De ezel en de steen

een ezel stoot zich in't gemeen
geen twee keer aan dezelfde steen
- oud hollandsche zegswijze -

Ook deze ochtend was er weer een flinterdun laagje verse sneeuw gevallen. "Niets aan de hand", dacht ik. We zijn gisteren met de auto naar Ermelo gereden (nieuwe butsmuts kopen bij bike2build) en vanuit de auto heb ik gezien dat veel van mijn favoriete fietspaadjes er mooi schoon en droog bijliggen. Dus dat verse laagje sneeuw gaat mij er niet van tegen houden om m'n stalen ros vanochtend eens flink de sporen te geven!

Als ik achter de manege het fietspad oprijd, merk ik dat er onder het verse laagje een beetje aangevroren zooi ligt, maar dat is in een stukje bos (nou ja, bos, onder de bomen in ieder geval) en ik ben na de valpartij van eerder deze week dus NIET van plan het bos in te gaan; ik blijf op de verharde paden!

Iets voorzichtiger rijd ik verder, maar als ik langs de Lage Vaart door Almere buiten fiets gaat het toch fout. in een flauwe bocht ligt onder het verse laagje sneeuw een plak aangevroren ijskoek en ik lig voor de tweede keer binnen een week languit op mijn plaat.

De schade is deze keer niet veel minder, maar wel beter verdeeld: weer een beurse heup (de andere kant nu, gelukkig en veel minder erg dan woensdag), wat kleine schaafwondjes op handen en benen en een pijnlijke (gekneusde?) ribbenkast. En weer een gedeukt ego, natuurlijk...

Wat heb ik hier nu mee bewezen?

1. De nieuwe butsmuts doet het.
2. Fietsen in een dik pak sneeuw gaat prima, maar dunne laagjes sneeuw zijn een no-go.
3. ik ben GEEN ezel !!

 Woensdag had ik nog de mentale veerkracht om na de val nog 60km door te fietsen; dit keer is met de lucht ook de motivatie uit mijn lijf geslagen. Na 5km druip ik af naar huis om mijn wonden te likken verbinden.

Gelukkig heb ik iets om naar uit te kijken. Mijn voorjaar begint al op 1 maart in Toscane !!!