGER en dan druk ik het nog redelijk eufemistisch uit. Het waait hard, het regent en het is KOUD!  Door de regen is het ook eerder donker dan gisteravond rond deze tijd.

We blijven geen seconde langer dan strikt noodzakelijk op de top en dalen af richting Malaucène; heeeeeeel langzaam en voorzichtig. Vorig jaar deden we dat ook, maar toen hadden we Ruud in de bus die achter ons reed en ons bijlichtte met de koplampen. Deze keer gaat de afdaling echt helemaal in het duister.

Gert Jan en ik hebben nog mazzel met onze MTB: de zit is rechter op dus meer ontspannen, de remmen zitten "makkelijker" en natuurlijk hebben we met onze schijven meer remkracht. Matthijn daarentegen heeft het op zijn racer vreselijk slecht. Door het constante remmen gecombineerd met de ijzige kou schieten zijn handen in de kramp en halverwege moeten we echt even stoppen om hem een beetje bij te laten trekken. Maar niet te lang, want dan worden we te koud....

Als we Malaucène bereiken, is het inmiddels aardedonker geworden en opnieuw breekt het gebrek aan een volgauto ons op: we moeten vanaf hier nog 15km terug naar huis en in Frankrijk is geen meter vlak, dus moeten we ook nog 200 hoogtemeters overbruggen. Op de laatste 5 kilometer krijgt Matthijn ook nog eens een klein hongerklopje en dat maakt dat de thuisreis ontaardt in een ware martelgang. Uiteindelijk komen we om half tien ‘s avonds helemaal uitgepierd thuis aan.

Missie geslaagd!! We zijn met drie man op één dag in totaal 7 keer de Ventoux opgereden en daar zijn we trots op!

Eigen conditie:gesloopt, afgedraaid, uitgekakt en volledig leeggepierd
Weer:variërend van zonnig, 26°C en windstil tot regen, 7°C, mistral: N6
Resultaten:133,7km / 9:05:55u / 6772kCal
Meer foto's:picasa
Onze route:incl. onze navigatiefouten :) voor de "echte" GPStrack, ga naar www.kaleberg.nl

5 opmerkingen:

Aart zei

Hoi Wim,

Mooi verhaal met heel herkenbare problemen.....zou het zelf geschreven kunnen hebben ;)
Als ik die foto's zie lopen de rillingen weer over mijn lijf, vooral die gruwelfoto waar je loopt. Wat een vervelend stukje was dat hè ? Daarna relatief gemakkelijk met slechts enkele steile stukken.

Lekkerste stuk is idd Grand Pins naar Plaine des Hermitants.
Vorig jaar miste ik daar nog bijna een bochtje door de te hoge snelheid....kon nog net op tijd corrigeren. Maar dat hoort een beetje bij het mtb-en op de Kale Berg ;)
Op youtube >> keijertje kan je enkele filmpjes vinden van de MTBritjes vorig jaar.

Nogmaals van harte gefeliciteerd met jou / jullie prestaties !
2 Forrestiers en 1 Cinglé op 1 dag erbij ! Toppie !!

Grt, Aart

Unknown zei

Hoi Aart,

bedankt voor je commentaar! Leuk dat je het zo herkenbaar vind.

Op de "gruwelfoto" zie je niet mij maar Gert Jan; om verdere verwarring te voorkomen heb ik net onderschriften bij de foto's toegevoegd.

Voordat we naar de Ventoux afgereisd zijn, heb ik al jouw filmpjes zitten bekijken. Niet alleen leuk om te kijken, maar zo ben ik ook op het idee gekomen om zelf ook een deel van onze verrichtingen te filmen :)

Aart zei

Hoi Wim,

Als je de verslagen van de andere Forrestiers en Grandonneurs leest komen elementen steeds terug. Iedereen heeft wel @#$%^&*()momenten gehad, de een wat meer dan de ander.
Volgend jaar ga(an) jij(jullie) vast de Grandonneur en de Galérien doen ;)
Wel leuk dat je het e.e.a. gefilmd hebt, is weer mooi materiaal voor toekomstige Forrestiers en Grandonneurs.
Ben jij ook van plan om alle klassementen te fietsen de aankomende jaren ?
We moeten de Belgen niet teveel voorsprong geven, nu staan er 3 Belgische Heersers tegenover slechts 1 Hollandse Heerser....dat kan niet ;) Grote kans dat ik me de tweede Hollandse Heerser mag noemen, jij de derde en Hans Willemse de vierde (of andersom) en dan Gert Jan ook nog ff ;)

Grt, Aart

Unknown zei

Ha Wim,

Het verhaal is een mooie feitelijke beschrijving van hetgeen we hebben meegemaakt! Ik wil daar nog wel een paar dingen aan toevoegen.

De eerste betreft de veiligheid: ik heb zelf ervaren dat het erg stil is op de MTB paden, geheel anders dan op de D's die naar de top leiden! Dat betekent dat je goed voorbereid en goed geoutilleerd naar boven moet. Ik vind eigenlijk dat je niet alleen naar boven moet gaan. Als er iets fout gaat onderweg (vallen bijvoorbeeld) dan heb je niet zo maar hulp bij de hand en als je nog zou kunnen bellen dan is het lang niet zeker dat je dekking hebt. Samen fietsen is dus te prefereren. Een ander punt van aandacht: neem een reddingsdeken mee want zelfs al ben je met zijn tweeen dan nog zal het veel tijd kosten voor er hulpdiensten ter plaatse zijn. Een reddingsdeken (een soort alufolie dat je bij iedere buitensportzaak kunt kopen en weinig kost en weegt) kan echt levensreddend zijn. De ene kant beschermt je tegen sterk afkoelen en de andere kant beschermt je tegen extreme hitte. Beide vormen komen vaak voor op de Ventoux.

Na bovenstaande waarschuwing opgevolgd te hebben, is het een puike ervaring om de Ventoux op de MTB te doen. We hebben er allebei extreem van genoten.

De uitnodiging van Aart om het aantal NL heersers eens een beetje te boosten is sympathiek. Ik vind mezelf overigens al redelijk heersend met 30 Ventoux beklimmingen in 4 seizoenen (en met de herfstvakantie komt daar, denk ik, nog 10% bij). Moet ik nog eens even op me in laten werken.

Anoniem zei

Jeetje zeg!
2 x trappen op de fiets en we zijn al moe..

Tegelen is hartstikke trots op je.