's Morgens om 7 uur gaat de wekker; na een onrustige nacht (Lisa is verkouden en heeft de hele nacht liggen snotteren) word ik wakker en probeer zo zachtjes mogelijk mijn kleren en andere benodigdheden bij elkaar te zoeken, bij voorkeur zonder iemand wakker te maken. Natuurlijk lukt dat niet! De kinderen zijn allebei klaar wakker voordat ik vertrek en eigenlijk is dat ook wel zo leuk; als ik de laatste spullen uit de auto heb gepakt, kijk ik vanaf de parkeerplaats voor het hotel nog even naar boven en zie twee kleine apies voor het hotelkamerraam staan zwaaien. Ik "hoor" ze roepen: "Bon Courage, papa!!".
Om kwart voor acht klik ik in en rijd ik weg. 't Is even zoeken zo 's morgens vroeg in Luik; ik ben hier al honderd keer geweest, maar nu weet ik toch even niet waar ik naar toe moet. Uiteindelijk kom ik op een weg die ik meen te herkennen van vorig jaar toen ik hier in de auto met Gert Jan reed op weg naar de start. Na hele stukken gefietst te hebben op wegen die eruit zien als autosnelweg, kom ik in het centrum van Angleur; vanaf hier weet ik de weg weer. De laatste côte van de Reuzen van de Ardennen zal ik nu als eerste op moeten om bij de start te komen.
Bij de start aangekomen wordt mij verzekerd dat mijn voorinschrijving volstaat en dat ik hier qua papierwerk niets meer te zoeken heb; oftewel ik ben voor niets de Côte de Colonster opgefietst, ik had net zo goed onderaan direct linksaf kunnen slaan richting Embourgh. Maar daarom niet getreurd: ik ben nu in ieder geval op het officiële startpunt en kan aan de Reuzen van de Ardennen beginnen.
De beloning van het "voor niets" naar boven fietsen is er natuurlijk ook! De eerste afdaling was vorig jaar ook al de snelste en dat zal 'ie dit jaar ook weer blijken te zijn: met bijna 60 km/u scheur ik naar beneden. Halverwege zie ik een onfortuinlijke fietser die (overmoedig wellicht) zijn fiets om een boom heen heeft gevouwen. Gelukkig staat hij erzelf naast en lijkt hij er goed vanaf gekomen te zijn. In het kader van gladheid als gevolg van regen besluit ik het in volgende afdalingen iets voorzichtiger aan te doen.
Totaan de eerste bevoorrading (net als vorig jaar na ±55 km. bovenop de Côte de la Reid) loopt alles redelijk soepeltjes; ook het weer werkt voorals nog mee: het blijft droog en af en toe is zelfs een waterig zonnetje te zien. Tijdens het eten en drinken kijk ik even bij iemand mee op het koersplan en ik zie dat de komende drie hellingen nog betrekkelijk makkelijk zijn: welliswaar lang, maar niet al te steil. De ellende begint daarna pas met de Côte de Somangne (2600m, max. 15%, gem. 8%), de Wanneranval (1400m, max. 16%, gem. 9,1%) en als klapstuk de Côte de Hezalles (1000m, max. 23%, gem. 12%). In tegenstelling tot vorig jaar toen het me, wegens een halverwege doomidden gebroken ketting en vallende fietsers voor me, niet gelukt is om fietsend boven te geraken, lukt dat nu wel! Ik heb boven zeker 5 minuten nodig om bij te komen en raspend hap ik naar adem, maar het is me gelukt!!
Het is inmiddels een echt Belgisch fietsweertje geworden: het regent gestaag en de gevoelstemperatuur is ook flink gedaald; vooral in de afdalingen is het flink afzien. Door het bos gaat het langs het riviertje richting Coo; Zohra en de Kids zijn daar de hele dag in het pretpark (Plopsa-Coo) en we hebben afgesproken dat we elkaar daar even treffen. Als ik op de parkeerplaats mijn telefoon pak om te bellen dat ik er ben, zie ik dat ik een oproep heb gemist. Ik heb ook een SMS van Zohra: ze zitten al in de auto op weg naar Angleur. Doornat van de regen hadden ze het park een half uur geleden al verlaten. Helaas.
Over de Côte de la Gleize en de Côte de la Vecquée gaat het richting de Côte de la Redoute. Daar heb ik na vorig jaar ook nog een klein appeltje mee te schillen. Toen moest ik halverwege het stuk van 21% forfait geven, maar deze keer lukt het me ook hier om naar boven te fietsen. De beklimming was iets makkelijker dan vorig jaar, want toen begonnen we onderaan in het dorp en nu draaiden we vlak voor het stuk van 21% de Redoute op, maar toch ben ik trots op mij!!
Na de laatste ravitaillering gaat het langs dezelfde weg terug naar Angleur. De Côte de Colonster gaat niet makkelijker dan vanochtend, maar ook niet heel veel moeilijker; ik haal er zelfs nog een paar in, waarvan enkele te voet.
Bij de finish staat mijn gezin te juichen; fantastisch om zo over de streep te komen!
Thuis gekomen blijkt dat de tocht iets langer was dan vorig jaar (163,7 ipv 158), maar dat ik er wel iets korter over gedaan heb (7:45u ipv 7:55u). De kinderen zijn zo trots op hun oude vader dat ze de maandag allebei de medaille mee willen nemen naar school om die in de klas te laten zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten