Tot nu toe ben ik elk jaar wel op z'n minst één keer gevallen. Mijn "vaste momentje" was altijd aan het begin van het MTB seizoen. In oktober 2007 stond ik op de hei bij Huizen op m'n kop in het zand. In de afdaling van de Tafelberg lag onderaan een plak mul zand en daar waren mijn - toen nog zeer beperkte - MTB skills niet tegen opgewassen. Resultaat: met een sleutelbeen uit de kom de tocht uitgefietst (na de val nog 50km) en 's middags naar de EHBO.
Begin november 2008 is het weer raak (of eigenlijk: mis). In mijn eerste MTB toertocht van het seizoen lag ik na 10 km al languit in het bos. Weer in de afdaling, overigens... De schade bleef dit keer gelukkig beperkt tot een paar gekneusde ribben een pijnlijke schouder.
In 2009 zat ik er eigenlijk al een beetje op te wachten tot het weer mis zou gaan. Ik zit al vanaf eind september regelmatig op de MTB, maar heel het najaar blijf ik zomaar op de fiets zitten. Vanaf 17 december is heel Nederland vrijwel onafgebroken bedekt geweest onder een witte deken, maar zelfs in de sneeuw lukt het me steeds om zonder brokken thuis te komen. Tot vandaag dan....
Ik ben nog geen 5km van huis als ik - overmoedig - het bospad achter de manege insla. Er is vanochtend weer een dun laagje verse sneeuw gevallen en dat breekt me nu op. Door dat dunne laagje sneeuw zie ik niet dat er nog plakken ijs op het pad liggen. Veel te hard stuif ik een bocht in en schuif er horizontaal weer uit. Tegen een boomstam kom ik uiteindelijk onzacht tot stilstand. Resultaat: een dikke en pijnlijke linkerheup, een kapotte broek en een geknakt ego.
Eerst lig ik te schelden op de sneeuw, vervolgens op de plakken ijs, het bos en de wereld, maar dan dringt het eindelijk tot me door: ik ben een schlemiel! Ik wist dat er plakken ijs in het bos lagen, die lagen er eerder deze week ook al en met temperaturen onder 0 gaan die niet vanzelf weg. Stom rund! Voorzichtig klim ik weer op de fiets. De eerste meters gaan wat stroef, maar er lijkt niets permanent beschadigd, dus voorzichtig rij ik het bos weer uit, terug naar het fietspad.
De rest van de rit blijf ik wijselijk op de verharde weg en doe ik in de bochten extra voorzichtig (of beter gezegd: truttig langzaam). Halverwege de knardijk richting Lelystad is het wit plotseling verdwenen: de sneeuwbui is blijkbaar vrij plaatselijk geweest. De hele Oostvaardersdijk is ook schoon en met de Noordoosten wind (kracht 4) pal achter, loopt de snelheid makkelijk op naar de 40km/u. Pas als ik bijna aan de Hollandse Brug ben, wordt de wereld langzaamaan weer wit.
| Eigen conditie: | totaan de val: uitstekend, daarna aangeslagen |
| Track conditie: | glad, obviously |
| Weer: | sneeuw, wind:NO4 |
| Resultaten: | 63,2km / 02:27:36u / 1968kCal |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten