Mon(t) Ventoux

24 februari 2010

Duistere zaken

Nu de sneeuw EINDELIJK weg is, kan er 's ochtends vroeg weer getraind worden. Ik was bijna vergeten hoe lekker dat kan zijn. 5:30u opstaan (nee, dat is even niet lekker...), aankleden en wegwezen. Pikdonker is het nog als ik de straat uitfiets; en vanochtend was het ook nog een beetje mistig, dus dan wordt de wereld heel erg klein.

Ik heb welliswaar een lampje op mijn fiets, maar tegen deze duisternis/mist is dat niet opgewassen. Ik kan ongeveer vijf meter om me heen contouren zien van dingen waarvan ik vermoed dat ze daar zijn, maar daar is het dan ook wel mee gezegd en gedaan. Als ik over de dijk richting Nijkerk fiets, komt er een auto van achteren en wordt mijn eigen schaduw even op de dikke muur van mist geprojecteerd. Op dat moment speelt White Room van Cream op mijn Ipod:

I'll wait in this place where the sun never shines;
Wait in this place where the shadows run from themselves.


Hoe toepasselijk...

Moederziel alleen en geen uitzicht... Bij gebrek aan een voorwiel van een fietsmaat om me in vast te bijten, laat ik mijn gedachten de vrije loop. Het debacle van de 10km van Sven Kramer speelt nog steeds door mijn hoofd. Wat heb ik een medelijden met die jongen! En met Kemkers ook, trouwens. Dit moment zal hen beiden lang blijven achtervolgen...

Sneu, want ze hebben samen zo veel goede dingen bereikt. Maar zo schijnt dat te moeten gaan in de topsport. Michael Boogerd wint de Amstel Gold Race en twee etappes in de Ronde van Frankrijk, maar in de herinnering blijft hij altijd de eeuwige tweede. Joop Zoetemelk wint zelfs de Tour, maar hem is hetzelfde lot beschoren: de eeuwige tweede.

En als ik zeg "Hilbert van der Duim" is er (bijna) niemand die denkt aan tweemaal wereldkampioen (1980 en 1982) en tweemaal Europees kampioen (1983 en 1984), maar iedereen ziet hem stroffelen over vogelpoepjes en bierdopjes. Of een rondje te vroeg stoppen met schaatsen....

Zijn wij als sportliefhebbers dan van die terpetijnzeikers dat we ons met name de slechte momenten herinneren? Of wordt ons dat aangepraat door zure ouwe mannen van de NOS (mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!)

John den Braber beschrijft mijn medelijden met Kemkers heel mooi in zijn column op aegon.nl:

Het grootste slachtoffer van de 'slechtste wissel ooit' is niet Kramer, maar Kemkers. De man die dag en nacht voor zijn jongens en meiden klaarstaat. Iedereen valt nu over de man die zijn been zou geven als Kramer daardoor zijn gedroomde tien kilometer goud terugkrijgt. Kemkers verdient dit niet. Kramer kan deze fout goed maken, door de ploegenachtervolgers naar de titel te leiden of zich desnoods in Sotsji op de tien kilometer te revancheren. Zijn coach zal dit echter altijd met zich meedragen, aangezien hij niets kan herstellen. De molensteen van Vancouver zeult hij overal mee naar toe, zelfs naar de volgende Spelen in Rusland.
bron: http://www.aegon.nl/schaatsen/van-de-tribune/theyshoothorses

Eigen conditie: top
Track conditie: donker
Weer: mistig, wind:Z3
Resultaten: 50,7km / 01:59:52u / 1794kCal
  route

Geen opmerkingen: