Mon(t) Ventoux

1 november 2009

Sporen van de HOWA

Er zijn verschillende soorten wandelaars.

Je hebt bijvoorbeeld "Walkie-Talkies"; die lopen meestal in grote groepen, liefst met z'n vieren of vijven naast elkaar over de volle breedte van de weg, het fietspad èn het voetpad (als dat laatste er is, tenminste). Daarbij zijn ze zo druk met elkaar en/of zichzelf bezig, dat ze me niet horen bellen en roepen als ik ze met de fiets achterop rijd. Helemaal niet erg, dan rem ik wat af en bel of roep ik gewoon nog een keer als ik wat dichterbij ben.

Dan heb je de "Hond-Uitlatende-Wandelaars", de zogenaamde HUW's; deze kun je vrij makkelijk herkennen, want die hebben vrijwel altijd één of meerdere honden bij zich. Helemaal niets mis mee, als ze de hond maar een beetje onder controle hebben. Meestal ben helemaal niet zozeer bang dat hond MIJ iets zal doen, maar ik zie altijd spookbeelden van iets te enthousiaste Jack Russletjes die in bloederige stukjes tussen mijn voorwiel vandaan spetteren....

Je hebt ook nog de "stokken-prikkers". Vroeger dacht ik altijd dat die in het bos liepen om blaadjes en ander afval een beetje op te ruimen, maar ik heb me door mijn tante uit laten leggen dat dit Nordic Walken heet en dat dat een sport is. Ik ben haar zelfs eens tegen gekomen. Dat ik toen staande werd gehouden om te knuffelen en met de hele groep op de foto gezet te worden, zal ik maar als een incident beschouwen en niet exemplarisch voor de hele populatie Nordic Walkers....

Al deze soorten wandelaars zijn vrij makkelijk te herkennen aan hun manier van lopen of aan hun atributen, maar dat ligt duidelijk anders met leden van de HOWA (ik heb deze term geleend; in het grote MTB woordenboek wordt gesproken over de HOHA, vrij vertaald: de Haatdragende Oude Wandelaars Assosiatie). Je herkent deze mensen individueel niet direct, maar je kunt het duidelijk zien als ze ergens geweest zijn: ze laten namelijk duidelijke sporen achter.

Zo ook vandaag: ik kwam op de MTB route in het Kotterbos aanscheuren en wilde net nog even aanzetten om dat ene lastige heuveltje in volle vaart te kunnen nemen. Gelukkig kon ik nog remmen en net op tijd tot stilstand komen, want precies achter het heuveltje had een lid van de HOWA zich eens lekker uitgeleefd op een fikse hiker log, een barricade van formaat:



Ik zou graag willen achterhalen wie dit gedaan heeft, zodat ik ik hem kan aanklagen voor poging tot doodslag...

Ik begrijp ook werkelijk waar NIET waar dit voor nodig is. Dit is een MOUNTAINBIKE ROUTE mensen... Als ik op mijn MTB op paden rijd die voor ruiters of wandelaars bestemd zijn, word ik daar door de boswachter vanaf gestuurd met de mededeling dat speciaal voor "mijn soort mensen" een mountanbike route is aangelegd. En dan heb ik het nog niet eens over de verwensingen die je soms naar je hoofd geslingerd krijgt, nadat een geschrokken "OW" een meter los komt van de grond, zogenaamd omdat ik te laat waarschuw...

Ik wil hier graag oproepen tot een beetje verdraagzaamheid. Ik weet dat er ook bikers zijn (race èn MTB) die zich ronduit asociaal gedragen, maar niet elke fietser is zo; ik in ieder geval niet. Het bos is groot genoeg en als we een beetje rekening met elkaar houden, kunnen ruiters, fietsers en wandelaars (met of zonder hulpstukken) best vreedzaam naast elkaar recreëren.
Eigen conditie:
prima
Track conditie:
droog
Weer:
licht bewolkt
Resultaten:
35.9km / 01:37:58u / 1532kCal

1 opmerking:

Zoor-tje zei

Hear hear! :)
LMAO @ dat stukje over Nordic Walkers. Erg grappig!