Ronde van Vlaanderen 2010

De wekker loopt dit keer al om twee uur (02:00) af; MONSTERLIJK vroeg dus… Na wat initiële opstartproblemen (ik krijg mijn ogen gewoon niet open) zit ik uiteindelijk om iets voor half drie in de auto en om kwart over drie sta ik bij Gert Jan voor de deur.

Snel ook zijn fiets in de auto geslingerd en op weg naar de finish van “De Ronde”. We parkeren namelijk in Ninove en worden dan met een touringcar-met-fietsen-aanhanger naar de start in Brugge vervoerd. Om 7 uur worden we achter het Centraal Station van Brugge uit de bus gezet en zoeken ons vervolgens een weg naar  het startschavot aan de Grote Markt.


Nadat we het eerste knipje in onze “stempelkaart” hebben ontvangen, kunnen we eraan beginnen: 262,3km fietsen door het Vlaamse Land.

In Torhout staat de eerste controlepost / ravitailering. We hebben er dan zo’n 60km opzitten. Na 1ookm rijd ik mijn voorband lek. We zoeken bij het eerste huis van het dorp dat we net binnenrijden een beetje beschutting tegen de wind zodat we tijdens het plakken niet al te hard afkoelen.



Terwijl ik plak en Gert Jan wacht, komt de bewoner van het huis eens kijken wat we daar op zijn stoep aan het uitspoken zijn. Vriendelijk en geïnteresseerd vraagt hij waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Als we uitleggen met De Ronde van Vlaanderen bezig te zijn, steekt hij zijn bewondering niet onder stoelen of banken en een van zijn dochters wordt er direct opuit gestuurd om een blikje cola voor ons te gaan halen. De koers ligt ook deze vriendelijke Vlaming duidelijk na aan het hart.

Vlak nadat we weer op weg zijn, begint het hard te regenen / hagelen / sneeuwen, maar gelukkig doemt even verderop de tent van de tweede controlepost op in Desselgem. We hebben er dan inmiddels 110km opzitten. Na 124km doemt de eerste helling van de dag op: Den Ast. Het stelt allemaal nog niet zoveel voor, ‘t is maar net iets hoger dan een gemiddeld viaduct. En 25km daarna staan we alweer aan de derde fouragepost. We hebben er nu 148km opzitten; twee weken geleden, bij de Joop Zoetemelk Classic, waren na deze afstand ongeveer klaar, nu gaat gaat de Ronde van Vlaanderen pas echt beginnen….

Eerst volgt nog een saai stuk: een heel lang, kaarsrecht fietspad (vroeger spoorbaan geweest) 15km lang hebben we alleen maar last van de wind. Dan komen we eidelijk aan de heuvelzone. Over de Kluisberg duiken we een klein stukje Walonië in om via de Knokteberg (aan de Franse kant heet ‘ie de Côte de Trieu) weer terug te draaien Vlaanderen in. Op de Kluisberg signaleren we al de eerste ridders te voet. Aiii…. als je hier (bij een asfaltklim van nog geen 15%) al moet stappen, gaat het nog een heeeeeeeeeel lange tocht worden. Wij draaien hier onze hand nog niet voor om; ondanks het slecht weer dat we tot nu toe gehad hebben, begin ik redelijk fris aan de heuveltjes.

Maar nu gaat het gebeuren: de parcours-tekenaars van deze editie van De Ronde hadden zich ten doel gesteld om de finale selectiever te maken. Ze hebben bedacht om vanaf hier 6 bekende hellingen van de Vlaamse Ardennen op een afstand van nog geen 25km te proppen. En dat zijn bepaald niet de minste klimmetjes ook: de Oude Kwaremont, de Paterberg, de Koppenberg, de Steenbeekdries, Taaienberg en de Eikenberg.

De Oude Kwaremont is niet heel steil, maar wel een naar ding, omdat het ruim twee kilometer lang doortrekt over de kasseien. Na de Kwaremont krijg je nauwelijks tijd om een beetje bij te komen, want al vlot draai je haaks rechtsaf de Paterberg op. Door de haakse bocht is alle snelheid eruit en door de kasseien en het hellingspercentage (max. ruim 20% en gem. bijna 13%) kom je ook niet meer op gang. Worstelend en zwoegend trek ik mezelf naar boven. In tegenstelling tot vorig jaar, kom ik fietsend boven en dat geeft een pak vertrouwen voor de rest!

Vol vertrouwen rij ik richting Koppenberg. De aanloop is altijd langer dan ik me van vorige keren lijk te herinneren. Ook hier weer hetzelfde scenario: een haakse bocht slaat alle snelheid eruit en de kasseien en de hellingsgraad doen de rest. Omdat het is beginnen regenen, zijn de kasseien vies van de blubber en dus spiegelglad. Als er dan ook nog fotograferende mensen in de weg lopen, is het helaas einde oefening voor mij. Op het steilste gedeelte van de klim moet ik van de fiets af en verder lopend (en zwaar balend) naar boven.

De Steenbeekdries is een heel ander verhaal: Een drie kilometer lang stuk kasseien dat licht glooiend (max. 6,7%) omhoog en daarna omlaag loopt naar een haakse bocht over een spoorlijn. Hier blijkt dat ik meer in de wieg gelegd ben voor het hotsen over stenen, zoals Lance Armstrong het eerder deze week formuleerde op twitter. Ik rij iedereen in een vrij hoog tempo voorbij en dat voelt goed! Vrijwel hetzelfde stramien ontvouwt zich daarna op de Taaienberg en de Eikenberg: het eerste stuk is weliswaar steil (max. 15,8%), maar op het stuk kasseien daarna gaat “de gas weer open”. Ik kan goed begrijpen dat dit de favoriete klim van Tom Boonen is.

Na de Eikenberg verlaten we de Vlaamse Ardennen en steken door naar De Zwalm. De eerste helling die we daar tegenkomen is de Molenberg; met een max van 14,2% ook niet al te lastig, hoewel de kasseien er hier wel heel erg slecht bij liggen. Hierna volgen de Leberg, de Berendries en de Tenbosse: allemaal geasfalteerd en niet te steil. Best te doen dus, ware het niet dat we hier toch echt al 220km in de benen hebben. Het beste is er bij mij al lang vanaf en met lood in de schoenen rij ik dan ook richting Geraardsbergen: vorig jaar moest ik lopend de muur omhoog en dat heeft nogal een deuk in mijn ego geslagen….

De aanloop naar de Muur – Kapelmuur is lastig, dat weet ik nog van de vorige keer: het geasfalteerde stuk door het dorp naar de eigenlijke klim toe, is ook al ruim 10% en duurt lang genoeg om je er helemaal op stuk te kunnen rijden. Ik doseer nu beter en begin met een klein beetje reserve aan de Muur. Als ik uiteindelijk fietsend boven weet te geraken giert de adrenaline door mijn lijf: IK HEB HET GEHAALD!!!


Vanaf hier is het nog 15km naar de finish. De Bosberg doet nog even pijn, maar daarna gaat het eigenlijk alleen nog maar omlaag. En dat is aan de snelheid ook goed te merken: we rijden hele stukken tegen de 40km/uur, wat een “hammerfest”!! Zelfs de stukken die nog even vals plat omhoog lopen, verteer ik prima, stukken beter dan vorig jaar in ieder geval. Zij aan zij rollen we rond negen uur in Meerbeke de finish over.

Het is inmiddels donker en bij de sporthal waar we hadden gehoopt op een warm onthaal, zijn de meeste kraampjes en tenten al leeg en is het opruimen al in volle gang. We krijgen geen medaille meer, maar weten gelukkig nog wel een broodje hamburger en grote zak Vlaamse Frieten te bemachtigen en die worden beide stilzwijgend en in rap tempo “geïnhaleerd”.

Het warm water is ook op dus de weldadige warme douche die mij in gedachten de laaste 50km op de been heeft gehouden, wordt ons ook wreed door de neus geboord, maar dat mag allemaal de pret niet drukken: we hebben het weer volbracht!

Door de weersomstandigheden was deze editie van de Ronde van Vlaanderen bijzonder zwaar. De wind was hard en kwam uit een erg ongunstige, zuidelijke richting. We hebben er de ehele dag eigenlijk alleen maar last van gehad. En dan die regen / hagel / natte sneeuw erbij… Brrrrrrrrr !! Dit barre weer heeft er ook toe bijgedragen dat we dit jaar significant veel later binnen zijn gekomen dan vorig jaar; onderweg hebben vaak noeten stoppen voor jasje-aan / jasje-uit.

Ik vind het echt weer geweldig om de Ronde van Vlaanderen gedaan te hebben, maar ik denk dat ik volgend jaar toch niet aan de volle afstand ga beginnen. Niet zozeer omdat het te vroeg in het seizoen is om zo’n lange afstand of zo’n zware tocht te rijden. Twee jaar op rij heb ik nu gemerkt dat ik dat wel aankan. Het zijn twee andere factoren die me tot die conclusie leiden:

1. Het eerste gedeelte van de route (van Brugge totaan de eerste beklimming) gaat door een bijzonder oninteressant stuk Vlaanderen.
2. Logistiek gezien is dit een grote nachtmerrie: om twee ‘s nachts je nest uit, 260km autorijden, dan 100km in de bus, 260km fietsen en weer 260km in de auto. Al met al heb ik dit jaar bijna de klok rond zien gaan. Ik was pas om 01:30 weer thuis. Gekkenwerk...

Eigen conditie:	bij aanvang prima
Track conditie:	nat & glad
Weer:	buiïg regen / hagel / sneeuw; wind: Z5
Resultaten:	261,3km / 2243hm / 10:23:20u / 8507kCal
	route