Al vrij vlot na de start haak ik aan bij een groepje van een man of zeven. Later blijkt dat het er vijf zijn waar twee anderen ook bij aangehaakt zijn. Als één van "de vijf" lek rijdt, gaan we met z'n drieën verder. We zijn, zeker op het vlak, redelijk aan elkaar gewaagd en we zullen de rest van de dag met elkaar oprijden.
De meeste beklimmingen lopen lekker, maar in de klim van de Emmapyramide moet ik toch lossen uit het peletonnetje waar we in zitten. Sjacherijnig probeer ik de opgelopen achterstand in de afzink goed te maken, maar dat komt me duur te staan. Ik zie de eerste bocht, een onvervalste haarspeld, te laat aankomen en rem dus ook veel te laat. Mijn achterwiel blokkeert en slipt over de pas geasfalteerde weg. Uit angst om op het asfalt al ten val te komen, laat ik mijn rem los en stuur tussen twee bomen door, in bijna volle vaart het bos in. Een meter of 5 lager land ik op m'n kop in het bos. Een eerste voorzichtige inspectie leert dat alles het nog doet en dat ik niets gebroken heb. Ook mijn fiets is niet beschadigd, dus ik klauter het bos uit, terug naar de weg. Als ik de afdaling bijna af ben, voel ik het rechterpootje van mijn bril nog achter mijn oor zitten. De rest van de bril heb ik nooit meer terug gezien. Mijn "gelegenheidsfietsmaten" vind ik onderaan de afzink wel weer terug.
Heel veel echte heuvels hebben we de rest van de dag niet meer gezien. De route over de Veluwe is werkelijk schitterend en het gaat vaak wel op en neer, maar de Posbank blijft letterlijk het hoogtepunt.
Het grootste deel van de route loopt door de bossen, maar op het laatst moeten we de IJselvallei nog oversteken om terug te geraken in Twello. Er is een Duitser bij ons gezelschapje aangehaakt en kop-over-kop stayeren we met z'n vieren terug naar de finish.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten