In eerste instantie kiezen we daarom een route van 135km, maar daar wordt de “morning after” tegen geprotesteerd: te lang bij zulk slecht weer. De regen komt inderdaad gestaag naar beneden, dus worden de plannen weer bijgesteld.
Uiteindelijk stappen we met zes man op fiets voor een tourtje van 88km dat door de samensteller van het routeboek wordt geclassificeerd als “leicht”. Het rondje loopt van het hotel eerst een stuk landinwaarts en draait daarna af naar de kust. Vanaf de kust gaat het in vrijwel een rechte lijn terug naar Massa Maritimma. Tot zover de theorie…
De praktijk blijkt iets weerbarstiger: al in de eerste kilometer wordt het gezelschap van 6 gereduceerd tot 5. Ik fiets nog wel verder, maar het gaat niet van harte: bij elk stukje dat een klein beetje oploopt, moet ik lossen.
Op de vlakke stukken beperkt mijn uitzicht tot een halve meter voor mij: het achterwiel en de benen van degene waarbij ik in het wiel hang. Kopwerk is aan mij duidelijk niet meer besteed; ik heb na drie dagen fietsen in de Toscaanse heuvels niet éé krentje meer in de pap te brokkelen.
Het blijft de hele tijd ook gestaag doorregenen. De route is niet vlak (in Toscane is het nergens echt vlak), maar heel veel klimwerk zit er ook niet in de eerste 45km. Maar dan gaat het “mis”. De weg begint flink op te lopen en dat houdt niet op.
Op de bordjes lees ik dat het nog 5km is naar Tirli, dat op 400m hoogte ligt. Als we op ongeveer zeeniveau beginnen, betekent dat een klim van 5km lang aan 8% gemiddeld…
Hier hadden we ons allemaal niet op ingesteld! We zouden een “leichte” route rijden die vrijwel vlak naar de zee liep! En nu klimmen we zelfs zover dat we in de mist / wolken komen…
De afdaling maakt een hoop goed. Vanaf Tirli gaat het vrijwel alleen nog maar naar beneden en in de haven van Puntone zoeken we een restaurant op voor de lunch. De Risotto con Frutti di Mare smaakt heerlijk.
Het lukt me tijdens de lunch niet om weer leven in mijn lijkwit bevroren tenen te krijgen en hoewel het na de lunch droog is, zie ik het niet meer zitten om mijn natte plunje weer aan te trekken voor d elaatste 20km. Gelukkig rijdt Marcel al de hele dag met ons mee met de bus, dus ik maak dankbaar gebruik van de bezemwagen. De andere v hijsen zich weer in het zadel en pedaleren terug naar het hotel.
Ik weet niet wat we hiermee wilden bewijzen, maar na deze rit staat één ding wel vast: ook in Toscane kun je begin maart prima trainen voor de koude natte voorjaarsklassiekers in Vlaanderen.
| Eigen conditie: | bagger |
| Track conditie: | bagger |
| Weer: | bagger (regen, 8°C, wind:O4) |
| Resultaten: | 68km / 02:30:55u / 3500kCal |
3 opmerkingen:
Bij het lezen van je blog, vind ik het nu al jammer dat we terug zijn!
Ludo
met dien verstande dat de RvV niet ieder jaar het weer van de 2009 versie heeft en ik me kan herinneren dat 2008 met natte sneeuw meer een koude hel was! Kortom Wim maak je nog niet al te blij.... De RvV wacht op ons, laten we hopen op de milde omstandigheden die je hierboven beschrijft ;-)
De zwaarste dag was toch de dag van de terugreis vond ik. Om 18.30 uur was ik in Arnhem en pas om 22.00 uur thuis na een dinerstop in Doesburg.
Maaarrrrrrrrrrrrrrrrrr: het was wel machtig leuk om te hebben meegemaakt en wat mij betreft: morgen weer!
Een reactie posten